در این گزارش آمده است : سقوط اسد در سوریه ممکن است با استقبال بسیاری از کشورهای غربی همراه باشد اما حمایت از طرح روی کار آمدن افرادی در سوریه که هم اکنون در تبعید به سر می برند نوعی شرط بندی است که نتیجه ای جز باخت ندارد.
تبعیدیان سوری شاید بتوانند حمایت دولت اوباما و دیگر کشورهای غربی را کسب کنند، اما شانس کمی برای نگه داشتن قدرت در دستان خود دارند و برای مدت زمان زیادی نمی توانند بر این کشور حاکم باشند. مگر اینکه کشورهای خارجی اقدام به اشغال سوریه کنند.
اما هیچ کس فکرش را هم نمی کند که آمریکا در شرایط فعلی انگیزه ای برای اشغال یک کشور عربی دیگر حتی برای یک دوره بسیار کوتاه داشته باشد.
اصلا مخالفان در تبعید را فراموش کنید. در صورت سقوط اسد در مرحله اول کسانی قدرت را در دست می گیرند که هم اکنون در خیابان ها، روستاها و شهرهای مختلف با ارتش سوریه در حال جنگ هستند.
این شورشیان مردان مسلحی هستند که با یکدیگر اختلاف نظر داشته و به عبارت دیگر یکصدا نیستند. و این در حالی است که ارتش آزاد سوریه به رغم انتخاب رئیس ستاد مشترک برای خود، هیچ کنترلی بر روی گروه های شورشی حاضر در داخل سوریه ندارد.
نکته دیگر در این مورد آنکه، در صورت سقوط اسد، با گروه های تروریستی همانند القاعده که هم اکنون در سوریه حضور داشته و علیه حکومت مبارزه می کنند، به چه صورت باید رفتار کرد؟ حتی تصور اینکه القاعده و گروه های مرتبط با آن قدرت را دمشق در دست بگیرند ابلهانه و غیرواقعی است.
اما سوریه به افراطیون و مبارزین خارجی نیازی ندارد. زیرا در داخل این کشور به حد کافی از این گونه گروه ها وجود دارد. گروه های مختلفی از اخوان المسلمین گرفته تا گروه های مخالف حکومت که با توجه به بحران سوریه فعالیت خود را در این کشور افزایش داده اند.
اخوان المسلمین سوریه گروهی است که با توجه به شکست خود در جنگ داخلی 1982 به دنبال جبران آن در موقعیت مناسب است. اخوان المسلمین سوریه همانند گروه های همنام خود در مصر، تونس، اردن و یا حتی مغرب نیست، زیرا چندین دهه است که این گروه سوری در معادلات سیاسی کشور جایی نداشته و همکاری با آن در سه دهه اخیر در سوریه جرم محسوب می شد. از سوی دیگر، این تشکل یک گروه غیر شفاف و مخفیانه است که معلوم نیست در صورت سقوط اسد تا چه حد بتواند در آینده سوریه نقش ایفا کند.
نکته دیگر در مورد گروه های شورشی فعال در سوریه آنکه بسیاری از این گروه ها از عراق آمده اند و تجارب جنگ شهری خود را در عراق و در مبارزه با نظامیان آمریکایی بدست آورده اند . از همین رو آنها نیز در صورت سقوط اسد به دنبال سهم خود خواهند بود و ممکن است اختلاف نظرات فعلی میان این گروه ها پس از سقوط اسد تبدیل به مناقشات سنگین شود.
نکته مهمتر اینکه باید این نکته را درنظر داشته باشیم که چه درصورت پیروزی مخالفین و چه در صورت پیروزی اسد، منطقه دیگر وضعیت سابق را نخواهد داشت از همین رو کشورهایی که به شورشیان کمک می کنند باید از هم اکنون خواسته و آرزوی خود را مشخص کنند.
تنها مساله واضح این است که تعداد زیادی از گروه های شورشی اصلی سوری -در صورت پیروزی- تمایل چندانی برای روی آوردن به لیبرال دموکراسی ندارند.
این نکته را در نظر بگیرید که افرادی که موجب سقوط مبارک و بن علی در مصر و تونس شدند بسیار لیبرال تر از افرادی بودند که هم اکنون برای سقوط اسد مبارزه می کنند. اما با وجودی که آنها از شورشیان سوری لیبرال تر بودند هم اکنون شاهد آن هستیم که مصر و تونس وضعیت مناسبی ندارند.
نتیجه آنکه نباید اجازه داد که در صورت سقوط اسد گروه های افراطی قدرت را در سوریه بدست بگیرند زیرا در صورت تحقق چنین امری پیش از آنکه شاهد رضایت مندی باشیم، نظاره گر آغاز "عصر سیاه" در این کشور خواهیم بودیم .
