به گزارش مشرق، فدراسیون جهانی ووشو در آخرین مجله خبری خود اقدام به چاپ گزارشی از موفقیت های فدراسیون ایران در سال 2013 میلادی کرد. این مجله در گزارشی به اقدامات فدراسیون ووشو در سال گذشته میلادی پرداخته است. متن ترجمه در زیر آمده است:
طی دهه گذشته ووشو ایران به طور قابل ملاحظه ای رشد کرده و به قدرتی بزرگ تبدیل شده است. اما سال 2013 با یک تیم بی نظیر توانست پیروزی های شگفت انگیزی را در پنج رویداد بین المللی در سراسر جهان محقق کند و نشان دهد که به راستی این سال یک سال طایی برای ایران بوده است. تیم ووشو ایران با بدست آوردن 7 مدال طلا در 12 امین مسابقات قهرمانی جهان در کوالالامپور، نشان داد که می تواند برای چین و هر کشور دیگری، حریف قدرتمندی باشد. راز این تیم پر قدرت چیست؟ ترکیبی از استعداد، آموزش و پشتیبانی مالی، که با شور و شوق خاص برای برنده شدن تقویت شده و ووشو را به قلمرو المپیک کشانده است.
با شروع فصل تابستان در نیمکره جنوبی، فدراسیون ایران همراه با 4 ورزشکار برای حضور در بازی های ورد گیمز کلمبیا، (25 ژوئیه- 4 اوت) عازم کالی شد، و حاصل کار کسب 4 مدال طلا بود. بازی های بعدی، 7 امین دوره از قهرمانی ووشوی جوانان آسیا (8- 11 اوت، 2013) در مانیل، فیلیپین بود، که این تیم نیز موفق به کسب 7 مدال طلا، 5 نقره و 6 برنز شد. پس از آن، سومین دوره بازی های همبستگی اسلامی (28 سپتامبر- 2 اکتبر در پالمبانگ، اندونزی) بود، که 12 مدال در بخش ساندا و تالو- شامل 6 مدال طلا، 2 نقره و 4 برنز- به تیم ووشوی ایران تعلق گرفت.
پس از آن در همان ماه، ورزشکاران ساندای ایران با همان شور و شوق عازم منطقه سرد سیر شمال شدند تا در بازی های کامبت گیمز در سنت پترزبورگ، روسیه (18- 26 اکتبر) حضور یافتند و 3 مدال طلا، یک نقره و دو مدال برنز درو کردند تا ایران در رتبه بندی نهایی به مقام چهارم برسد. مجتبی حسین زاده (kg 75)، جعفر شیرزاد (kg 65)، و حمیدرضا لادور (kg 85) برای ارتقا به نقطه اوج سکو، سخت مبارزه کردند. آرمان بازیاری در وزن سنگین (kg 90) یک مدال نقره بدست آورد، و علی یوسفی (kg 60)، و مسعود فاضلی (kg 70)، هر یک از یک مدال برنز گرفتند.
و اما در بزرگترین رویداد سال یعنی 12 امین دوره از مسابقات قهرمانی جهان در کوالالامپور، مالزی (1- 6 نوامبر)- تیم ایران به مانند گویی آتشین، برجسته ترین و درخشانترین بازی های جهان را محقق نمود. این تیم 6 مدال طلا در بخش ساندا، و یک مدال طلای دیگر در دوئلین بدست آورد.
داستان ووشوی ایران با تعداد مدال ها به پایان نمی رسد. در واقع این داستان روایت تشنه ای است که برای سیراب شدن راهی جز برنده شدن، نمی داند. وزارت ورزش ایران همیشه متعهدانه حمایت های مالی خود را برای ایجاد یک تیم برنده، تیمی شجاع متشکل از زنان با استعداد و مبارز صورت داده که موجب ارتقا در تمام سطوح این رشته رزمی شده است.
از زمانی که این تیم حرکات متناوب را روی فرش آغاز کرد، جمعیت تماشاگران حاضر در کولالامپور شیفته تیم دوئلین ایران شد، این تیم متشکل از نوید مکوندی، محسن احمدی و ابراهیم فتحی اوزیگانی بود. لباس های حریر قرمز، سیاه و طلایی آنان با پرش های پر انرژی و جهش و حرکت های ناگهانی می درخشید که احساسات و تشویق حاضرین را بر می انگیخت و به کسب 9.68 نمره از داوران به پایان رسید. این مردان، جانفشانان دیرینه رقابت های ووشو هستند- مکوندی به مدت 16 سال، از سن 6 سالگی، و احمدی با الهام گرفتن از فیلم های بروس لی، از 22 سال قبل ، تمرین را آغاز کردند. تیم دوئلن ایران 4 سال پیش در تورنتو مدال طلا به دست آورد، اما دو سال پیش، مدال نقره در آنکارا کسب کرد- و عهد کرد که بار دیگر در مالزی طلا درو کند. پس از دو سال از تمرینات سخت و مستمر و حرکات موزون به اجرایی شگفت انگیز رسید که نه تنها باعث شگفتی تماشاچیان شد، بلکه داوران را نیز پیش از حد تحت تأثیر قرارداد.
همیشه برای طرفداران ساندا اهمیت مبارزه های درخشان، بین کشورهای پرقدرت چین، روسیه و ایران بالا بوده است. مبارزان چینی با ضربات سریع خود شهره می باشند. شهرت روس ها در کشتی و زمین انداختن میان عام و خاص است- که هدف بزرگ امسالشان چیزی جز به دست آوردن مجدد قهرمانی جهان در وزن 80 کیلو، توسط مسلم سالیخوف نبود. بخش نهایی این بازی به یک نبرد سخت تن به تن بین روسیه و امیر فضلی ورزشکار ایران تبدیل گشت. در واقع، شاید این اوج مبارزه ساندا در مسابقات قهرمانی، تقریباً شبیه به یک فیلم هالیوود باشد. قهرمان بلا منازع نزدیک به یک دهه، که به سبک و تکنیک های قدرتمند و جذاب مشهور گشته، او را به عنوان پادشاه ساندا، حتی در چین، معروف کرده است، در مقابل یک جوان پر شور ایرانی با چشمان آتشین و قلبی ملتهب قرار بگیرد و این جوان تصمیم بگیرد تا تاج و تخت او را سرنگون کند.
فضلی، که برای رسیدن به فینال حریفان خود را از رومانی، ازبکستان و مصر شکست داده، می گوید: "من دو سال پیش برای اولین بار در مسابقات قهرمانی ووشو جهان در ترکیه، در برابر سالیخوف به رقابت پرداختم. و با از دست دادن یک امتیاز، مسابقه را باختم، و پس از آن انگیزه ام به حدی افزایش یافت که به طور خستگی ناپذیری به مدت 2 سال، سخت تمرین کردم و آموزش دیدم، تا بازگردم و او را شکست بدهم. او خیلی خشن بود. 10 ثانیه اول از مبارزه من وحشت زده شده بودم- حس کردم که هنوز برای شرایط مسابقه آماده نشده ام". و این امر، یک حقیقت به نظر می رسید- سالیخوف ضربه های قدرتمند داشت، فضلی را با مشت گرفت و او را چندین بار روی فرش انداخت، و یک راند رقابت را برای قلمرو روسیه رقم زد. اما کلید موفقیت فضلی در تغییر این سرنوشت، آنگونه که او بیان داشت، استراتژی بود. "من می دانستم که او همچنان مرا پرتاپ خواهد کرد، بنابر این من باید استراتژی خاصی را در راند بعدی به کار بگیرم. " پس از تبادل برخی ضربات و لگدهای سخت، ووشوکار ایرانی انتظار حمله کردن حریف روسی را داشت. " او نزدیک شد و خم شد تا پایم را بگیرد و مرا پرتاپ کند، و این زمانی بود که من می دانستم می بایست از مشت زدن استفاده کنم. و می بایست دقیقاً زمان را بسنجم. این استراتژی من بود." با یافتن شکافی در زره سالیخوف ، حریف ایرانی یک ضربه محکم به سر حریف خود وارد کرد، و حریف روسی را از پا در آورد. این ضربه کار خود را ساخت؛ فضلی به دور دوم راه یافت و سالیخوف ناتوان را از سکو دور ساخت تا به دور سوم راه یابد و به پیروزی برسد.
شاهزاده جدید ایرانی با شادی خود را در آغوش مربی خود انداخت، و مربی او را پیروزانه بالا برد. انبوه طرفداران ایرانی، افغانی، ترک ها و مصریها، این جوان طلایی هم منطقه ای خود را تشویق کردند، این جوان با چشمانی مملو از شادی و هیجان روی سکو قرار گرفت و رئیس فدراسیون ووشو ایران، دکتر مهدی علی نژاد مدال را به گردن او آویخت.
درست وقتی که به نظر می رسید در عمل بهتر از این نخواهد شد، ما صفحه ای جدیدی به یک فصل خیره کننده ای در ووشو ایران باز کردیم، صفحه تیم بسیار قدرتمند زنان سانداکار ایران. در بازی های فینال ساندای زنان در کوالالامپور، همراه با آینده نگری نسبت به حضور در المپیک، ما شاهد 3 زن ایرانی بودیم که همراه با خواهران قدرتمند ساندا چینی خود کاملا مبارزه کرده و سطح جدیدی را برای زنان ووشو به ارمغان آورده اند. زنان ووشوکار برتر ساندا در حال حاضر، بخش رزمی این ورزش را مانند ورزش مردان، هیجان انگیز کردند. نه چندان زیاد، پیش از یک دهه، هنگامی که زنان مبارز با مهارت های نا هموار و مسابقات نسنجیده که بیشتر شبیه به دعوا و درگیری بود تا یک روش ورزشی رزمی، جر و بحث می کردند. اما گروه نخبه زنان مربی جدی و ورزیده، و با 3 زن ایرانی در خط مقدم در این سال، هیجان واقعی را برای سکوها به ارمغان آوردند.
در ساندا نیز شاهد 3 زن ووشوکار بودیم، الهه منصوریان، مریم هاشمی و شهربانو منصوریان، که مدال های طلای ایران را تا 7 مدال رسانده، و رتبه ایران را، پس از چین، به رتبه دوم رسانده، و به تیم کمک کرده تا در مقام چهارم جدول توزیع مدال قرار بگیرد.
در فینال 75 کیلوگرم، ما شاهد منصوریان بودیم، او به سرعت حریف کانادایی خود را تحت کنترل خود درآورد و او را از سکو بیرون انداخت، او برخی پرتاپ های سریع را اجرا کرد، و سپس با یک مشت قدرتمند بر سر او (بهترین سلاح او، به فرمان مربی تیم) وارد کرد، در نتیجه برنده TKO شد.
در 65 کیلوگرم، مریم هاشمی در برابر دلفاین استامبولی از فرانسه قرار گرفت، هر چند ووشوکاران فرانسوی شجاعانه مبارزه می کنند، اما آشکار بود که او با حریف خود برابر نبود. هاشمی، استامبولی را برداشت و به زمین انداخت، و دنبال آن ضربه ای به او وارد کرد و حریفش را دوباره به زمین انداخت، و او را دو بار از سکو بیرون پرتاپ کرد، و راند اول را به نام خود رقم زد. دور دوم هاشمی شانس بیشتری برای نشان دادن ضربه های ماهرانه و کشنده خود داشت، برای بار دوم حریف خود را از سکو بیرون پرتاپ کرد و به بیرون راند. پس از انتهای بازی، هاشمی اظهار داشت، "این کار سختی برای من نبود، من در ایران با زنان بسیاری که قویتر هستند تمرین کرده ام، بنابر این سعی کردم با دیدی زیبا به مبارزه تمرکز کنم تا از زیباترین تکنیک های خود استفاده کنم. در مسابقات قهرمانی جهان در ترکیه، من همه حریفان خود را کنار زدم تا مدال طلا را کسب کنم. این بار فکر می کنم مبارزان اروپا بهترند، و امیدوارم که زنان سانداکار به پیشرفت خود ادامه دهند تا ورزش ما پیشرفت سریعی داشته باشد و به راه خود ادامه دهد".
اما اگر تکنیک های زیبای منصوریان و هاشمی عملا با صدمه روبرو نمی شد، مبارزه 52 کیلوگرمی الهه منصوریان، تا پایان یک نبرد خونین (به معنای واقعی کلمه) با هایبن کیم حریف کره ای او داشت. در واقع، این مبارزه ممکن است اصلیترین و هیجان انگیزترین بخش این مسابقات قهرمانی بوده باشد. هر دو زن به همان اندازه در استحکام، صلابت، سلاست، سرعت، و روش های هجومی خود مشابه بودند. حریف کره ای ضربات و مشت های قوی داشت، در حالی که منصوریان، با پاهای فوق العاده بلند خود، احیاناً شبیه سایبورگ ساندا، از ضربات بسیار سخت و قدرتمند استفاده می کرد. در راند اول، این ضربات باعث برنده شدن او شد، اما در راند دوم، حریف کره ای ضربه ای مهلک به صورت منصوریان وارد کرد. پزشکان نزد او آمدند، در حالیکه خون از صورتش جاری، و چشمانش بسته و متورم شده بود. ووشوکار ایرانی اصرار داشت که بازی را در راند سوم و فینال ادامه دهد، در حالیکه او ضربات بلند خود را کنترل کرده و حریف خود را دور ساخت، این راند را به ثمر رساند. داور دست منصوریان را پیروزمندانه بلند کرد، و دو حریف مخالف، صمیمانه همدیگر را در آغوش گرفتند. پس از آن، به زودی متوجه شدیم که استخوان گونه در فک پایین و استخوان گونه منصوریان در سه جای مختلف شکسته شده است.
بعد از انتهای مسابقه، دکتر علی نژاد، رئیس فدراسیون ووشو گفت، "الهه خیلی شجاع، خیلی شجاع بود، به احتمال زیاد، 6 ماه طول خواهد کشید تا بهبود یابد. اما شجاعت باور نکردنی او و انگیزه او برای برنده شدن واقعا الهام بخش است. او یک مدال نقره در تورنتو در دهمین مسابقات جهانی ووشو، و یک مدال برنز در سال 2011 در یازدهمین مسابقات جهانی ووشو به دست آورد. او همچنان ادامه خواهد داد. او تنها 22 سال سن دارد، و خیلی شجاع است. او هنوز می خواهد بعد از این، عازم بازی های آسیا شود."
الهه منصوریان تمام ویژگی های یک قهرمان واقعی- مهارت، آموزش، نظم و انضباط، شجاعت و اراده تسخیر ناپذیری برای برنده شدن، را دارد که به نمادی برای آکادمی ایران تبدیل شده است. نکته حائز اهمیت که نیروبخش این تیم شده، حمایت باور نکردنی مسؤولان وزارت ورزش از ووشوکاران فدراسیون ایران است. ورزشکاران ووشو مربیان خوبی دارند و به خوبی آموزش می بینند و پول خوبی به آنها پرداخت می شود، بنابر این می توانند تنها در حرفه ورزشی خود تمرکز کنند. اگر، به عنوان مثال، آنها برنده مدال طلا شوند، در مقابل یک مدال طلای مسابقات جهانی، پاداش اضافی، 17000 دلاری، دریافت می کنند، که این علاوه بر پاداش های مالی دیگر است. تلویزیون ایران به مالزی آمد تا نمایش ورزشکاران خود را در تلویزیون ملی پخش کند، و اخبار ووشو ایران نیز در مطبوعات تهران و ایران منتشر شود. پس از برنده شدن مدال، این تیم به جشن شام در سفارت ایران در کوالالامپور نیزدعوت شد.
نتایج حاصل از این نوع حمایت ملی به طور آشکار در تعالی تیم ایران و ووشوکاران برتر دیده می شود. این باید الگویی برای سایر کشورها باشد؛ به ویژه فدراسیون هایی که تحت پوشش وزارت ورزش هستند تا در صورتی که در نظر دارند ورزشکارانی برای آینده آماده کنند تا در المپیک شرکت کنند، از تیم ایران پیروی کنند. تا فرا رسیدن آن روز، به نظر می رسد حمایت از ووشو یک نقش حیاتی جهت ارتقای مستمر تالو و ساندا می باشد؛ این امر نه تنها برای ارتقای مهارت ها و رقابت های بین المللی حائز اهمیت است، بلکه سرانجام، به نفع ووشو برای همه ورزشکاران و کشورها در دراز مدت خواهد بود.
منبع: فدراسیون ووشوی غرب آسیا
طی دهه گذشته ووشو ایران به طور قابل ملاحظه ای رشد کرده و به قدرتی بزرگ تبدیل شده است. اما سال 2013 با یک تیم بی نظیر توانست پیروزی های شگفت انگیزی را در پنج رویداد بین المللی در سراسر جهان محقق کند و نشان دهد که به راستی این سال یک سال طایی برای ایران بوده است. تیم ووشو ایران با بدست آوردن 7 مدال طلا در 12 امین مسابقات قهرمانی جهان در کوالالامپور، نشان داد که می تواند برای چین و هر کشور دیگری، حریف قدرتمندی باشد. راز این تیم پر قدرت چیست؟ ترکیبی از استعداد، آموزش و پشتیبانی مالی، که با شور و شوق خاص برای برنده شدن تقویت شده و ووشو را به قلمرو المپیک کشانده است.
با شروع فصل تابستان در نیمکره جنوبی، فدراسیون ایران همراه با 4 ورزشکار برای حضور در بازی های ورد گیمز کلمبیا، (25 ژوئیه- 4 اوت) عازم کالی شد، و حاصل کار کسب 4 مدال طلا بود. بازی های بعدی، 7 امین دوره از قهرمانی ووشوی جوانان آسیا (8- 11 اوت، 2013) در مانیل، فیلیپین بود، که این تیم نیز موفق به کسب 7 مدال طلا، 5 نقره و 6 برنز شد. پس از آن، سومین دوره بازی های همبستگی اسلامی (28 سپتامبر- 2 اکتبر در پالمبانگ، اندونزی) بود، که 12 مدال در بخش ساندا و تالو- شامل 6 مدال طلا، 2 نقره و 4 برنز- به تیم ووشوی ایران تعلق گرفت.
پس از آن در همان ماه، ورزشکاران ساندای ایران با همان شور و شوق عازم منطقه سرد سیر شمال شدند تا در بازی های کامبت گیمز در سنت پترزبورگ، روسیه (18- 26 اکتبر) حضور یافتند و 3 مدال طلا، یک نقره و دو مدال برنز درو کردند تا ایران در رتبه بندی نهایی به مقام چهارم برسد. مجتبی حسین زاده (kg 75)، جعفر شیرزاد (kg 65)، و حمیدرضا لادور (kg 85) برای ارتقا به نقطه اوج سکو، سخت مبارزه کردند. آرمان بازیاری در وزن سنگین (kg 90) یک مدال نقره بدست آورد، و علی یوسفی (kg 60)، و مسعود فاضلی (kg 70)، هر یک از یک مدال برنز گرفتند.
و اما در بزرگترین رویداد سال یعنی 12 امین دوره از مسابقات قهرمانی جهان در کوالالامپور، مالزی (1- 6 نوامبر)- تیم ایران به مانند گویی آتشین، برجسته ترین و درخشانترین بازی های جهان را محقق نمود. این تیم 6 مدال طلا در بخش ساندا، و یک مدال طلای دیگر در دوئلین بدست آورد.
داستان ووشوی ایران با تعداد مدال ها به پایان نمی رسد. در واقع این داستان روایت تشنه ای است که برای سیراب شدن راهی جز برنده شدن، نمی داند. وزارت ورزش ایران همیشه متعهدانه حمایت های مالی خود را برای ایجاد یک تیم برنده، تیمی شجاع متشکل از زنان با استعداد و مبارز صورت داده که موجب ارتقا در تمام سطوح این رشته رزمی شده است.
از زمانی که این تیم حرکات متناوب را روی فرش آغاز کرد، جمعیت تماشاگران حاضر در کولالامپور شیفته تیم دوئلین ایران شد، این تیم متشکل از نوید مکوندی، محسن احمدی و ابراهیم فتحی اوزیگانی بود. لباس های حریر قرمز، سیاه و طلایی آنان با پرش های پر انرژی و جهش و حرکت های ناگهانی می درخشید که احساسات و تشویق حاضرین را بر می انگیخت و به کسب 9.68 نمره از داوران به پایان رسید. این مردان، جانفشانان دیرینه رقابت های ووشو هستند- مکوندی به مدت 16 سال، از سن 6 سالگی، و احمدی با الهام گرفتن از فیلم های بروس لی، از 22 سال قبل ، تمرین را آغاز کردند. تیم دوئلن ایران 4 سال پیش در تورنتو مدال طلا به دست آورد، اما دو سال پیش، مدال نقره در آنکارا کسب کرد- و عهد کرد که بار دیگر در مالزی طلا درو کند. پس از دو سال از تمرینات سخت و مستمر و حرکات موزون به اجرایی شگفت انگیز رسید که نه تنها باعث شگفتی تماشاچیان شد، بلکه داوران را نیز پیش از حد تحت تأثیر قرارداد.
فضلی، که برای رسیدن به فینال حریفان خود را از رومانی، ازبکستان و مصر شکست داده، می گوید: "من دو سال پیش برای اولین بار در مسابقات قهرمانی ووشو جهان در ترکیه، در برابر سالیخوف به رقابت پرداختم. و با از دست دادن یک امتیاز، مسابقه را باختم، و پس از آن انگیزه ام به حدی افزایش یافت که به طور خستگی ناپذیری به مدت 2 سال، سخت تمرین کردم و آموزش دیدم، تا بازگردم و او را شکست بدهم. او خیلی خشن بود. 10 ثانیه اول از مبارزه من وحشت زده شده بودم- حس کردم که هنوز برای شرایط مسابقه آماده نشده ام". و این امر، یک حقیقت به نظر می رسید- سالیخوف ضربه های قدرتمند داشت، فضلی را با مشت گرفت و او را چندین بار روی فرش انداخت، و یک راند رقابت را برای قلمرو روسیه رقم زد. اما کلید موفقیت فضلی در تغییر این سرنوشت، آنگونه که او بیان داشت، استراتژی بود. "من می دانستم که او همچنان مرا پرتاپ خواهد کرد، بنابر این من باید استراتژی خاصی را در راند بعدی به کار بگیرم. " پس از تبادل برخی ضربات و لگدهای سخت، ووشوکار ایرانی انتظار حمله کردن حریف روسی را داشت. " او نزدیک شد و خم شد تا پایم را بگیرد و مرا پرتاپ کند، و این زمانی بود که من می دانستم می بایست از مشت زدن استفاده کنم. و می بایست دقیقاً زمان را بسنجم. این استراتژی من بود." با یافتن شکافی در زره سالیخوف ، حریف ایرانی یک ضربه محکم به سر حریف خود وارد کرد، و حریف روسی را از پا در آورد. این ضربه کار خود را ساخت؛ فضلی به دور دوم راه یافت و سالیخوف ناتوان را از سکو دور ساخت تا به دور سوم راه یابد و به پیروزی برسد.
شاهزاده جدید ایرانی با شادی خود را در آغوش مربی خود انداخت، و مربی او را پیروزانه بالا برد. انبوه طرفداران ایرانی، افغانی، ترک ها و مصریها، این جوان طلایی هم منطقه ای خود را تشویق کردند، این جوان با چشمانی مملو از شادی و هیجان روی سکو قرار گرفت و رئیس فدراسیون ووشو ایران، دکتر مهدی علی نژاد مدال را به گردن او آویخت.
درست وقتی که به نظر می رسید در عمل بهتر از این نخواهد شد، ما صفحه ای جدیدی به یک فصل خیره کننده ای در ووشو ایران باز کردیم، صفحه تیم بسیار قدرتمند زنان سانداکار ایران. در بازی های فینال ساندای زنان در کوالالامپور، همراه با آینده نگری نسبت به حضور در المپیک، ما شاهد 3 زن ایرانی بودیم که همراه با خواهران قدرتمند ساندا چینی خود کاملا مبارزه کرده و سطح جدیدی را برای زنان ووشو به ارمغان آورده اند. زنان ووشوکار برتر ساندا در حال حاضر، بخش رزمی این ورزش را مانند ورزش مردان، هیجان انگیز کردند. نه چندان زیاد، پیش از یک دهه، هنگامی که زنان مبارز با مهارت های نا هموار و مسابقات نسنجیده که بیشتر شبیه به دعوا و درگیری بود تا یک روش ورزشی رزمی، جر و بحث می کردند. اما گروه نخبه زنان مربی جدی و ورزیده، و با 3 زن ایرانی در خط مقدم در این سال، هیجان واقعی را برای سکوها به ارمغان آوردند.
در ساندا نیز شاهد 3 زن ووشوکار بودیم، الهه منصوریان، مریم هاشمی و شهربانو منصوریان، که مدال های طلای ایران را تا 7 مدال رسانده، و رتبه ایران را، پس از چین، به رتبه دوم رسانده، و به تیم کمک کرده تا در مقام چهارم جدول توزیع مدال قرار بگیرد.
در فینال 75 کیلوگرم، ما شاهد منصوریان بودیم، او به سرعت حریف کانادایی خود را تحت کنترل خود درآورد و او را از سکو بیرون انداخت، او برخی پرتاپ های سریع را اجرا کرد، و سپس با یک مشت قدرتمند بر سر او (بهترین سلاح او، به فرمان مربی تیم) وارد کرد، در نتیجه برنده TKO شد.
در 65 کیلوگرم، مریم هاشمی در برابر دلفاین استامبولی از فرانسه قرار گرفت، هر چند ووشوکاران فرانسوی شجاعانه مبارزه می کنند، اما آشکار بود که او با حریف خود برابر نبود. هاشمی، استامبولی را برداشت و به زمین انداخت، و دنبال آن ضربه ای به او وارد کرد و حریفش را دوباره به زمین انداخت، و او را دو بار از سکو بیرون پرتاپ کرد، و راند اول را به نام خود رقم زد. دور دوم هاشمی شانس بیشتری برای نشان دادن ضربه های ماهرانه و کشنده خود داشت، برای بار دوم حریف خود را از سکو بیرون پرتاپ کرد و به بیرون راند. پس از انتهای بازی، هاشمی اظهار داشت، "این کار سختی برای من نبود، من در ایران با زنان بسیاری که قویتر هستند تمرین کرده ام، بنابر این سعی کردم با دیدی زیبا به مبارزه تمرکز کنم تا از زیباترین تکنیک های خود استفاده کنم. در مسابقات قهرمانی جهان در ترکیه، من همه حریفان خود را کنار زدم تا مدال طلا را کسب کنم. این بار فکر می کنم مبارزان اروپا بهترند، و امیدوارم که زنان سانداکار به پیشرفت خود ادامه دهند تا ورزش ما پیشرفت سریعی داشته باشد و به راه خود ادامه دهد".
اما اگر تکنیک های زیبای منصوریان و هاشمی عملا با صدمه روبرو نمی شد، مبارزه 52 کیلوگرمی الهه منصوریان، تا پایان یک نبرد خونین (به معنای واقعی کلمه) با هایبن کیم حریف کره ای او داشت. در واقع، این مبارزه ممکن است اصلیترین و هیجان انگیزترین بخش این مسابقات قهرمانی بوده باشد. هر دو زن به همان اندازه در استحکام، صلابت، سلاست، سرعت، و روش های هجومی خود مشابه بودند. حریف کره ای ضربات و مشت های قوی داشت، در حالی که منصوریان، با پاهای فوق العاده بلند خود، احیاناً شبیه سایبورگ ساندا، از ضربات بسیار سخت و قدرتمند استفاده می کرد. در راند اول، این ضربات باعث برنده شدن او شد، اما در راند دوم، حریف کره ای ضربه ای مهلک به صورت منصوریان وارد کرد. پزشکان نزد او آمدند، در حالیکه خون از صورتش جاری، و چشمانش بسته و متورم شده بود. ووشوکار ایرانی اصرار داشت که بازی را در راند سوم و فینال ادامه دهد، در حالیکه او ضربات بلند خود را کنترل کرده و حریف خود را دور ساخت، این راند را به ثمر رساند. داور دست منصوریان را پیروزمندانه بلند کرد، و دو حریف مخالف، صمیمانه همدیگر را در آغوش گرفتند. پس از آن، به زودی متوجه شدیم که استخوان گونه در فک پایین و استخوان گونه منصوریان در سه جای مختلف شکسته شده است.
بعد از انتهای مسابقه، دکتر علی نژاد، رئیس فدراسیون ووشو گفت، "الهه خیلی شجاع، خیلی شجاع بود، به احتمال زیاد، 6 ماه طول خواهد کشید تا بهبود یابد. اما شجاعت باور نکردنی او و انگیزه او برای برنده شدن واقعا الهام بخش است. او یک مدال نقره در تورنتو در دهمین مسابقات جهانی ووشو، و یک مدال برنز در سال 2011 در یازدهمین مسابقات جهانی ووشو به دست آورد. او همچنان ادامه خواهد داد. او تنها 22 سال سن دارد، و خیلی شجاع است. او هنوز می خواهد بعد از این، عازم بازی های آسیا شود."
الهه منصوریان تمام ویژگی های یک قهرمان واقعی- مهارت، آموزش، نظم و انضباط، شجاعت و اراده تسخیر ناپذیری برای برنده شدن، را دارد که به نمادی برای آکادمی ایران تبدیل شده است. نکته حائز اهمیت که نیروبخش این تیم شده، حمایت باور نکردنی مسؤولان وزارت ورزش از ووشوکاران فدراسیون ایران است. ورزشکاران ووشو مربیان خوبی دارند و به خوبی آموزش می بینند و پول خوبی به آنها پرداخت می شود، بنابر این می توانند تنها در حرفه ورزشی خود تمرکز کنند. اگر، به عنوان مثال، آنها برنده مدال طلا شوند، در مقابل یک مدال طلای مسابقات جهانی، پاداش اضافی، 17000 دلاری، دریافت می کنند، که این علاوه بر پاداش های مالی دیگر است. تلویزیون ایران به مالزی آمد تا نمایش ورزشکاران خود را در تلویزیون ملی پخش کند، و اخبار ووشو ایران نیز در مطبوعات تهران و ایران منتشر شود. پس از برنده شدن مدال، این تیم به جشن شام در سفارت ایران در کوالالامپور نیزدعوت شد.
نتایج حاصل از این نوع حمایت ملی به طور آشکار در تعالی تیم ایران و ووشوکاران برتر دیده می شود. این باید الگویی برای سایر کشورها باشد؛ به ویژه فدراسیون هایی که تحت پوشش وزارت ورزش هستند تا در صورتی که در نظر دارند ورزشکارانی برای آینده آماده کنند تا در المپیک شرکت کنند، از تیم ایران پیروی کنند. تا فرا رسیدن آن روز، به نظر می رسد حمایت از ووشو یک نقش حیاتی جهت ارتقای مستمر تالو و ساندا می باشد؛ این امر نه تنها برای ارتقای مهارت ها و رقابت های بین المللی حائز اهمیت است، بلکه سرانجام، به نفع ووشو برای همه ورزشکاران و کشورها در دراز مدت خواهد بود.
منبع: فدراسیون ووشوی غرب آسیا
