به گزارش مشرق، این حادثه آذر سال ۱۴۰۱ و پس از مرگ راننده یک خودروی تیبا با شلیک گلوله مأمور پلیس آغاز شد.

وقتی تیم جنایی به محل رفت، مأمور پلیس گفت: نیمه‌شب در حال انجام وظیفه بودیم که متوجه شدیم یک خودروی تیبا در نزدیکی پمپ بنزین پارک کرده که کنارش توقف کردیم و از راننده خواستم تا شیشه خودرواش را پایین بکشد، اما او بدون توجه به ما دنده عقب حرکت کرد. من از خودرو پیاده شدم و اسلحه‌ام را از غلاف بیرون کشیدم و اخطار دادم، اما او بازهم توجهی نکرد. من ۳ گلوله هوایی شلیک کردم که به یکباره راننده تیبا با خودرواش به سمتم آمد. می‌خواستم فرار کنم که تعادلم را از دست دادم و گلوله‌ای شلیک شد.وی ادامه داد: بعد از این ماجرا یک دستگاه ضبط سرقتی از داخل خودرواش پیدا کردیم که مشخص شد دقایقی قبل با شکستن شیشه یک خودروی ۲۰۶ آن را سرقت کرده است.

پس از آن سربازی که همراه این مأمور بود مورد بازجویی قرار گرفت که وی مدعی شد هیچ وسیله مسروقه ای از داخل خودرو پیدا نکرده بودند.

با تکمیل تحقیقات، پرونده برای رسیدگی به دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.

در جلسه اول اولیای دم درخواست قصاص کردند. مأمور پلیس نیز مدعی شد شلیکش ناخواسته بوده است. با پایان اظهارات متهم، قضات وارد شور شدند و مأمور پلیس را به قصاص محکوم کردند. اما قضات دیوان عالی کشور، پس از بررسی موشکافانه پرونده، حکم را نقض و مقرر کردند تا پرونده بار دیگر در دادگاه کیفری مورد رسیدگی قرار گیرد.

با تکمیل تحقیقات، پرونده به شعبه ۱۰ دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد. در این جلسه نیز پدر و مادر مقتول بار دیگر خواستار قصاص متهم شدند و متهم نیز اظهاراتش را تکرار کرد و گفت: من اتهام قتل عمد را قبول ندارم. من برای نجات خودم فرار کردم، اما پایم به جدول خیابان خورد و اسلحه شلیک کرد و گلوله به راننده تیبا خورد.

با پایان جلسه، قضات متهم را بار دیگر به قصاص محکوم کردند.