به گزارش مشرق به نقل از خبر آنلاين،روايتي درمورد ريشه تاريخي اصطلاح "هفت خط" وجود دارد. اين روايت بر مي‌گردد به آئين شراب‌خواري در حضور پادشاه در دوران ساسانيان. در آن زمان پيمانه‌هاي ظريف و زيبائي از شاخ گاو يا بزکوهي درست مي‌کردند که چون پايه نداشته است کسي نمي‌توانسته آن را روي زمين يا ميز بگذارد و از نوشيدن شرابِ ريخته شده در پيمانه‌اش طفره برود.
از اين رو دارنده جام مجبور بوده است محتويات آن‌را لاجرعه سربکشد. اما براي اينکه کسي بيش ازاندازه ظرفيت خود باده‌گساري نکند واز سرِ مستي با حرکت و يا گفتار خود، احترام و شأن مجلس شاهانه را از بين نبرد، هر کدام از مدعوين، پيمانه (شاخ) مخصوص خود را داشته که به جهت تعين ميزان توانائي او در باده‌گساري خطي در داخل آن شاخ کشيده شده بوده که ساقي براي دارنده پيمانه فقط تا حدِ همان خط، شراب در پيمانه‌اش مي‌ريخته است.
به‌مرور زمان تمامي پيمانه‌هاي شراب را با هفت‌خط، مشخص و درجه‌بندي کردند. در مجالسي که پادشاه حضور داشته است، ميهمانان معمولاً از 3 تا 6 خط شراب مي‌نوشيده‌اند. اما بوده‌اند افرادي که " لوطي" نيز خوانده مي‌شده‌اند که تا 7 خط را شراب مي‌نوشيدند بدون آنکه حالتي مستانه درآنها ظاهر شود که در پي آن دست به حرکاتي بزنند که موجب هتک حرمتِ حضور پادشاه در مجلس بشود.
اين قبيل افراد را "هفت خط" مي‌ناميده‌اند، يعني که آنها افرادي صاحب ظرفيت و زرنگ بوده و به کليه رموز و فنون شراب‌خواري تسلط کامل داشته‌اند. اين اصطلاح به مرور زمان جنبه عام و مَجازي پيدا کرده و در فرهنگ عامه به افراد باهوش و زيرک و مرد رند "هفت خط" اطلاق گرديده است.
اضافه مي‌شود که هر يک از خطوط هفتگانه جام شراب، اسم ويژه خود را داشته است:
1- خط مزور - کمترين ميزان شراب در جام
2- خط فرودينه
3- خط اشک
4- خط ازرق (خط شب، خط سياه يا خط سبز) اين خط کاملاً در وسط پيمانه بوده و خط اعتدال در شراب‌خواري محسوب مي‌گرديده است.
5- خط بصره
6- خط بغداد
7- خط جور که لب پيمانه بوده و جام بيش از آن جا نداشته؛ به عبارت ديگر جام لبريز از شراب مي‌بوده است.