اما تجربه نشان داده است که در اغلب فیلم های تلویزیونی که برای ایام شهادت ساخته می شوند همیشه چند داستان تکراری وجود دارد که نشان دهنده ی برداشت تک بعدی و ناقص سازندگان این فیلم ها و سفارش دهندگان آنها از معارف اهل بیت(علیهم السلام) است.
بخش های ICU و CCU لوکیشن ثابت اکثر قریب به اتفاق این فیلم های تلویزیونی هستند و تصادف غیر عمد و دعوای ناخودآگاه و خوردن سر یکی از شخصیت های فیلم به کنج تیز دیوار و یا گوشه میز و کشته شدن او نیز بخش مهم داستان فیلم را شامل می شود.
پس از آن نیز معمولا شاهد تصاویری از فیلم هستیم که پدر و مادر قاتل و یا متهم در حالی که در مراسم های عزاداری ائمه شرکت می کنند همزمان به دنبال گرفتن رضایت از پدر و مادر مقتول و یا فرد آسیب دیده که در بیمارستان است هستند تا فرزندانشان قصاص و اعدام نشوند و یا به مجازات شدید محکوم نگردند. آیا حافظه تلویزیونی شما در این ده سال اخیر چیزی جز این را شهادت می دهد؟
البته در این که امام(ع) منبع فیض الهی و لطف سخاوت ابدی است و کَرَم ایشان همیشه درماندگی درماندگان و بیچارگان را چاره کرده است و خواهد کرد شکی نیست اما سخن اینجاست که آیا این تنها بعد شخصیتی امام (ع) است؟ چرا به دیگر ابعاد شخصیت عمیق و انسان ساز ائمه معصومین(ع) پرداخته نمی شود؟ آیا این برداشت تکراری و ناقص باعث دلزدگی بیننده نخواهد شد؟ چرا به این موضوع که تا چه میزان رفتار و سیره عملی ائمه معصومین (علیهم السلام) در زندگی روزانه خانواده های جامعه ما جاری است پرداخته نمی شود؟ چرا به اینکه تا چه میزان فرمایشات و منش آن بزرگواران در شیوه زندگی و کسب و کار مردم کوچه و بازار رعایت می شود، کمتر فیلمی ساخته می شود؟ چرا در مورد اینکه شکم های بادکرده و زندگی های مجلل بعضی که هیچ سنخیتی با سیره ائمه ندارد اثری تولید نمی شود؟
پیشنهاد می شود یک بخش CCU و ICU در داخل ساختمان صدا و سیما ساخته شود تا موجب سهولت کار فیلمسازان مناسبتی صدا و سیما گردد.
