به گزارش مشرق، «حسين سلطان‌محمدي» عضو انجمن منتقدان و نويسندگان سينماي ايران در گفت‌وگو با فارس در مورد ارزيابي خود از وضعيت اکران سال 1389، اظهار داشت: نمايش فيلم‌هاي بسيار، در ماه‌هاي پاياني سال، نوعي از سر باز کردن نظام نمايش فيلم در ايران است. اين که هر گونه فيلمي را حتي با چند تک سئانس در چرخه نمايش قرار دهيم، از کارهايي است که تنها در سينماي ايران يا جامعه ايراني مي‌توان به آن رسيد. زندگي، زندگي ايراني است.
اين منتقد در ادامه در مورد اين که در سال 89 چه اتفاقاتي در مديريت سينما رخ داد، گفت: اقدام به تغيير ساختار سينماي ايران، اگر چه به روشي اجباري، نکته‌اي آشکار در سينماي سال 1389 بود. ضرورت تاسيس سازمان سينمايي و تشکيل شوراي عالي سينما و از دور خارج کردن خانه سينما، نويد دوره‌‌اي جديد اگر چه با نتايجي مبهم و ناشناخته را مي‌دهد.
وي در ادامه تاکيد کرد: رسيدن خانه سينما به ضرورت ايستادن روي پاي خود و ورود به دوره رياضت اقتصادي، بدون اين که در اين جدايي از دولت همانند مردم در دريافت يارانه‌ها، دولت وي را ياري کند و به اجبار به استقلال انديشيدن، موضوعي است که نمي‌توان از آن دور شد. البته اين اقدامات همانند سال‌هاي آغازين انقلاب است که دولت به ايجاد ساختارهايي براي سينما دست يازيد و حتي دولت بود که خانه سينما را راه انداخت، مشابه کاري که الان در حال انجام است و ساختار جديد و صنوف جديد هدايت‌شده با فرمان دولت تحت نام تهيه‌کنندگان و راه‌اندازي شوراي صنفي نمايش با روشي متفاوت از عرف فعلي، شکل گرفته است. دوره، دوره بازگشت سينما به سرخط است.
سلطان‌محمدي در ادامه در مورد برترين فيلم اکران سينماها در سال 1389 بيان داشت: فيلم‌هاي «طلا و مس»، «به رنگ ارغوان» و «عصر روز دهم» را برترين فيلم‌هاي اکران سينماها مي‌دانم.
اين منتقد در ادامه در مورد برترين برنامه تلويزيون نيز، اظهار داشت: برنامه‌هاي «نود»، «هفت» ، «مجموعه نمايش‌هاي شبکه مستند سيما»و سريال مختار نامه برترين‌هاي تلويزيون بود.
«حسين سلطان‌محمدي» در پايان اين گفت‌وگو در در مورد اين که سال 90 را چگونه پيش بيني مي‌کنيد، خاطرنشان کرد: توليدات براي ظرفيت فراوان نمايشي افزايش نيافته، معضلي است که مسئولان سينمايي با آن مواجه هستند. چالشي که با خانه سينما ايجاد شده، به‌رغم هرگونه ظاهر مسالمت‌جويانه، بايد سرانجامي بيابد. روشي که در اينجا ديده مي‌شود همانند ماجراي متروي تهران است. شايد چنين روشي از سوي عده‌اي براي اين مشکل تجويز شده، اما ظاهر انتخاب دموکراتيک در خانه سينما، چنين شبهه‌اي را ضعيف مي‌نمايد. اما دولت اجبار دارد که از روش گذشته جدا شود. بايد ميان اين اجبار و وضعيت موجود، تعادلي ايجاد شود.
