مشرق- امام على عليه‏ السلام، در حديث معراج: پيامبر صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم در شب معراج ، از پروردگار خود خواست و چنين گفت: پروردگارا ! مرا به كارى راه نماى كه با آن به تو نزديك شوم
فرمود:...
اى احمد ! به عزّت و جلالم سوگند ، هيچ بنده ‏اى برايم چهار چيز را تضمين نمى‏ كند ، مگر اين كه او را به بهشت در مى‏ آورم : زبان فرو بندد و آن را جز بدانچه به وى مربوط است،نگشايد؛ دل‏خويش را از وسواس حفظ كند؛ آگاهى من از او و اين را كه او در زير نگاه من است،پاس بدارد؛ و نور ديده ‏اش،در گرسنگى باشد.

اى احمد ! كاش ، شيرينىِ: گرسنگی، سكوت، خلوت و آنچه را از آن به ارث برده‏‌اند ، چشيده بودى !» .
پرسيد : پروردگارا ! ارث گرسنگى چيست؟
فرمود : «حكمت ، حفظ دل ، تقرب به خداوند ، اندوه دائم ، كم‏ هزينگى براى مردم ، حقگويى ، و اهمّيت ندادن به اين كه در گشايش و آسانى مى‏ زيد يا در سختى و دشوارى.

اى احمد ! آيا مى‏ دانى با كدام حالت و وقت ، بنده به من تقرّب مى‏ جويد؟»
گفت : نه، اى پروردگار !
فرمود : «آن هنگام كه گرسنه يا در حالت سجده باشد».

متن حدیث:

الإمام عليّ عليه‏السلام:  في حَديثِ المِعراجِ: إنَّ النَّبِيَّ صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم سَأَلَ رَبَّهُ سُبحانَهُ لَيلَةَ المِعراجِ فَقالَ : . . . يا أحمَدُ ، وعِزَّتي وجَلالي ، ما مِن عَبدٍ ضَمِنَ لي بِأَربَعِ خِصالٍ إلاّ أدخَلتُهُ الجَنَّةَ : يَطوي لِسانَهُ فَلا يَفتَحُهُ إلاّ بِما يَعنيهِ ، ويَحفَظُ قَلبَهُ مِنَ الوَسواسِ ، ويَحفَظُ عِلمي ونَظَري إلَيهِ ، ويَكونُ قُرَّةُ عَينَيهِ الجوعَ .
يا أحمَدُ ، لَو ذُقتَ حَلاوَةَ الجوعِ وَالصَّمتِ وَالخَلوَةِ ، وما وَرِثوا مِنها .
قالَ : يا رَبِّ ، ما ميراثُ الجوعِ؟
قالَ : الحِكمَةُ ، وحِفظُ القَلبِ ، وَالتَّقَرُّبُ إلَيَّ ، وَالحُزنُ الدّائِمُ ، وخِفَّةُ المُؤنَةِ بَينَ النّاسِ ، وقَولُ الحَقِّ ، ولا يُبالي عاشَ بِيُسرٍ أم بِعُسرٍ .
يا أحمَدُ ، هَل تَدري بِأَيِّ وَقتٍ يَتَقَرَّبُ العَبدُ إلَيَّ؟
[ قالَ : لا ، يا رَبِّ ] .
قالَ : إذا كانَ جائِعاً أو ساجِداً .