*********

وزیر خارجه عمان در همایش گفت‌وگوی منامه ۲۰۲۵ به میزبانی بحرین و همکاری مرکز بین‌المللی مطالعات استراتژیک گفته است که ما از مدت‌ها پیش معتقد بودیم که سیاست منزوی کردن ایران راه حل نبوده و مشارکت این کشور در سیستم جامع امنیت منطقه‌ای در تثبیت ثبات و همکاری مشترک نقش دارد. ایران در مراحل مختلف آمادگی خود را برای مذاکرات سازنده نشان داده و در حوادث متعدد به رغم تجاوزات مکرر علیه آن، خویشتن داری کرده است.

این دست اظهارات مقدمه پخش اخباری در داخل کشور شده است حکایت از ارسال پیامی از آمریکا به داخل دارد، روزنامه آرمان امروز با دادن گرایی خطرناک و خلاف امنیت ملی مذاکره خواهان برداشتن حمایت از مقاومت لبنان شده نوشته است:

مذاکرات ایران و آمریکا عمدتاً حول همین چهار محور می‌چرخد: ابهام هسته‌ای به عنوان شمشیر داموکلس، ذخایر غنی‌شده به عنوان گروگان نامرئی، توان نظامی به عنوان خط قرمز آهنین، و مسائل منطقه‌ای به عنوان نقطه احتمالی مصالحه. رابرت مالی در مصاحبه‌اش تأکید می‌کند که آمریکا باید این ابزارها را به رسمیت بشناسد تا بتواند استراتژی مناسبی اتخاذ کند. از زمان خروج ترامپ از برجام، ایران این اهرم‌ها را تقویت کرده است.

این روزنامه در ادامه نوشته است:

ترامپ تلاش کرده با سیاست «فشار حداکثری معکوس» مذاکرات را احیا کند، اما موانعی مانند انتخابات میان‌دوره‌ای آمریکا، اعتراضات داخلی و تنش‌های اسرائیلی، کار را سخت کرده است. باید دید که بر سر کدام‌یک از این موارد به تفاهم می‌رسند. ابهام هسته‌ای احتمالاً با بازگشت به نظارت‌های سختگیرانه آژانس حل می‌شود، و ذخایر غنی‌شده با تعهد به کاهش تدریجی. مسائل منطقه‌ای هم می‌تواند پلی برای اعتمادسازی باشد، با کاهش حمایت از حزب‌الله!

روزنامه شرق نیز کشور را در وضعیت برزخ در تصمیم‌گیری مذاکراتی خوانده و می‌نویسد:

هر نشانه‌ای از تحرک دیپلماتیک، حتی اگر در سطح سفرهای ادواری و بیانیه‌های کلی باشد، می‌تواند بازتابی از تلاش پنهان برای بازگشت به مسیر گفت‌وگوها تلقی شود؛ تلاشی که فعلا نه تأیید شده و نه تکذیب قاطع آن از سوی هیچ‌یک از طرفین دیده می‌شود. به نظر می‌رسد در حالی که طی هفته‌های گذشته کانال قاهره برای میانجیگری بین ایران و غرب فعال است، بار دیگر عمان در حال آزمودن نقش دیرینه خود به‌ عنوان «پل ارتباطی خاموش» میان تهران و واشنگتن است؛ نقشی که اگرچه بارها در گذشته نتیجه‌بخش بوده، اما در فضای کنونی پر از بی‌اعتمادی، بیش از هر زمان دیگری نیازمند اراده سیاسی واقعی از دو سوی منازعه است.

در مورد مذاکرات با محوریت کانال عمان بیان چند نکته ضروری است:

۱- عمان اغلب کانالی برای ارتباطات غیرمستقیم ایران و آمریکا بوده است؛ اما باتوجه‌به تحمیل یک جنگ ۱۲ روزه آن هم هم‌زمان با مذاکره مسیر عمان نیز آزمون خود را پس داده و برای ایران کارایی نداشته است. رفت‌وآمدهای دیپلماتیک هرچند برای روابط دوجانبه مثبت باشند. نمی‌توانند شرایط اساسی مذاکرات با آمریکا را تغییر دهند.

۲-درحالی‌که ایران برای دور ششم مذاکرات غیرمستقیم آماده می‌شد آمریکا روی میز مذاکره بمب انداخت و وارد کارزار نظامی علیه ایران شد، پس از شکست سناریوی نظامی کاخ سفید دوباره به موضع تحریم عقب‌نشینی کرد و با تنها کارت سیاسی در اختیار خود یعنی اسنپ‌بک تلاش داشت تا ایران را وادار کند که از اهرم‌های قدرت خود دست بکشد.

۳- تحویل اورانیوم ۶۰ درصد در مقابل تعلیق اسنپ‌بک و بعد مذاکره در مورد برد موشکی و کاهش برد آن به زیر ۵۰۰ کیلومتر مواردی است که آمریکا از مسیر نظامی نتوانست به دست بیاورد و اکنون تلاش دارد از مسیر سیاسی آن را محقق کند. و اصلاح‌طلبان برای طراحی آن حتی مقاومت را هم در سینی قرار داده‌اند!

۴- آمریکایی‌ها دو اقدام ضد دیپلماسی را انجام داده‌اند. هم نبرد نظامی به ایران تحمیل شده و هم تک گلوله اسنپ‌بک قدرتش تخلیه شده است. اکنون که جامعه ایران از فشار روانی اسنپ‌بک عبور کرده و قدرت‌های شرقی نیز اعلام کرده‌اند آن را به رسمیت نمی‌شناسند آمریکا تلاش دارد تا به قیمت در اختیار گرفتن اورانیوم غنی شده ایران بار دیگر اسنپ‌بک را به حالت تمدید برگردانده و وضعیت شرطی‌سازی اقتصاد ایران را احیا کند.