*********

در آخرین روزهای هفته گذشته، هیئت‌ها و نمایندگان تروئیکای اروپایی ساختمان کنسولگری ایران در استانبول را ترک کردند و مذاکرات ایران و سه کشورهای اروپایی به پایان رسید، بعد از این گفتگوها روزنامه‌های اصلاح‌طلب در تلاش هستند تا با فشار به دولت از آن خروجی مطلوب بگیرند.

روزنامه شرق در شماره امروز خود مذاکرات استانبول را بازی آخر خوانده و نوشته است:

در شرایطی که دیپلماسی هسته‌ای ایران برای هفته‌ها در سکوت و اضطراب فرو رفته بود، گفت‌وگوهای جمهوری اسلامی ایران و تروئیکای اروپایی (آلمان، فرانسه و بریتانیا) در استانبول، بار دیگر روزنه‌ای، ولو شکننده،‌ به سمت احیای مسیر مذاکره گشود. اما این گفت‌وگوها نه در فضای عادی دیپلماتیک بلکه در پس‌زمینه‌ای از خصومت، حمله و تهدید برگزار شد؛ از بمباران تأسیسات هسته‌ای ایران توسط آمریکا و اسرائیل تا تهدید علنی سه کشور اروپایی به فعال‌سازی سازوکار ماشه. صحنه، یک بار دیگر ترکیبی غریب از دیپلماسی و قدرت بود؛ از یک سو مکانیسم‌های حقوقی و از سوی دیگر موشک و سایه تحریم بر نشست استانبول سایه افکنده‌ بودند.

این روزنامه در ادامه نوشته است:

این سومین دور از گفت‌وگوهای ایران و اروپا و البته اولین دور بعد از جنگ تحمیلی اخیر بود؛ ابتدا دور نخست، در سطح معاونان و در فضای پرتنش استانبول، به‌سرعت پایان یافت. دور دوم در ژنو، در میانه جنگ، میان وزرای خارجه برگزار شد که گرچه بدون چالش نبود، اما به‌عنوان حرکتی رو به جلو ارزیابی شد. اما پس از حمله مستقیم آمریکا به زیرساخت‌های هسته‌ای ایران، این مسیر تعلیق شد تا در نهایت دیروز، کنسولگری ایران در استانبول‌ بار دیگر میزبان رایزنی‌های حضوری باشد.

روزنامه هم میهمن نیز در یادداشتی خطاب به عراقچی با اواتمام حجت کرده و می‌نویسد:

انتظار داریم که ایران و آقای وزیرخارجه با ایده‌‏های روشن و عملی مذاکرات را آغاز و به سرانجام برسانند. باید خلاقیت و شجاعت نشان داد و با باز کردن پنجره‌‏هایی جدید، راه را برای رسیدن به نتیجه مطلوب مردم باز کرد.عراقچی تاکید کرده: مواضع ما کاملاً روشن است. دنیا باید بداند که هیچ تغییری در مواضع ما ایجاد نشده و ما همچنان محکم و استوار از حقوق مردم ایران در انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای، به‌ویژه موضوع غنی‌سازی، دفاع و ایستادگی خواهیم کرد.

هم‌میهن با طرح دو سوال نوشته است:

واقعیت این است که آقای عراقچی در مقام وزیر امورخارجه و به نمایندگی از حکومت می‌تواند و می‌باید مذاکره و برای تامین منافع ملی ایران توافق کند. ولی بدون ارزش‌گذاری درباره مفاد اظهارات ایشان چند پرسش را می‌توان طرح کرد؟اینکه گفته می‌شود در موضع ما هیچ تغییری رخ نداده، واجد چه معنایی است؟ اگر قرار باشد هر مذاکره‌کننده‌ای موضعش تغییر نکند که مذاکره پیشاپیش منتفی است و چه چیزی برای گفت‌وگو باقی خواهد ماند؟

تجربه ۲۰ سال مذاکره با اروپا و آمریکا نشان داده که اعتمادسازی برای دشمنان جز تشدید اتهام و خطر نتیجه‌ای ندارد.

از تعلیق هسته‌ای ۱۳۸۲ تا برجام ۱۳۹۴، عهدشکنی و فشار ادامه یافته و حتی تحریم‌ها و حملات نظامی بیشتر شده است.

با وجود این همه تجربه، دولتمردان همچنان بین اروپا و آمریکا در رفت‌وآمدند، بی‌آنکه بفهمند مذاکره با رژیم‌های زورگو نه دشمنی را کم می‌کند و نه تحریم‌ها را برمی‌دارد؛ تنها هزینه‌های کشور را بالاتر می‌برد.