به گزارش مشرق، جهان نوشت: اين تصوير نه مربوط به مهماني ساده بلکه تصويري از ملاقات متهمان آلماني با خانواده خود است؛ دو شهروند آلماني که به "جاسوسي" متهم شده بودند پس از کش و قوس عجيب و غريب توانستند با خانواده هاي خود در شهر تبريز ديدار کنند.
اين 2 شهروند آلماني روز 10 مهرماه گذشته در حين مصاحبه با وکيل سکينه محمدي -زن ايراني محکوم به مرگ- دستگير شدند و همچنان در بازداشت به سر مي برند.
منابع آلماني مي گويند که اين 2 آلماني روزنامه نگار بوده اند و براي تهيه گزارش رسانه اي به شهر تبريز سفر کرده اند. اين در حالي است که مقامات ايران گفته اند که اين دو، ويزاي توريستي و نه مطبوعاتي گرفته اند و بر ارتکاب جاسوسي آنان تاکيد دارند.
اين تاکيدات به جايي رسيد که حتي رييس دادگستري آذربايجان شرقي در تاريخ 25 آبان 89 گفت: «جرم جاسوسي دو تبعه آلماني که با هدف جوسازي و جاسوسي در ايران حاضر شده بودند محرز و ثابت شده است.»
با اين حال چندي بعد اسفنديار رحيم مشايي رئيس دفتر پرقدرت رييس جمهور قبل از برگزاري مذاکرات ژنو - 3 ميان ايران و 1+5 در آذرماه گذشته اظهار داشت: مدرکي دال بر جاسوس بودن 2 بازداشتي آلماني در ايران وجود ندارد و آنها به زودي آزاد مي شوند. رحيم مشايي که با روزنامه فرانکفورتر آلگاتيه آلمان گفت و گو مي کرد اضافه کرد: شايد اين دو آلماني بتوانند کريسمس را با خانواده هايشان جشن بگيرند.
دو روز بعد البته رامين مهمانپرست سخنگوي وزارت خارجه در اظهاراتي متناقضي گفت: جرم اين دو آلماني محرز است و خودشان نيز پذيرفته اند اما بايد دادگاه اعلام نظر کند.
اين روند ادامه يافت تا اينکه چند روز پيش خانواده اين دو آلماني براي ديدار با فرزندان خود از آلمان به ايران آمدند ولي مدعي شدند که مقامات ايراني اجازه اين ملاقات را صادر نکردند. بلافاصله پس از اين خبر، سفير ايران در برلين در اعتراض به اين وضعيت به وزارت خارجه آلمان احضار شد.
تنها يک روز پس از اين احضار در برلين و بازخواست سفير ايران، علي اکبر صالحي سرپرست وزارت خارجه در تهران با خانواده هاي اين دو آلماني بازداشتي ديدار مي کند و بلافاصله پس از اين ملاقات خانواده هاي آنان، راهي فرودگاه مهرآباد مي شوند تا ضمن سفر به تبريز همان روز با فرزندان خود ديدار کنند. محل ديدار يکي از هتل هاي شيک تبريز بود و چهار ساعت نيز به طول انجاميد.
چه تفاوتي ميان متهمان ايراني و غيرايراني در زمينه ملاقات يک زنداني با خانواده خود وجود دارد؟ اين سوالي است که با تکرار تبعيض ها هنوز پاسخ مشخص و شفافي براي آن پيدا نشده است. آيا اگر مثلا خانواده اي ساکن در تهران در تبريز زنداني داشته باشند تسهيلات ويژه دولتي فراهم است تا مانند خانواده اين دو تبعه آلماني در هتل با فرزند زنداني خود ديدار کنند ؟ آيا واقعا براي همه متهمان اين امکانات و تسهيلات وجود دارد که در هتلي شيک همراه با پذيرايي خانواده هاي متهمان با هم ملاقات کنند؟ يا اينکه خانواده زندانيان ايراني مي بايست پس از انتظار زياد در کابين هاي ويژه ملاقات با زندانيان ديدار و از طريق تلفن کابين باهم صحبت کنند و زمان اين ملاقات ها نيز حداکثر 30 دقيقه باشد؟
البته روي اين انتقاد دستگاه قضايي نيست چه آن که در ملاقات هاي متعارف، آنچه اجرا مي شود ،قوانين و مقررات است و در اين پرونده، طبيعتاً خود سيستم قضايي راساً سياستگذار چنين ملاقاتي نبوده و اتفاقاً اگر تاکنون پرونده اتهامي اين دو نفر همچنان مفتوح است به دليل اصرار قوه قضاييه بر اعمال قانون درباره آنهاست و الا اگر پرونده در قوه قضاييه نبود اي بسا خيلي پيشتر از اين، اين دو را با يک دست لباس و مقداري هديه راهي آلمان کرده بودند و البته اين سياست سوال برانگيزي است که دولت بايد به طور شفاف پاسخگوي آن باشد خاصه آن که پيشتر نيز شاهد چنين رويکردي از جانب مقامات دولتي بوده ايم.
اکنون هيچ اصراري بر جاسوس بودن يا نبودن هيچ فرد ايراني يا خارجي ندارد و صلاحيت تشخيص آن را بر عهده دستگاه قضايي مي داند اما سخن اينجاست که وقتي بر جاسوس بودن اين دو شهروند آلماني تصريح مي شود چنين پذيرايي و تسهيلاتي چگونه توجيه پذير است؟
البته ذهن مخاطبان از اين اتفاقات خاطراتي را نيز دارد. پيش از اين نيز مادران 3 آمريکايي بازداشت شده در ايران به اتهام جاسوسي، با فرزندان زنداني خود در هتل 5 ستاره استقلال تهران ملاقات کردند.
ديروز سه شنبه نيز چنين اتفاقي افتاد و خانواده هاي دو آلماني بازداشتي، در هتلي مجلل به راحتي کنار هم نشسته و ضمن صرف غذا و نوشيدني، با هم به خوش و بش پرداختند.
اگر اين وضعيت عادي است چرا براي ايرانيان متهم به جرايمي به مراتب کوچکتر و کمتر از جاسوسي چنين امکاني فراهم نمي شود؟ آيا واقعا نمي شد خانواده هاي اين 2 تبعه آلماني نيز به مانند ديگر خانواده هاي داراي زنداني در تبريز محترمانه به زندان مي آمدند و با حداکثر تسهيلات در اتاقي جداگانه در زندان با هم ديدار مي کردند؟ آخر کجاي دنيا يک زنداني با خانواده خود در هتل ديدار مي کند؟
واقعا اگر چنين اتفاقي در آلمان روي مي داد و 2 ايراني در اين کشور به اتهام جاسوسي بازداشت مي شدند آيا ديدار خانواده ها با زندانيان در هتل صورت مي گرفت يا اينکه خانواده هاي ايرانيان مجبور بودند به زندان بروند و آن جا باهم ديدار کنند؟
روز دوشنبه اين هفته سفير ايران در برلين به وزارت خارجه آلمان احضار مي شود. دليل احضار نيز بر اساس نوشته سايت دويچه وله "لغو ديدار دو خبرنگار آلماني زنداني در تبريز با بستگان خود" اعلام شد اما در کمال تعجب پس از گذشت حدود 24 ساعت يعني فرداي آن روز (سه شنبه) نفر اول وزارت خارجه ايران يعني علي اکبر صالحي با خانواده هاي اين دو آلماني ديدار مي کند.
جالب اينجاست که هيچ خبري از درخواست اين خانواده ها براي ديدار با صالحي منتشر نشده و حتي خبرگزاري رسمي جمهوري اسلامي نوشت: «به دنبال درخواست وزير خارجه آلمان از سرپرست وزارت خارجه ايران براي فراهم کردن امکان ديدار اين خانواده ها با اين دو تبعه بازداشتي، ملاقات حضوري آنها با علي اکبر صالحي انجام شد.»
اين ديدار چه لزومي داشت؟ چرا مقامات ايراني اينقدر دوست دارند با متهمان به جاسوسي و جرايمي نظير آنها يا خانواده هايشان ديدار کنند؟ چه رازي در اين موضوع وجود دارد؟
پيشتر نيز در 15 فروردين 86 خورشيدي 15 ملوان انگليسي متهم به تجاوز به مرزهاي ايران با حضور شخص رييس جمهور و اعضاي کابينه در نهاد رياست جمهوري (پاستور) بدرقه مي شود.
همچنين سارا شورد يکي از سه تبعه آمريکايي بازداشت شده در ايران به اتهام جاسوسي در هنگام ترک تهران به سمت پايتخت عمان (در اواخر شهريور 89 ) در پاويون جمهوري فرودگاه مهرآباد (که مورد استفاده مقامات برجسته و شخصيت هاست) با بدرقه مريم مجتهدزاده مشاور رييس جمهور و رييس مرکز امور زنان و خانواده رياست جمهوري راهي مي شود و حالا نيز شخص سرپرست وزارت خارجه ايران با خانواده هاي دو آلماني شخصا ملاقات مي کند!
و دوباره مجبور مي شويم اين مثال را تکرار کنيم که اگر اين واقعه براي اتباع ايراني در آلمان رخ مي داد باز هم وزير خارجه آلمان با خانواده هاي زندانيان ايراني ديدار مي کرد؟
همچنين واقعا چه معني دارد که تنها 24 ساعت پس از احضار سفير ايران در برلين، ملاقات خانواده هاي آلماني با فرزندان خود عملي شود؟ اگر چنين ملاقاتي برنامه ريزي شده بود پس ماجراي احضار سفير ايران چيست؟ نکته اينکه پس از احضار سفير ايران در برلين، سفارت ايران در اين شهر در بيانيه اي اعلام کرد که موضوع " احضار" نبوده بلکه "ديداري برنامه ريزي شده" بود. جالب اين جاست که معاون وزير خارجه آلمان از واژه احضار استفاده مي کند ولي طرف ايراني همچنان بر تبرئه آلمان اصرار دارد.
اين رفتارها از رافت اسلامي عبور مي کند و کم کم نشانه تحقير و تبعيض است که در اين زمينه گويا پايان نيز ندارد.
