به گزارش مشرق، خبر به سرعت فراگير شد. عجيبترين موضعي که از سوي يک مقام مسئول ميتوانست گرفته شود؛ موضعي که حتي طرفداران دولت نيز آن را هزينهساز براي دکتر روحاني ميدانستند. دستيار ارشد رئيسجمهور در امور اقوام و اقليتهاي ديني و مذهبي گفت: «پرچم سهرنگ ايران سابقه بسيار قديمي دارد. اين يک نماد ملي است». علي يونسي شامگاه شنبه در پايان سفر دو روزهاش به شيراز، در يک کنفرانس خبري، گفت: «عدهاي خيال ميکردند نماد شير و خورشيد در ميان پرچم ايران يک نماد سلطنتي است اما اينگونه نيست. شير نماد حضرت علي (عليهالسلام) و خورشيد نماد حضرت محمد (صلاللهعليهوآلهوسلم) است و تنها تاجش مربوط به شاه بود. اگر به من باشد، هلال احمر را تغيير ميدهم و شير و خورشيد را جايگزين آن ميکنم؛ البته براي هلال احمر هم احترام قائلم».
اما پاسخ امام خميني(ره) به اين سخنان چيست؟ ايشان در تاريخ دهم اسفند 1357 يعني هنوز کمتر از يک ماه از ورودشان به ايران نگذشته است که چنين دستور ميدهند: «ما يک مملکت محمدي ايجاد ميکنيم. بيرق ايران نبايد بيرق شاهنشاهي باشد، آرمهاي ايران نبايد آرمهاي شاهنشاهي باشد؛ بايد آرمهاي اسلامي باشد. از همه وزارتخانهها، از همه ادارات، بايد اين «شير و خورشيد» منحوس قطع بشود. عَلَم اسلام بايد باشد. آثار طاغوت بايد برود. اينها آثار طاغوت است. اين تاج آثار طاغوت است. آثار اسلام بايد باشد». اين فرمايش قاطع حضرت امام خميني (ره) همان نکتهاي است که آقاي يونسي به آن دقت نميکند شروع اين مسئله از هر جايي که باشد، اکنون آرم شير و خورشيد نماد حکومت و علم شاهنشاهي است و بايد در برابر آن، از نماد اللهاکبر و لاالهالاالله در پرچم عزيزمان محافظت نماييم. شايد اگر ايشان در زمان تصدي وزارت اطلاعات به برخي شبکههاي بيگانه دقت ميکردند، اکنون اينچنين پيشنهادي مطرح نميساختند.
درباره نماد شير و خورشيد و قرار گرفتن آن بر روي پرچم ايران افسانهسراييهاي زيادي صورت گرفته است. برخي اين نماد را به هويت ايراني متصل ميکنند و پرچم جمهوري اسلامي را خدشهدار نمودن هويت اصيل ايراني ميدانند. مليگرايان و ناسيوناليستهاي متعصب ايراني بر اصيل بودن اين نماد اصرار ميورزند و برخي از آنها که از نظر سياسي به جبهه ضدانقلاب هم تعلق خاطري دارند، چنان در تقدس بخشيدن به شير و خورشيد و دشمني با پرچم جمهوري اسلامي افراط ميکنند که گويي در اين دنيا چيزي اصيلتر از شير و خورشيد وجود ندارد!
نخستين تصوير بر روي پرچم ايران
در سال 355 خورشيدي (976 ميلادي) که غزنويان، با شکست دادن سامانيان، زمام امور را در دست گرفتند، سلطان محمود غزنوي براي نخستينبار دستور داد نقش يک ماه را بر روي پرچم خود که رنگ زمينه آن يکسره سياه بود، زردوزي کنند. سپس در سال 410 خورشيدي (1031 ميلادي) سلطان مسعود غزنوي به انگيزه دلبستگي به شکار شير دستور داد نقش و نگار يک شير جايگزين ماه شود و از آن پس هيچگاه تصوير شير از روي پرچم ملي ايران برداشته نشد تا سال 1357 و انقلاب اسلامي ايران.
افزوده شدن نقش خورشيد بر پشت شير
در زمان سلجوقيان سکههايي زده شد که بر روي آن نقش خورشيد بر پشت آمده بود؛ رسمي که بهسرعت در مورد پرچمها نيز رعايت شد. در مورد علت استفاده از خورشيد دو ديدگاه وجود دارد، يکي اينکه چون شير گذشته از نماد دلاوري و قدرت، نشانه ماه مرداد (اسد) هم بوده و خورشيد در ماه مرداد در اوج بلندي و گرمي خود است، به اين ترتيب همبستگي ميان خانه شير (برج اسد) با ميانه تابستان نشان داده ميشود. نظريه ديگر بر تاثير آيين مهرپرستي و ميترائيسم در ايران دلالت دارد و حکايت از آن دارد که بهدليل تقدس خورشيد در اين آيين، ايرانيان کهن ترجيح دادند خورشيد بر روي سکهها و پرچم بر پشت شير قرار گيرد.
پرچم در دوران صفويان
در ميان شاهان سلسله صفويان که حدود 230 سال بر ايران حاکم بودند، تنها شاه اسماعيل اول و شاه طهماسب اول بر روي پرچم خود نقش شير و خورشيد نداشتند. پرچم شاه اسماعيل يکسره سبز رنگ بود و بر بالاي آن تصوير ماه قرار داشت. شاه طهماسب نيز چون خود زاده ماه فروردين (برج حمل) بود دستور داد بهجاي شير و خورشيد تصوير گوسفند (نماد برج حمل) را بر روي پرچمها و سکهها ترسيم کنند. اين خود شاهد ديگري است که نشان ميدهد منظور از شير و خورشيد در آن زمان، يک علامت خاص نبوده و فقط طالع پادشاه را نشان ميداده است. در سکههاي دوره شاه طهماسب ميبينيم که خورشيد بر پشت گوسفندي نشسته است زيرا طالع شاه طهماسب در ماه حمل قرار داشت. پرچم ايران در بقيه دوران حاکميت صفويان سبزرنگ بود و شير و خورشيد را بر روي آن زردوزي ميکردند. البته موقعيت و طرز قرارگرفتن شير در همه اين پرچمها يکسان نبوده، شير گاه نشسته بوده، گاه نيمرخ و گاه رو بهسوي بيننده. در بعضي موارد هم خورشيد از شير جدا بوده و گاه چسبيده به آن. به استناد سياحتنامه ژان شاردن، جهانگرد فرانسوي، استفاده از بيرقهاي نوک تيز و باريک که بر روي آن آيهاي از قرآن و تصوير شمشير دو سر امام علي (عليهالسلام) يا شير و خورشيد بوده، در دوران صفويان رسم بوده است. بهنظر ميآيد که پرچم ايران تا زمان قاجارها، مانند پرچم اعراب، سهگوشه بوده نه چهارگوش.
پرچم در عهد نادرشاه افشار
در اين دوره بود که تغييراتي درخور در پرچم ملي و نظامي ايران بهوجود آمد. درفش شاهي يا بيرق سلطنتي در دوران نادرشاه از ابريشم سرخ و زرد ساخته ميشد و بر روي آن تصوير شير و خورشيد هم وجود داشت اما درفش ملي ايرانيان در اين زمان سه رنگ سبز، سفيد و سرخ با شيري در حالت نيمرخ و در حال راه رفتن داشته که خورشيدي نيمه برآمده بر پشت آن بود و در درون دايره خورشيد نوشته بود: «الملکلله». سپاهيان نادر در تصويري که از جنگ وي با محمد گورکاني، پادشاه هند کشيده شده، بيرقي سهگوش با رنگ سفيد در دست دارند که در گوشه بالايي آن نواري سبز رنگ و در قسمت پاييني آن نواري سرخ دوخته شده است. شيري با دم برافراشته بهصورت نيمرخ در حال راه رفتن است و درون دايره خورشيد آن باز هم الملکلله آمده است. بر اين اساس ميتوان گفت پرچم سهرنگ عهد نادر مادر پرچم سهرنگ فعلي ايران است زيرا در اين زمان بود که براي نخستينبار اين سهرنگ بر روي پرچمهاي نظامي و ملي آمد، هرچند هنوز پرچمها سهگوشه بودند.
دوره قاجارها، پرچم چهارگوشه
در دوران آغامحمدخان قاجار، سرسلسله قاجاريان، چند تغيير اساسي در شکل و رنگ پرچم داده شد؛ يکي اينکه شکل آن براي نخستينبار از سهگوشه به چهارگوشه تغيير يافت و دوم اينکه آغامحمدخان بهدليل دشمني که با نادر داشت سه رنگ سبز، سفيد و سرخ پرچم نادري را برداشت و تنها رنگ سرخ را روي پرچم گذارد. دايره سفيد رنگ بزرگي در ميان اين پرچم بود که در آن تصوير شير و خورشيد به رسم معمول وجود داشت، با اين تفاوت بارز که براي نخستينبار شمشيري در دست شير قرار داده شده بود. در عهد فتحعلي شاه قاجار، ايران داراي پرچمي دوگانه شد. يکي پرچمي يکسره سرخ با شيري نشسته و خورشيد بر پشت که پرتوهاي آن سراسر آن را پوشانده بود. نکته شگفتيآور اينکه شير پرچم زمان صلح شمشير بهدست داشت درحاليکه در پرچم عهد جنگ چنين نبود. در زمان فتحعليشاه بود که استفاده از پرچم سفيدرنگ براي مقاصد ديپلماتيک و سياسي مرسوم شد. در تصويري که يک نقاش روس از ورود سفير ايران ابوالحسنخان شيرازي به دربار تزار روس کشيده، پرچمي سفيدرنگ منقوش به شير و خورشيد و شمشير، پيشاپيش سفير در حرکت است. سالها بعد، اميرکبير از اين ويژگي پرچمهاي سهگانه دوره فتحعلي شاه استفاده کرد و طرح پرچم امروزي را ريخت. براي نخستينبار در زمان محمدشاه قاجار تاجي بر بالاي خورشيد قرار داده شد. در اين دوره هم دو پرچم بهکار ميرفته است که بر روي يکي شمشير دو سر حضرت علي (عليهالسلام) و بر ديگري شير و خورشيد قرار داشت که پرچم اول درفش شاهي و دومي درفش ملي و نظامي بود.
اميرکبير و پرچم ايران
اميرکبير همان رنگهاي پرچم نادر را پذيرفت، اما دستور داد شکل پرچم مستطيل باشد و سراسر زمينه پرچم، سفيد و با يک نوار سبز به عرض تقريبي 10 سانتيمتر در گوشه بالايي و نواري سرخرنگ به همان اندازه در قسمت پايين پرچم دوخته شود و نشان شير و خورشيد و شمشير در ميانه پرچم قرار گيرد، بدون آنکه تاجي بر بالاي خورشيد گذاشته شود. بدين ترتيب پرچم ايران تقريبا به شکل و فرم پرچم امروزي ايران درآمد.
انقلاب مشروطيت و پرچم ايران
با پيروزي جنبش مشروطهخواهي در ايران و گردن نهادن مظفرالدين شاه به تشکيل مجلس، نمايندگان مردم در مجلسهاي اول و دوم به کار تدوين قانون اساسي و متمم آن ميپردازند. در اصل پنجم متمم قانون اساسي آمده بود: الوان رسمي بيرق ايران، سبز و سفيد و سرخ و علامت شير و خورشيد است.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي
پس از انقلاب اسلامي ايران، نشان شير و خورشيد يک نشان طاغوتي و نماد شاهنشاهي تلقي شده و در نتيجه نميتوانست در دولت انقلابي جايي داشته باشد. بنابراين از گرافيستها و هنرمندان دعوت به عمل آمد تا نشان مخصوص جمهوري اسلامي را طراحي کرده و به دفتر نخستوزيري ارائه نمايند. اولين نشاني که پذيرفته شد، طرحي بود که در آن يک مشت گرهکرده بههمراه چند ستاره ديده ميشد. حتي اين طرح را بر روي برخي اسکناسها چاپ کردند ولي در نهايت با آن موافقت نشد.
در 19 ارديبهشت 1359 آقاي هاشمي رفسنجاني با دکتر حميد نديمي تماس ميگيرد و ميگويد: «آقاي نديمي، طرح شما (آرم جمهوري اسلامي ايران) در شوراي انقلاب تصويب شده و حضرت امام هم آن را تنفيذ کردهاند» و به اين ترتيب با تصويب نشان جمهوري اسلامي، کار طراحي پرچم جمهوري اسلامي نيز به دکتر نديمي سپرده ميشود. بنابر نص قانون اساسي، پرچم رسمي ايران بايد علاوه بر «علامت مخصوص جمهورياسلامي» داراي «شعار اللهاکبر» نيز باشد.
طراح پرچم جمهوري اسلامي ايران از شعار بودن اللهاکبر، تکرار را اقتباس ميکند و «11 الله اکبر در بالا و 11 الله اکبر» در پايين پرچم جمهوري اسلامي قرار ميدهد که مجموعا 22 الله اکبر و يادآور روز پيروزي انقلاب اسلامي با شعار الله اکبر ميشود.
کلمه قرمز «الله» منقوش بر پرچم جمهوري اسلامي بيانگر مبداء و منتهاي آفرينش است (الي الله المصير) و هدف و غايت حکومت اسلامي را نشان ميدهد.
نکته جالب توجه در تغيير پرچم شاهنشاهي و تبديل آن به شکل کنوني که مورد غفلت آقاي يونسي قرار گرفته است پيگيري و دفاع هاشمي رفسنجاني از اين تغيير در پرچم بوده و همانطور که در بالا گفته شد و در تصوير بريده روزنامه کيهان به تاريخ 21 اردبيهشت 59 آمده است: «حجت الاسلام هاشمي رفسنجاني ضمن ملاقات با امام خميني رهبر و بنيانگزار جمهوري اسلامي، طرح آرم جمهوري اسلامي را تقديم کرد که مورد تصويب امام قرار گرفت» موضوعگيري اخير يونسي ميتواند در درجه اول به ناراحتي آيتالله بينجامد.
منبع: پنجره
اما پاسخ امام خميني(ره) به اين سخنان چيست؟ ايشان در تاريخ دهم اسفند 1357 يعني هنوز کمتر از يک ماه از ورودشان به ايران نگذشته است که چنين دستور ميدهند: «ما يک مملکت محمدي ايجاد ميکنيم. بيرق ايران نبايد بيرق شاهنشاهي باشد، آرمهاي ايران نبايد آرمهاي شاهنشاهي باشد؛ بايد آرمهاي اسلامي باشد. از همه وزارتخانهها، از همه ادارات، بايد اين «شير و خورشيد» منحوس قطع بشود. عَلَم اسلام بايد باشد. آثار طاغوت بايد برود. اينها آثار طاغوت است. اين تاج آثار طاغوت است. آثار اسلام بايد باشد». اين فرمايش قاطع حضرت امام خميني (ره) همان نکتهاي است که آقاي يونسي به آن دقت نميکند شروع اين مسئله از هر جايي که باشد، اکنون آرم شير و خورشيد نماد حکومت و علم شاهنشاهي است و بايد در برابر آن، از نماد اللهاکبر و لاالهالاالله در پرچم عزيزمان محافظت نماييم. شايد اگر ايشان در زمان تصدي وزارت اطلاعات به برخي شبکههاي بيگانه دقت ميکردند، اکنون اينچنين پيشنهادي مطرح نميساختند.
درباره نماد شير و خورشيد و قرار گرفتن آن بر روي پرچم ايران افسانهسراييهاي زيادي صورت گرفته است. برخي اين نماد را به هويت ايراني متصل ميکنند و پرچم جمهوري اسلامي را خدشهدار نمودن هويت اصيل ايراني ميدانند. مليگرايان و ناسيوناليستهاي متعصب ايراني بر اصيل بودن اين نماد اصرار ميورزند و برخي از آنها که از نظر سياسي به جبهه ضدانقلاب هم تعلق خاطري دارند، چنان در تقدس بخشيدن به شير و خورشيد و دشمني با پرچم جمهوري اسلامي افراط ميکنند که گويي در اين دنيا چيزي اصيلتر از شير و خورشيد وجود ندارد!
نخستين تصوير بر روي پرچم ايران
در سال 355 خورشيدي (976 ميلادي) که غزنويان، با شکست دادن سامانيان، زمام امور را در دست گرفتند، سلطان محمود غزنوي براي نخستينبار دستور داد نقش يک ماه را بر روي پرچم خود که رنگ زمينه آن يکسره سياه بود، زردوزي کنند. سپس در سال 410 خورشيدي (1031 ميلادي) سلطان مسعود غزنوي به انگيزه دلبستگي به شکار شير دستور داد نقش و نگار يک شير جايگزين ماه شود و از آن پس هيچگاه تصوير شير از روي پرچم ملي ايران برداشته نشد تا سال 1357 و انقلاب اسلامي ايران.
افزوده شدن نقش خورشيد بر پشت شير
در زمان سلجوقيان سکههايي زده شد که بر روي آن نقش خورشيد بر پشت آمده بود؛ رسمي که بهسرعت در مورد پرچمها نيز رعايت شد. در مورد علت استفاده از خورشيد دو ديدگاه وجود دارد، يکي اينکه چون شير گذشته از نماد دلاوري و قدرت، نشانه ماه مرداد (اسد) هم بوده و خورشيد در ماه مرداد در اوج بلندي و گرمي خود است، به اين ترتيب همبستگي ميان خانه شير (برج اسد) با ميانه تابستان نشان داده ميشود. نظريه ديگر بر تاثير آيين مهرپرستي و ميترائيسم در ايران دلالت دارد و حکايت از آن دارد که بهدليل تقدس خورشيد در اين آيين، ايرانيان کهن ترجيح دادند خورشيد بر روي سکهها و پرچم بر پشت شير قرار گيرد.
پرچم در دوران صفويان
در ميان شاهان سلسله صفويان که حدود 230 سال بر ايران حاکم بودند، تنها شاه اسماعيل اول و شاه طهماسب اول بر روي پرچم خود نقش شير و خورشيد نداشتند. پرچم شاه اسماعيل يکسره سبز رنگ بود و بر بالاي آن تصوير ماه قرار داشت. شاه طهماسب نيز چون خود زاده ماه فروردين (برج حمل) بود دستور داد بهجاي شير و خورشيد تصوير گوسفند (نماد برج حمل) را بر روي پرچمها و سکهها ترسيم کنند. اين خود شاهد ديگري است که نشان ميدهد منظور از شير و خورشيد در آن زمان، يک علامت خاص نبوده و فقط طالع پادشاه را نشان ميداده است. در سکههاي دوره شاه طهماسب ميبينيم که خورشيد بر پشت گوسفندي نشسته است زيرا طالع شاه طهماسب در ماه حمل قرار داشت. پرچم ايران در بقيه دوران حاکميت صفويان سبزرنگ بود و شير و خورشيد را بر روي آن زردوزي ميکردند. البته موقعيت و طرز قرارگرفتن شير در همه اين پرچمها يکسان نبوده، شير گاه نشسته بوده، گاه نيمرخ و گاه رو بهسوي بيننده. در بعضي موارد هم خورشيد از شير جدا بوده و گاه چسبيده به آن. به استناد سياحتنامه ژان شاردن، جهانگرد فرانسوي، استفاده از بيرقهاي نوک تيز و باريک که بر روي آن آيهاي از قرآن و تصوير شمشير دو سر امام علي (عليهالسلام) يا شير و خورشيد بوده، در دوران صفويان رسم بوده است. بهنظر ميآيد که پرچم ايران تا زمان قاجارها، مانند پرچم اعراب، سهگوشه بوده نه چهارگوش.
پرچم در عهد نادرشاه افشار
در اين دوره بود که تغييراتي درخور در پرچم ملي و نظامي ايران بهوجود آمد. درفش شاهي يا بيرق سلطنتي در دوران نادرشاه از ابريشم سرخ و زرد ساخته ميشد و بر روي آن تصوير شير و خورشيد هم وجود داشت اما درفش ملي ايرانيان در اين زمان سه رنگ سبز، سفيد و سرخ با شيري در حالت نيمرخ و در حال راه رفتن داشته که خورشيدي نيمه برآمده بر پشت آن بود و در درون دايره خورشيد نوشته بود: «الملکلله». سپاهيان نادر در تصويري که از جنگ وي با محمد گورکاني، پادشاه هند کشيده شده، بيرقي سهگوش با رنگ سفيد در دست دارند که در گوشه بالايي آن نواري سبز رنگ و در قسمت پاييني آن نواري سرخ دوخته شده است. شيري با دم برافراشته بهصورت نيمرخ در حال راه رفتن است و درون دايره خورشيد آن باز هم الملکلله آمده است. بر اين اساس ميتوان گفت پرچم سهرنگ عهد نادر مادر پرچم سهرنگ فعلي ايران است زيرا در اين زمان بود که براي نخستينبار اين سهرنگ بر روي پرچمهاي نظامي و ملي آمد، هرچند هنوز پرچمها سهگوشه بودند.
دوره قاجارها، پرچم چهارگوشه
در دوران آغامحمدخان قاجار، سرسلسله قاجاريان، چند تغيير اساسي در شکل و رنگ پرچم داده شد؛ يکي اينکه شکل آن براي نخستينبار از سهگوشه به چهارگوشه تغيير يافت و دوم اينکه آغامحمدخان بهدليل دشمني که با نادر داشت سه رنگ سبز، سفيد و سرخ پرچم نادري را برداشت و تنها رنگ سرخ را روي پرچم گذارد. دايره سفيد رنگ بزرگي در ميان اين پرچم بود که در آن تصوير شير و خورشيد به رسم معمول وجود داشت، با اين تفاوت بارز که براي نخستينبار شمشيري در دست شير قرار داده شده بود. در عهد فتحعلي شاه قاجار، ايران داراي پرچمي دوگانه شد. يکي پرچمي يکسره سرخ با شيري نشسته و خورشيد بر پشت که پرتوهاي آن سراسر آن را پوشانده بود. نکته شگفتيآور اينکه شير پرچم زمان صلح شمشير بهدست داشت درحاليکه در پرچم عهد جنگ چنين نبود. در زمان فتحعليشاه بود که استفاده از پرچم سفيدرنگ براي مقاصد ديپلماتيک و سياسي مرسوم شد. در تصويري که يک نقاش روس از ورود سفير ايران ابوالحسنخان شيرازي به دربار تزار روس کشيده، پرچمي سفيدرنگ منقوش به شير و خورشيد و شمشير، پيشاپيش سفير در حرکت است. سالها بعد، اميرکبير از اين ويژگي پرچمهاي سهگانه دوره فتحعلي شاه استفاده کرد و طرح پرچم امروزي را ريخت. براي نخستينبار در زمان محمدشاه قاجار تاجي بر بالاي خورشيد قرار داده شد. در اين دوره هم دو پرچم بهکار ميرفته است که بر روي يکي شمشير دو سر حضرت علي (عليهالسلام) و بر ديگري شير و خورشيد قرار داشت که پرچم اول درفش شاهي و دومي درفش ملي و نظامي بود.
اميرکبير و پرچم ايران
اميرکبير همان رنگهاي پرچم نادر را پذيرفت، اما دستور داد شکل پرچم مستطيل باشد و سراسر زمينه پرچم، سفيد و با يک نوار سبز به عرض تقريبي 10 سانتيمتر در گوشه بالايي و نواري سرخرنگ به همان اندازه در قسمت پايين پرچم دوخته شود و نشان شير و خورشيد و شمشير در ميانه پرچم قرار گيرد، بدون آنکه تاجي بر بالاي خورشيد گذاشته شود. بدين ترتيب پرچم ايران تقريبا به شکل و فرم پرچم امروزي ايران درآمد.
انقلاب مشروطيت و پرچم ايران
با پيروزي جنبش مشروطهخواهي در ايران و گردن نهادن مظفرالدين شاه به تشکيل مجلس، نمايندگان مردم در مجلسهاي اول و دوم به کار تدوين قانون اساسي و متمم آن ميپردازند. در اصل پنجم متمم قانون اساسي آمده بود: الوان رسمي بيرق ايران، سبز و سفيد و سرخ و علامت شير و خورشيد است.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي
پس از انقلاب اسلامي ايران، نشان شير و خورشيد يک نشان طاغوتي و نماد شاهنشاهي تلقي شده و در نتيجه نميتوانست در دولت انقلابي جايي داشته باشد. بنابراين از گرافيستها و هنرمندان دعوت به عمل آمد تا نشان مخصوص جمهوري اسلامي را طراحي کرده و به دفتر نخستوزيري ارائه نمايند. اولين نشاني که پذيرفته شد، طرحي بود که در آن يک مشت گرهکرده بههمراه چند ستاره ديده ميشد. حتي اين طرح را بر روي برخي اسکناسها چاپ کردند ولي در نهايت با آن موافقت نشد.
در 19 ارديبهشت 1359 آقاي هاشمي رفسنجاني با دکتر حميد نديمي تماس ميگيرد و ميگويد: «آقاي نديمي، طرح شما (آرم جمهوري اسلامي ايران) در شوراي انقلاب تصويب شده و حضرت امام هم آن را تنفيذ کردهاند» و به اين ترتيب با تصويب نشان جمهوري اسلامي، کار طراحي پرچم جمهوري اسلامي نيز به دکتر نديمي سپرده ميشود. بنابر نص قانون اساسي، پرچم رسمي ايران بايد علاوه بر «علامت مخصوص جمهورياسلامي» داراي «شعار اللهاکبر» نيز باشد.
طراح پرچم جمهوري اسلامي ايران از شعار بودن اللهاکبر، تکرار را اقتباس ميکند و «11 الله اکبر در بالا و 11 الله اکبر» در پايين پرچم جمهوري اسلامي قرار ميدهد که مجموعا 22 الله اکبر و يادآور روز پيروزي انقلاب اسلامي با شعار الله اکبر ميشود.
کلمه قرمز «الله» منقوش بر پرچم جمهوري اسلامي بيانگر مبداء و منتهاي آفرينش است (الي الله المصير) و هدف و غايت حکومت اسلامي را نشان ميدهد.
نکته جالب توجه در تغيير پرچم شاهنشاهي و تبديل آن به شکل کنوني که مورد غفلت آقاي يونسي قرار گرفته است پيگيري و دفاع هاشمي رفسنجاني از اين تغيير در پرچم بوده و همانطور که در بالا گفته شد و در تصوير بريده روزنامه کيهان به تاريخ 21 اردبيهشت 59 آمده است: «حجت الاسلام هاشمي رفسنجاني ضمن ملاقات با امام خميني رهبر و بنيانگزار جمهوري اسلامي، طرح آرم جمهوري اسلامي را تقديم کرد که مورد تصويب امام قرار گرفت» موضوعگيري اخير يونسي ميتواند در درجه اول به ناراحتي آيتالله بينجامد.
منبع: پنجره
