به گزارش مشرق، کانال تلگرامی افق ایران نوشت:

وقتی یک کشور در لحظه‌ای سرنوشت‌ساز قرار می‌گیرد و در برابرش یک قدرت بزرگ ایستاده، منطق سیاست خارجی باید از فضای آرمانی و شعارگونه فاصله بگیرد و به زمین واقعیت بیاید. در چنین وضعیتی، هدف دیگر «پیروزی کامل» یا حتی «برابری نمادین» نیست، بلکه تمرکز بر سه مأموریت حیاتی است:

اول حفظ بقا و جلوگیری از فروپاشی یا شکست نظامی، دوم کاهش ریسک و کاستن از احتمال رویارویی پرهزینه، و سوم بهبود موقعیت نسبی کشور در مقایسه با نقطه‌ای که اکنون در آن ایستاده است.

برای رسیدن به این هدف، تصمیم‌گیران باید اولویت‌های خود را به‌روشنی طبقه‌بندی کنند. مهم‌ترین اولویت، بقا و ایجاد حداقل بازدارندگی است؛ یعنی توان یا ترتیباتی که مانع اقدام قهرآمیز طرف مقابل شود. پس از آن، ثبات اقتصادی اهمیت می‌یابد، زیرا بدون پایه‌ای محکم در داخل، هیچ امتیاز یا موفقیتی در خارج پایدار نمی‌ماند. در گام سوم، می‌توان به فکر افزایش نفوذ منطقه‌ای یا اعتبار بین‌المللی بود، اما نه پیش از آنکه دو پایه نخست محکم شده باشد.

پذیرش نابرابری قدرت نیز بخشی از واقع‌بینی است. توافقی که به‌طور کامل برابر باشد، معمولاً در شرایط عدم توازن قوا قابل دستیابی نیست، اما توافقی «متوازن» ممکن است؛ توافقی که هر طرف در آن متناسب با حساسیت‌ها و نیازهایش چیزی به دست آورد.

در این میان، بهترین رویکرد ترکیبی از بازدارندگی و اطمینان‌بخشی است. بازدارندگی به معنای بالا بردن هزینه‌های تجاوز یا فشار برای طرف مقابل است، و اطمینان‌بخشی یعنی کاهش نگرانی‌ها و بدگمانی‌های او نسبت به نیت‌ها و اهداف کشور. این دو، اگر درست طراحی شوند، نه‌تنها از درگیری جلوگیری می‌کنند، بلکه فضای بیشتری برای مانور دیپلماتیک و گرفتن امتیازهای پایدار فراهم می‌آورند.

در چنین صحنه‌ای، هنر سیاست خارجی این است که از نقطه ضعف، اهرم بسازد و از فشار، فرصت استخراج کند—کاری که نیازمند هوشمندی، صبر و گاهی حتی پنهان کردن نیات واقعی تا لحظه مناسب است.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.