حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ که در ادبیات سیاسی کشور مترادف با «فتنه» است از جمله این وقایع است.
مسائلی که با یک دروغ بزرگ به نام «تقلب» و یک تهمت بزرگ تر یعنی دست داشتن نظام در این تقلب آغاز شد و با اردوکشی های خیابانی ادامه پیدا کرد و با زیر سوال بردن سیاست های راهبردی نظام و ارکان قانون اساسی و توهین به مقدسات، تا مرز براندازی پیش رفت.
در این وقایع خون هایی ریخته شد، انسجام ملی آسیب دید، دشمنان نظام برای فائق آمدن بر ملت ایران امیدوار شدند و اعتبار بین المللی ایران اسلامی آسیب دید.
آیا فسادهایی با این عظمت را می توان بسادگی فراموش کرد و از کنار عوامل ایجاد آن بی تفاوت گذشت؟ کسانی که نه تنها در مهار و کنترل این فساد نقش مثبتی ایفا نکردند بلکه با سکوت معنی دار خود یا اظهار نظرهای چند پهلو به گسترش این فساد کمک کردند، حکمشان چیست؟
آیا در شرایطی که نظام، مسببین اصلی این فتنه را بنا به مصالحی به حداقل مجازات یعنی حصر خانگی محکوم کرده است و با عوامل دست دوم نیز مدارا پیشه کرده، این افراد به جای عذرخواهی از مردم و تلاش برای جبران بخشی از خسارت ها باید گستاخانه طلبکاری کنند و انتظار داشته باشند نظام به این طلبکاری پاسخ مثبت بدهد؟ حاشا و کلا؛ نظامی که مقتدرانه در برابر فشار و زیاده خواهی نظام سلطه مقاومت کرده، هرگز به این جریان و افراد ضعیف و منزوی که برای بازگشت به عرصه سیاسی محتاج مجالس ختم و جشن تولد و امثال اینها هستند، باج نخواهد داد.
شاید این جریان و افراد شاخص وابسته به آن گمان کرده اند از نتیجه انتخابات شکوهمند و حماسی ۲۴ خرداد، می توانند برای بازگشت خود سوءاستفاده کنند اما در اشتباهند؛ زیرا نه رئیس جمهور منتخب این ریسک را می پذیرد و نه نیروهای ارزشی از جمله نمایندگان مجلس شورای اسلامی اجازه چنین کاری را خواهند داد.
البته موضوع تفکیک اصلاح طلبان خوش خیم از عوامل فتنه، موضوع روشنی است که نظام، هوشمندانه آن را پذیرفته و به آن پایبند است.
حداقل انتظار و توقع از عوامل فتنه و حامیان آنها این است که با استمداد از فیوضات ماه مبارک رمضان و خصوصاً شب های قدر که امشب آخرین آنهاست، از این گناه بزرگ توبه کرده و با عذرخواهی از ملت بزرگ ایران، عرض خود را حفظ و زحمت نظام را کم کنند.
*جام جم
