به گزارش مشرق، زمانی در استادیوم‌های پرشور لیگ برتر انگلیس فریاد می‌زدند: «شلوی! شلوی!»اما امروز، همان مرد سی‌وسه‌ساله در زمین باشگاه عربیان فالکونز در جِبَل‌علی، مقابل جمعیتی کمتر از صد نفر بازی می‌کند و می‌گوید از تصمیمش «کاملاً راضی» است.

جانجو شلوی، هافبک سابق نیوکاسل، لیورپول و سوانزی، پس از تجربه‌ای ناموفق در آزمون تیم هال سیتی و مصدومیت همسترینگ، پیشنهاد دوست قدیمی‌اش هری آگومبار را پذیرفت تا در دبی به پروژه‌ای تازه بپیوندد.او در گفت‌وگویی گفت: «من برای پول نیامدم. اینجا بازیکنان ماهی دو هزار پوند می‌گیرند. برادرم در لندن در یک هتل کار می‌کند و بیشتر از من درمی‌آورد.»اما تصمیم او فقط فوتبالی نبود، شخصی هم بود.

«دیگر نمی‌خواهم بچه‌هایم در انگلستان بزرگ شوند. امنیتی نمانده. دیگر در لندن ساعت دست نمی‌کنم یا گوشی دست نمی‌گیرم. انگلیس مثل یک دهه پیش نیست.»طبق آمار پلیس متروپولیتن، سال گذشته بیش از ۸۰ هزار گوشی در لندن به سرقت رفت. برای شلوی، این نشانه‌ای از تغییر جامعه‌ای بود که روزی آن را خانه‌اش می‌دانست.

شلوی حالا در کنار ستارگانی گمنام، از جمله راول موریسون، تمرین می‌کند و شب‌ها در کلاس‌های مربیگری شرکت دارد تا مدرک یوفا A خود را بگیرد.او می‌گوید: «هر بار که تمرین می‌کنم با خودم می‌گویم شاید آخرین جلسه‌ام باشد. بدنم مثل قبل نیست، اما هنوز از فوتبال لذت می‌برم.»و شاید در جِبَل‌علی، جایی دور از نورافکن‌های استمفوردبریج و سنت‌جیمز پارک، جانجو شلوی بالاخره همان چیزی را پیدا کرده باشد که سال‌ها در فوتبال انگلیس گم کرده بود: آرامش.