به گزارش مشرق، کامران غضنفری عضو کمیسیون امور داخلی کشور و شوراهای مجلس شورای اسلامی پیرامون چالش‌های امنیتی کولبری و ته لنجی اظهار کرد: متأسفانه پدیده‌ای که این روزها تحت عنوان کولبری و ته‌لنجی از آن یاد می‌شود، به یک رویه غلط و نگران‌کننده تبدیل شده است.

این مسئله فراتر از یک معضل معیشتی، حالا به موضوعی امنیتی بدل شده است. در این روش، افراد بدون هیچ‌گونه نظارت یا بررسی رسمی، هر کالایی را از کشور همسایه وارد می‌کنند.

غضنفری تاکید کرد: طبق برخی گزارش‌ها، ورود تجهیزات نظامی، از جمله پرنده‌ها و قطعات پهپادها نیز از همین مسیرها صورت گرفته است. این یعنی موضوع از حالت قاچاق ساده خارج شده و به یک تهدید جدی امنیتی تبدیل شده است.

حوادث امنیتی ایران در جنگ دوازده روزه که موساد آن را به عهده گرفت، اتفاقات حاشیه‌ مرزهای غربی و جنوبی ایران، کاروان‌های کولبران و لنج‌های فرسوده، نماد خطر اقتصادی و امنیتی هستند.

حجم مبادلات غیررسمی مرزی سالانه به ۱.۲ میلیارد دلار می‌رسد. این یعنی محروم‌سازی دولت از درآمدی که می‌توانست هزینه‌ سالانه‌ی سلامت میلیون‌ها ایرانی را تأمین کند.

طبق گزارش‌های میدانی، کالاهای قاچاق (پوشاک، لوازم خانگی، قطعات الکترونیک) تا ۴۰ درصد ارزان‌تر از محصولات داخلی به فروش می‌رسند. نتیجه؟ تعطیلی ۶۰ کارخانه نساجی در اراک و اصفهان تنها در سال ۱۴۰۳.

تهدیدات امنیتی، از قاچاق کالا تا ورود کالاهای خطرناک

در سال ۱۴۰۴، دستگاه‌های نظارتی از کشف ادوات جنگی در محموله‌های لوازم خانگی در یک بندر جنوبی خبر دادند. این محموله‌ها مستقیماً از کشوری وارد می‌شوند که یک سوم واردات غیرقانونی ایران از آن تأمین می‌شود.

یک مقام قضایی هرمزگان اعتراف می‌کند، ذخایر سوخت قاچاق در بندر کلاهی با تولید روزانه یک پالایشگاه برابری می‌کند». این داده‌ها نشان می‌دهد شبکه‌های قاچاق، دولت‌های موازی در مناطق مرزی ایجاد کرده‌اند.

کولبری و ته‌لنجی، تنها علائم بیماری اقتصاد نیستند؛ آن‌ها ویروس‌های جهش‌یافته‌ای هستند که ساختار اقتصاد و امنیت ایران را می‌خورند. درمان این بیماری نیازمند انحلال لابی‌های ذینفع در بنادر و گمرکات، سرمایه‌گذاری در صنایع بومی مرزی مثل معادن سیستان و کردستان یا گردشگری چابهار و تبدیل مرزها از خطوط دفاعی به کریدورهای توسعه است.