به گزارش مشرق، شبکه ايران نوشت: دوم مرداد، سالروز مرگ احمد شاملو است. برخي از اصلاح طلبان او را «قوي ترين نماد روشنفکري ايران» شمرده اند. (روزنامه ايران، 9/5/79) و اصولاً از نظر روشنفکران و مطبوعات آنان، احمد شاملو «مردمي ترين شاعر فارسي» محسوب مي شود (ماهنامه آدينه، نوروز 1368، مقاله آنها که نامشان سر زبان ها بود).
اما شايد جالب باشد که نظرات خود اين «شاعر مردمي» را در باره مردم بدانيم. شاملو در مصاحبه اي با مجله فردوسي در سال 1345 نظراتش در اين باب را مطرح کرده است که فارغ از هر توضيحي آنها را مرور مي کنيم. احمد شاملو در اين مصاحبه گفته است:
«شعرها يا خوبند يا مزخرف. اگر مزخرفند که چاپ کردن ندارند، و اگر خوبند، که حيف شعر خوب براي مردم. ... مردمي که يک زمان خوف انگيزترين عشق من بودند، مرا از گند، عفونت و نفرت سرشار کرده اند. چقدر آرزو مي کردم که زندگاني ام-به هر اندازه کوتاه- سرشار از زيبايي باشد. افسوس مي خورم که گند و تاريکي ابتذال و اندوه همه چيز را در خود فرو برده است. ... تنها آرزويي که برايم باقي مانده اين است که پس از مردن، لاشه مرا در گورستان عمومي دفن نکنند. بگذاريد دست کم پس از مرگ، آرزوي من، به دور ماندن از مردم وپليدي هايشان، بر آيد. مردمي که از ايشان متنفرم. ... من وظيفه اي براي خود در قبال اين مردم نمي شناسم.»
(مصاحبه احمد شاملو با مجله فردوسي، شماره 757، 13 فروردين 1345)