به گزارش مشرق، دو راه برای ادعای تاج و تخت وجود دارد. یکی راه امینم در آهنگ Lose Yourself است:«این جهان مال من است، مرا پادشاه کن».

دیگری راه لرد فارکواد در شرک است، با آن ادعای پرهیاهوی «این ازدواج معتبر است و من را پادشاه می‌کند! پادشاه! پادشاه!»، آن هم پیش از آنکه اژدها او را ببلعد.

تنها راه معتبر، راه اول است: اینکه دیگران تو را به‌عنوان پادشاه اعلام کنند. و این چیزی است که لامین یامال هنوز باید یاد بگیرد.

او باید چیزهای بیشتری یاد بگیرد، مثل درسی واضح که دنی کارواخال پس از پایان بازی سعی کرد به او بدهد:«اگر این‌قدر حرف می‌زنی، امروز باید تاوانش را بدهی».

لامین در طول هفته سینه‌اش را سپر کرده بود، پیام‌هایی برای رئال مادرید فرستاده، عکس‌هایی در اینستاگرام منتشر کرده و فضای رختکن رئال را متشنج کرده بود. اما اگر آن‌قدر بزرگ شده‌ای که جرقه را روشن کنی، باید آن‌قدر هم بزرگ باشی که سوختن احتمالی را تحمل کنی.

مشکل لامین آن چیزی نبود که در برنامه کینگز لیگ گفت. مشکل او این بود که در ال‌کلاسیکو در سطح انتظار ظاهر نشد؛ نه از نظر فوتبالی و نه از نظر جنجالی که خودش به پا کرده بود.

او بازی بسیار ضعیفی ارائه داد، بدون هیچ جرقه و درخششی، و احتمالاً از نظر بدنی هم در شرایط ۱۰۰ درصد نبود. او نتوانست بازیکن تعیین‌کننده‌ای باشد و بارها در دوئل‌ها شکست خورد.

همه چیز نشان می‌دهد که لامین در آینده ال‌کلاسیکوهای زیادی را خواهد برد و حتی سرنوشت آن‌ها را رقم خواهد زد. آن موقع می‌تواند هرچقدر که می‌خواهد کری بخواند. اما در برنابئو، او درس زندگی بزرگسالی را آموخت: اعمال تو عواقبی دارند.

فعلاً تاج و تخت در مادرید می‌ماند و آن را بازیکنی بر سر دارد که هرگز ادعایش نکرده، ژست نمی‌گیرد و عصبانی نمی‌شود، انگار که حتی آن را نمی‌خواهد، اما توسط فوتبال انتخاب شده است. انتخاب‌شده توسط خودِ فوتبال: کیلیان امباپه.