*********

تروییکای اروپایی ماشه را فعال کردند و با ارسال نامه‌ای به شورای امنیت سازمان ملل، فرآیند ۳۰‌روزه‌ای را برای بازگرداندن تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران آغاز کردند، اقدام اروپایی‌ها مورد توجه روزنامه‌های اصلاح‌طلب قرار گرفته و برخی نسخه‌هایی چون مذاکره فوری با آمریکا را می‌دهند.

روزنامه آرمان‌ملی در سرمقاله خود خواهان گذار واقع‌گرایانه برای عبور از وضعیت فعلی کرده و نوشته است:

آنچه امروز بعد از اجرای مکانیسم ماشه یا اسنپ بک علیه ایران شکل گرفته، عملا نشان داد که یک جریان افراطی در ایران در سیاست خارجی سوار شده و این جریان به ویژه در طول پنج سال اخیر به گونه‌ای عمل کرد که آن را «آرمانگرایی منفعل» می‌دانم و در سمت مقابل ما دیدیم که درنهایت طرف‌های ایران به رهبری آمریکا، سیاستی را در پیش گرفتند که بنده آن را «واقع‌گرایی فعال» می‌دانم. آرمانگرایی منفعل (passive idealisme) و واقع‌گرایی فعال (Active realism) که هر دوی این عبارات را برای اولین بار به‌کار می‌گیرم.

در بخش دیگری از این یادداشت آمده است:

چون متاسفانه این دو عبارت مبین آن چیزی است که الان در موضوع هسته‌ای ایران و فراتر از آن اختلافات ایران و آمریکا و متحدانش شکل گرفته است. ترامپ از وقتی که روی کار آمد، سعی کرد بخشی از واقعیات را در راستای تقویت توان چانه‌زنی آمریکا تغییر دهد. به همین دلیل این عنوان را واقع‌گرایی فعال می‌دانم که یعنی عمل بر طبق واقعیات ولی آنچه واقعیت‌گرایی فعال می‌دانم یعنی دستکاری کردن واقعیات در راستای تقویت توان چانه‌زنی.

روزنامه اعتماد نیز راه آلترناتو برای اسنپ‌بک را مذاکره فوری با آمریکا خوانده و می‌نویسد:

وضعیت کنونی ایران تهدیدآمیز و خطرناک است ولی به همان اندازه فرصت مناسبی برای انجام تغییراتی است که امید را در دل جامعه ایرانی دوباره زنده کند. تغییراتی که مثل گذشته ابتر و متناقض نباشد که در نهایت، چوب تغییرات را بخوریم ولی از نان آن محروم شویم.با توجه به اینکه ارایه هر پیشنهادی مستلزم داشتن اطلاعات دقیق و تسلط کارشناسی است، لذا صلاحیت دادن چنین پیشنهادی را ندارم و معتقدم که اغلب افراد عادی هم فاقد این صلاحیت هستند و بهتر است از ورود به جزییات پرهیز کنند. ولی ما انتظاراتی هم داریم اینکه شعارهای بی‌اثر ندهید.

مسئله اسنپ‌بک در چند ماه اخیر، یک پروژه رسانه‌ای علیه اذهان و افکار عمومی هم بوده است. هر زبانی که این امر را بیش از حد بزرگ کند، مستقیماً به دشمن کمک کرده و در پروژه او پیش رفته است.

طبق نقشی که برای اروپا تعریف کرده‌اند بعید است که چیزی جز تعطیل کامل صنعت هسته‌ای، کشورهای اروپایی را از این مسیر بازگرداند. همان چیزی که رژیم صهیونی و آمریکا نتوانستند در خلال جنگ تحمیلی ۱۲‌روزه از ایران بگیرند، حالا می‌خواهند از طریق دیپلماسی زور پیگیری شود. علت هم این است که اسنپ‌بک تنها امتیاز و اهرم فشار اروپا در دنیایی است که این کشورهای استعماری سابق و ناتوان امروز در دست دارند.

آنچه ما را از این وضعیت بیرون می‌آورد، ایده‌ای ایجابی و طراحی واقعی است. مذاکره بی‌نتیجه با اروپا یا دست‌وپا زدن در پرونده‌های سطحی و سلبی مانند اسنپ‌بک تنها ما را محدود می‌سازد. باید از گل‌ولای مسائل روزمره خارج شویم و چشم‌اندازی برای آینده میان‌مدت بسازیم، وگرنه این گل‌ولای آن‌چنان ما را در خود فرو می‌برد که جز شکست و افزایش بحران‌ها چیزی عایدمان نمی‌شود.