گروه سیاسی مشرق- نقد و نقد پذیری و برخورداری از سعه صدر لازم در مواجهه با منتقدان یکی از ویژگی های هر مجموعه‌ای است که خواهان حرکت بدون انحراف و اعوجاج در مسیر تعیین شده است. مجموعه‌های سیاسی و مخصوصاً دولت به عنوان دستگاه اجرایی کشور نیز برای انجام وظایف خود، باید باب نقد و انتقاد را بگشاید و از انتقادات کارشناسان و دیگر مسئولین استقبال کند.

رئیس جمهور نیز در صحبت‌های خود بارها از جریان نقد دولت استقبال کرده اند؛ به عنوان نمونه، ایشان در سخنرانی خود در جمع ائمه جمعه گفته بوند: «ما منتی نداریم، نقد را می‌پذیریم و در واقع موظف هستیم که نقد و نصیحت را بپذیریم. دولت از موعظه حسنه، نقد سازنده و نصیحت اسلامی استقبال می‌کند و این موجب تقویت دولت است، چرا که دولت و کارگزاران مصون از اشتباه نیستند و نصیحت دلسوزانه می‌تواند از ادامه خطا جلوگیری کند.»

با وجود مواضعی از این دست از جانب رئیس جمهور و در حالی که هنوز عمر دولت به یک سال نیز نرسیده است، اطرافیان و رسانه‌های حامی دولت بدون توجه به محتوای انتقادات صورت گرفته، با اتهام زنی و برچسب زنی، مرز انتقاد و حمایت از دولت را به عنوان مرز اعتدال و افراط قرار داده و با معرفی کسانی که زبان به انتقاد از دولت گشوده‌اند به عنوان افراطی، سعی در بی‌اثر کردن انتقادات و بستن صدای منتقدین دارند.

در همین راستا رسانه‌های اپوزوسیون و ضد انقلاب به همراه برخی رسانه های اصلاح طلب در هجمه‌ی رسانه‌ای خود، به دنبال تقلیل انگیزه و سطح انتقادات به دولت به یک رقابت جناحی وسیاسی باقی مانده از انتخابات ریاست جمهوری هستند و سعی در القای این مطلب دارند که انتقادات مطرح شده به دولت واکنشی به شکست در انتخابات است و منتقدان نیز از طیف شکست خوردگان در انتخابت هستند که پیام انتخابات 24 خرداد را دریافت نکرده‌اند.

به عنوان نمونه حمیدرضا جلایی پور در مصاحبه با روزنامه اعتماد می‌گوید: «مخالفان اصلي دولت همين دلواپسان هستند. اما بايد ديد كه مشكل اين دلواپسان در وراي حرف‌هايي كه مي‌زنند چيست؟ آنها سال گذشته همه‌چيز را در مشت‌شان داشتند و بر همه‌چيز مسلط بودند اما مردم در انتخابات رياست‌جمهوري سال گذشته آنها را غافلگير كردند و آنان به طرز غيرمنتظره‌يي يكي از اركان اصلي حاكميت را از دست دادند لذا عزاداري را اين‌گونه آغاز كردند. حالا نيز بايد تحمل كرد تا عزاداري آنان بگذرد... مشكل دلواپسان اين است كه با حاكميت قانون، برابري سياسي و شفافيت سياسي مشكل دارند و از غافلگيري كه مردم در انتخابات گذشته به آنان تحميل كردند به‌شدت ناراحت هستند چراكه انتظار چنين شكستي را نداشتند و انتخابات را تثبيت شده مي‌دانستند. باور نمي‌كردند مردم آنان را غافلگير كنند و اين ناله‌ها از اين شكست غيرمنتظره برمي‌خيزد لذا بايد اجازه دهيم اين ناله‌ها را بكنند و دولت كار خودش را انجام دهد.»

جلایی پور همچنین با یک مرزبندی سعی می‌کند تمام کسانی که منتقد برخی سیاست‌های دولت هستند را افراطی معرفی کند و در حقیقت خط کش و شاخص خود برای معرفی افراد معتدل یا افراطی را، میزان حمایت یا مخالفت با دولت قرار می‌دهد؛ هرکس با دولت مخالفت کند جزو افراطیون است و هرکس که مخالفت و انتقادی به دولت نداشته باشد جزو معتدلین. «افرادي كه به مخالفت با دولت آقاي روحاني مشغول شده‌اند اصلاح‌طلبان، تحول‌خواهان يا اصولگرايان ميانه‌رو نيستند.»

در نمونه دیگر روزنامه شرق – که طی دوهفته گذشته و بعد از برگزاری همایش دلواپسیم هجمه گسترده ای به منتقدان دولت وارد کرد - سعی می‌کند بحث نگرانی برخی از منتقدان دولت نسبت به حفظ منافع ملی را، سنگ اندازی و مخالفت طرفداران دولت قبلی عنوان کند: « قابل پیش‌بینی بود کسانی‌که در انتخابات خردادماه 92 به‌یکباره در رقابت سیاسی میدان را به حریف واگذار کرده و نامزد اصولگرا را بر کرسی ریاست‌جمهوری ندیدند، بنای ناسازگاری با دولت منتخب را در دستور کار قرار دهند.» (روزنامه شرق، سه شنبه 16 اردیبهشت 93 ، سیدابوتراب فاضل)

رسانه‌های خارجی نیز با ادامه همین خط خبری، انتقاد به دولت را به رقابت‌های جناحی و سیاسی تقلیل می‌دهد: «ریشه بخشی از فشارها بر [آقای] روحانی در نگرانی های عمومی درباره اصول توافق هسته ای نیست، بلکه حاصل مخالفت حزبی با دولت میانه رو جدید او است که سال گذشته پس از شکست اصولگرایان تندرو و محافظه کاری که در دوره احمدی نژاد بر زندگی سیاسی تسلط داشتند، روی کار آمد.» (سایمون تیسدال، گاردین، 4 مه 2014)

اما برچسب زنی و افراطی خواندن منتقدان دولت و تقلیل سطح نگرانی‌های منتقدان برای حفظ منافع ملی به رقابت و درگیری‌هایی در سطح بازی‌های سیاسی و جناحی، تنها استراتژی رسانه‌های اصلاح طلب و حامی دولت برای توقف جریان نقد به دولت نیست. این جریان رسانه‌ای، برای بی‌اثر کردن انتقادات به دولت، منتقدان را به سکوت در مقابل اشتباهات دولت گذشته متهم می‌کنند تا فرصت هرگونه نقد به دولت از جانب این افراد گرفته شود.

به عنوان نمونه روزنامه شرق در یادداشتی می نویسد: «حال باید پرسید دلواپسان که قاطبه آنان از دولتمردان احمدی‌نژاد یا حامیان پر و پا قرص دو دولت او بودند و دسترسی اغلب آنان به آمار‌ها بیشتر از کار‌شناسان و رسانه‌ها بود، چرا دلواپس وضعیت مردم و کشور نشدند و همایشی برای درخواست اصلاح سیاست‌های غیرکار‌شناسی دولت احمدی‌نژاد برگزار نکردند؟» (روزنامه شرق، دوشنبه 15 اردیبهشت 93 ، داوود محمدی)

یا در نمونه دیگر صادق زیباکلام در یادداشتی به این موضوع اشاره می‌کند: «اين واقعيت‌ها متاسفانه نه در گذشته و نه امروز هيچ‌گاه باعث «دلواپسي» خانم‌ها و آقايان «دلواپس» نشد. گويي اين ضرر و زيان به اقتصاد کشور و رنجي که مردم به‌واسطه آن مي‌کشند، در کشور ديگري اتفاق مي‌افتد. در بهترين حالت البته از خود رفع تکليف و مسووليت کرده و همه مشکلات را سر سوءمديريت دولت اصولگراي احمدي‌نژاد ريختند. امروز هم البته با صدايي بلندتر، دولت روحاني را متهم به سوءمديريت خواهند کرد. اتفاقا يکي از جدي‌ترين دلواپسي‌ها، باید دلواپسي درقبال چهره‌ها و شخصيت‌ها و جريانات سياسي باشد که متاسفانه مصالح و منافع ملي را فداي مصالح و منافع باندي و خطي خود مي‌کنند.»

سایت فرارو نیز در تحلیلی که با عنوان "دلواپسی انتخاباتی" منتشر کرده است می‌نویسد: «این نمایندگان به اصطلاح مردم و اکنون دلواپس عمدتا همان موافقان و همراهان دولت گذشته هستند. همان هایی که در 8 سال گذشته کوچکترین انتقادی از دولت را بر نمی تابیدند.»

این سایت در ادامه تحلیل خود دلیل انتقادات وارده به دولت و مخصوصاً سیاست خارجی آن را به دست آوردن کرسی‌های مجلس آینده با وجود مدت زمان طولانی تا این انتخابات می‌داند: «دلواپسان برای موج سواری خود دلایلی متفاوتی ممکن است داشته باشند.اما شاید مهمترین دلیل آن روی بورس بودن و در صدر اخبار قرار داشتن باشد. جریان دلواپس که سنگر دولت را از دست رفته می بیند نگران از دست دادن سنگر مجلس هم هست.»

این صحبت‌ها درحالی مطرح می‌شود که نگاهی به سوابق بسیاری از منتقدان دولت فعلی، نشان از انتقاد و اعتراض فراوانشان به رویه‌‌های اشتباه دولت گذشته دارد؛ بسیاری از منتقدان دولت یازدهم، همزمان با حمایت از نقاط قوت، انتقادات شدید و پیگیری‌های فراوانی را برای مقابله با اشتباهات دولت گذشته انجام دادند که در برخی موارد قابل مقایسه با انتقادات مطرح شده به دولت فعلی نیست.

رسانه‌های اصلاح طلب و حامی دولت که پس از هر رفت و آمد وزیر در مجلس، به عدم همکاری و هماهنگی مجلس با دولت اعتراض می‌کنند و این را به منزله سنگ اندازی مجلس در راه خدمت گذاری دولت معرفی می‌کنند، فراموش کرده‌اند که همین مجلس اصولگرا برای عمل به وظایف قانونی خود، طرح سئوال از رئیس جمهور را برای اولین بار در دولت گذشته به اجرا گذاشت. بنابراین اتهاماتی که به مجلس و برخی دیگر از منتقدین دولت، مبنی بر عملکرد جناحی و سکوت در مقابل اقدامات اشتباه دولت گذشته زده می‌شود، بی انصافی و دور از حقیقت به نظر می‌رسد.

لازم به ذکر است که نگاهی به سطح معامله و توافقی که قرار است بین ایران و 1+5 انجام شود، نگرانی یا به تعبیر رسانه‌های اصلاح طلب دلواپسی نمایندگان مجلس و مردم را – با وجود اعتمادی که به مسئولین کشور و تیم مذاکره کننده دارند- طبیعی جلوه می‌دهد. چرا که در مذاکرات قبلی، هنوز صحبتی از قرارداد و توافقی به میان نیامده بود و در حال حاضر که در مسئله فناوری هسته‌ای و انرژی هسته‌ای – که در حال حاضر به یکی از منابع استراتژیک تأمین انرژی تبدیل شده است- قرار است معامله ای صورت گیرد، نگرانی امری طبیعی است.

مرور برخی انتقاداتی که این افراد نسبت به رویه‌ها و اقدامات اشتباه دولت گذشته وارد کرده‌اند، شائبه و اتهام سیاسی و جناحی بودن نقدهای وارده به دولت فعلی را برطرف می‌کند و نشان می‌دهد که بسیاری از انتقاداتی که به دولت فعلی وارد می‌شود را باید فارغ از رقابت‌های جناحی و سیاسی، و در سطح ملی و از سر دلسوزی بررسی کرد.