به گزارش مشرق، مجیدرضا حریری در گفتگو با اقتصادپرس گفت: روش اول به این صورت است که گاهی دولت دو کشور یا روسای جمهور دو کشور در ملاقات حضوری براساس تمایل طرفین تفاهم نامهای را در این زمینه امضا میکنند و تصمیم بر تشکیل اتاق میگیرند.

حریری در ادامه افزود: به طور مثال اتاق ایران و چین بعد از سفر آقای خاتمی، رییس جمهور وقت به چین در سال 1999 تشکیل شد.

وی در خصوص روش دوم اظهار داشت: روش دیگر درخواست برخی از تجار و فعالان اقتصادی از اتاق بازرگانی مبنی بر اتاق مشترک است که آن هم براساس حجم بالای تبادلات اقتصادی است.
حریری خاطر نشان کرد: طبق قانون در هر دو روش، تشکیل اتاق نیاز به تایید سه نهاد رسمی کشور یعنی وزات امور خارجه، اتاق بازرگانی و وزارت صنعت، معدن و تجارت دارد.

وی در ادامه گفتگوي خود باخبرنگار اقتصادپرس تصریح کرد: در خصوص اتاق ایران و آمریکا نه دولت و نه اتاق هیچ کدام تقاضایی برای این کار نداشتهاند.

رییس کمیسیون مدیریت واردات اتاق بازرگانی گفت: تنها اتفاقی که رخ داده این است که یک ایرانی مقیم آمریکا در خود آمریکا اتاق ایرانیان تشکیل داده که ربطی به کشور ما ندارد.

وی با اشاره به اینکه مهم تر از فرایند تشکیل اتاق مشترک، لزوم تشکیل آن است افزود: رابطه اقتصادی ما و آمریکا بسیار محدود و کمتر از 100 میلیون دلار است که آن هم در حوزه غذا و دارو میباشد.

حریری با انتقاد از ذوق زدگی برخی از افراد در تشکیل اتاق مشترک ایران و امریکا خاطر نشان کرد: تشکیل این اتاق نه از لحاظ تجاری و نه به لحاظ سیاسی توجیه عقلایی ندارد.

وی گفت: در حال حاضر حدود 60 درصد از تبادلات اقتصادی ما با آسیا و در 40 درصد مابقی، سهم اتحادیه اروپا قابل توجه است.

حریری در پایان تاکید کرد: لذا حجم تبادلات ما با آمریکا در حدی نیست که نیاز به تشکیل اتاق مشترک باشد.