به گزارش خبرنگار ورزشی مشرق، حاکمیت فوتبال را می توان در دست فدراسیون دانست. فدراسیونی که مانند هر مجموعه حاکمیتی، برای آن که بتواند مجموعه تحت نظرش را جلو ببرد، نیاز به دو مولفه دارد؛ مقبولیت و مشروعیت. این دو هستند که می توانند منجر به تشکیل مجموعه ای شوند که در پیشبرد برنامه هایش، با چالشی مواجه نشده و از قدرت و غلبه کافی برخوردار باشد.
این دو مولفه که از آن نام برده شد، اکنون در زمره کاستی های فدراسیون فوتبال به شمار می رود. مقبولیتی که می توان مدعی شد، این فدراسیون در پایین ترین سطح خود در تاریخ این رشته است. در دیگر سو، این مجموعه و مدیرانش از ابتدای فعالیت با بحران مشروعیت همراه بودند که در روزهای اخیر، به چالشی جدی تر مواجه شده اند. به نظر می رسد علی کفاشیان و همراهانش در مهمترین فدراسیون ورزش کشور، اینک بدترین روزها را سپری می کنند؛ اگرچه به احتمال فراوان وی در حال خندیدن دیده شود!
* کسی آنها را دوست ندارد
از همان روزهای نخست که علی کفاشیان فعالیتش را در این فدراسیون آغاز کرد، با عدم همراهی و اقبال افکار عمومی همراه بود. او که خود را در زمره مخالفان فوتبال نشان داده بود، به یک باره خود را به عنوان رئیس معرفی کرد که با واکنش کارشناسان و اهالی آن مواجه شد. همین موضوع نیز موجب شد تا با مخالفت ها و انتقادهای جدی همراه شود. این تا بدانجا بود که کفاشیان حتی از عنوان کردن نام یک پرسش ساده فوتبالی هم بر نمی آمد.
در حقیقت، علی کفاشیان در فضایی به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال انتخاب شد که فاقد عنصر مقبولیت بود و بسیاری وی را رئیس نمی دانستند. این موضوع در کنار شکست های فوتبال ایران در چهار سال نخست، وضعیتی را رقم زد که بیش از پیش با انتقاد مواجه بود. البته، در قبال این رفتارها، فقط می خندید و به کارش ادامه می داد.
گذشت تا انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال برگزار شد و کفاشیان به شکلی غیر منتظره به عنوان رئیس انتخاب شد. آیت اللهی و بهروان (نواب اول و دوم) نیز با وی به فدراسیون رفتند که عملا مدیرانی موفق به شمار نرفته و فوتبال استان های تحت ریاست آنها، با مشکلات عجیبی دست و پنجه نرم می کرد. از سویی، اقبال افکار عمومی و کارشناسان نیز با دکتر قریب بود که سال های مدیریتش در این رشته، موفقیت های قابل توجهی را تجربه کرده بود. این نیز موجب شد تا عملا، کفاشیان و همراهانش گزینه مردم نبوده و بحران مقبولیت ادامه یابد و تا کنون نیز این مشکل حل نشده است.
* مشروعیت زیر سوال یک انتخاب
آن روز که علی کفاشیان و یارانش بر صندلی ریاست تکیه زدند، سازمان بازرسی کل کشور رسما اعلام داشت انتخابات فاقد عنصر "قانونی بودن" است. این ماجرا منجر به شکل گیری موجی شد که همه از تجدید انتخابات و جدایی متخلفان می گفتند؛ اما اینجور نشد تا به واقع، پرسش های بی جوابی مقابل مردم قرار گیرد.
این شائبه و ابهام بود تا آن که برنامه نود پرده از اتفاقی برداشت که در انتخابات دو هیئت استانی روی داد. شبهاتی که با استناد به مصاحبه ها و تصاویر، روند سال های اخیر این فدراسیون را زیر سوال برد و عملا، شائبه مدیریت آرا را مطرح کرد. البته پاسخ هایی از سوی مسئولان فدراسیون داده شد که نتوانست افکار عمومی را متقاعد کند. این موردی بود که برخی در انتخابات سال گذشته بدان واکنش نشان داده و می خواستند رای آوردن کفاشیان را ناشی از یک تصمیم ورزشی بدانند؛ ماجرایی که اکنون با ابهاماتی اساسی روبرو بود.
به نظر می رسد برای نخستین بار در تاریخ فوتبال ایران، چنین حالتی روی داده باشد. از یک طرف، فدراسیون با بحران مقبولیت مواجه است و مردم علاقه ای به مدیرانش ندارند. از سوی دیگر، مشروعیت و قانونی بودن این مجموعه و مدیرانش نیز با ابهام جدی مواجه شده است. همین نیز باعث شده تا فدراسیون کم رفق و فاقد قدرت برای ایجاد تحول و تغییر باشد. تداوم این روند، نمی تواند نتایج مثیتی برای فوتبال داشته باشد که نشانه هایی از آن را شب گذشته در حذف تیم ملی فوتسال و جوانان دیده شد.
این دو مولفه که از آن نام برده شد، اکنون در زمره کاستی های فدراسیون فوتبال به شمار می رود. مقبولیتی که می توان مدعی شد، این فدراسیون در پایین ترین سطح خود در تاریخ این رشته است. در دیگر سو، این مجموعه و مدیرانش از ابتدای فعالیت با بحران مشروعیت همراه بودند که در روزهای اخیر، به چالشی جدی تر مواجه شده اند. به نظر می رسد علی کفاشیان و همراهانش در مهمترین فدراسیون ورزش کشور، اینک بدترین روزها را سپری می کنند؛ اگرچه به احتمال فراوان وی در حال خندیدن دیده شود!
* کسی آنها را دوست ندارد
از همان روزهای نخست که علی کفاشیان فعالیتش را در این فدراسیون آغاز کرد، با عدم همراهی و اقبال افکار عمومی همراه بود. او که خود را در زمره مخالفان فوتبال نشان داده بود، به یک باره خود را به عنوان رئیس معرفی کرد که با واکنش کارشناسان و اهالی آن مواجه شد. همین موضوع نیز موجب شد تا با مخالفت ها و انتقادهای جدی همراه شود. این تا بدانجا بود که کفاشیان حتی از عنوان کردن نام یک پرسش ساده فوتبالی هم بر نمی آمد.
در حقیقت، علی کفاشیان در فضایی به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال انتخاب شد که فاقد عنصر مقبولیت بود و بسیاری وی را رئیس نمی دانستند. این موضوع در کنار شکست های فوتبال ایران در چهار سال نخست، وضعیتی را رقم زد که بیش از پیش با انتقاد مواجه بود. البته، در قبال این رفتارها، فقط می خندید و به کارش ادامه می داد.
گذشت تا انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال برگزار شد و کفاشیان به شکلی غیر منتظره به عنوان رئیس انتخاب شد. آیت اللهی و بهروان (نواب اول و دوم) نیز با وی به فدراسیون رفتند که عملا مدیرانی موفق به شمار نرفته و فوتبال استان های تحت ریاست آنها، با مشکلات عجیبی دست و پنجه نرم می کرد. از سویی، اقبال افکار عمومی و کارشناسان نیز با دکتر قریب بود که سال های مدیریتش در این رشته، موفقیت های قابل توجهی را تجربه کرده بود. این نیز موجب شد تا عملا، کفاشیان و همراهانش گزینه مردم نبوده و بحران مقبولیت ادامه یابد و تا کنون نیز این مشکل حل نشده است.
* مشروعیت زیر سوال یک انتخاب
آن روز که علی کفاشیان و یارانش بر صندلی ریاست تکیه زدند، سازمان بازرسی کل کشور رسما اعلام داشت انتخابات فاقد عنصر "قانونی بودن" است. این ماجرا منجر به شکل گیری موجی شد که همه از تجدید انتخابات و جدایی متخلفان می گفتند؛ اما اینجور نشد تا به واقع، پرسش های بی جوابی مقابل مردم قرار گیرد.
این شائبه و ابهام بود تا آن که برنامه نود پرده از اتفاقی برداشت که در انتخابات دو هیئت استانی روی داد. شبهاتی که با استناد به مصاحبه ها و تصاویر، روند سال های اخیر این فدراسیون را زیر سوال برد و عملا، شائبه مدیریت آرا را مطرح کرد. البته پاسخ هایی از سوی مسئولان فدراسیون داده شد که نتوانست افکار عمومی را متقاعد کند. این موردی بود که برخی در انتخابات سال گذشته بدان واکنش نشان داده و می خواستند رای آوردن کفاشیان را ناشی از یک تصمیم ورزشی بدانند؛ ماجرایی که اکنون با ابهاماتی اساسی روبرو بود.
به نظر می رسد برای نخستین بار در تاریخ فوتبال ایران، چنین حالتی روی داده باشد. از یک طرف، فدراسیون با بحران مقبولیت مواجه است و مردم علاقه ای به مدیرانش ندارند. از سوی دیگر، مشروعیت و قانونی بودن این مجموعه و مدیرانش نیز با ابهام جدی مواجه شده است. همین نیز باعث شده تا فدراسیون کم رفق و فاقد قدرت برای ایجاد تحول و تغییر باشد. تداوم این روند، نمی تواند نتایج مثیتی برای فوتبال داشته باشد که نشانه هایی از آن را شب گذشته در حذف تیم ملی فوتسال و جوانان دیده شد.
