به گزارش مشرق به نقل از فاطر، بالا بودن حسایت نسبت به رذیله دروغ به خاطر این است که با شیوعش در جامعه صداقت از جامعه رخت برمی بندد و جای خود را به نفاق و حیله می دهد. خطرناکتر زمانی می شود که یک جریان یا یک مقام سیاسی برای رسیدن به مطامع دنیایی به دروغ متوسل شود و آنچنان در نظر مردم دروغش را رنگین سازد که گروهی آن را عین حقیقت فرض کنند.
نکته تاکیدی در تمام منابع دینی نهی از مجالست با دروغگو است. امیرالمومنین می فرماید: ” از دوستى با دروغگو بپرهیز که او همچون سراب است، دور را در نظر تو نزدیک و نزدیک را دور مىسازد”.
حاشیه ای که این نکته دارد در این است که گاها ابزاری در خدمت شخص دروغگو یا جریان دروغین قرار می گیرند تا با بهره مندی از آن هم به خیانت خویش رنگ و لعاب بخشندد و هم به اهداف خود برسند. ملمومس ترین ابزاری که می تواند سیاهی دروغ را به سفیدی راست تبدیل کند رسانه است.
از امام صادق علیه السلام سخنی داریم که هم نشینی با دروغگو را نهی می کند. طبق نظر اکثر علما افاده ای که از این کلام می شود تنها در باب انسان نیست بلکه هر چیزی که رذیله دروغگویی قابل اسناد به آن باشد، مشمول سخن حضرت است.
خاصیت مجالست تاثیر گرفتن است، بخصوص که طرف مقابل توانمدی فوق العاده ای در کذاب بودن داشته باشد. با وصف این مجالست این انتظار عقلانی است که هم نشینانش شباهتی به او پیدا کنند و مانند او از دروغ گفتن و کتمان حقیقت باکی نداشته باشند.
خطرناکتر زمانی است که دروغگو به عنوان راستگو در افکار عمومی جایی برای خود پیدا کند. آن وقت است که به راحتی می تواند با رمز تقلب تا مدتی کشور را بهم بریزد، از متعرضین روز عاشورا انسان های خداجو بسازد و از جنایات شورشیان استفاده کند تا قلب مقاومت را نشانه بگیرد.
و به فرموده امیرالمومنین اگر باطل با حق درآمیخته نمی شد حق جویان آن را می شناختند و اگر حق از پوشش باطل خالص می گشت زبان دشمنان از آن کوتاه می شد اما قسمتی از حق و قسمتی از باطل را می گیرند و با هم می آمیزند و در این هنگام است که شیطان بر دوستانش مسلط می گردد.(سخنی از امیر المومنین علیه السلام پس از پایام جنگ صفین و ماجرای حکمیت در سال ۳۸ هجری در شهر کوفه).
آری در صورت مجالست با عنصری که اینگونه در راستای کتمان حقیقت گرگ شده، این توانمندی در افراد ایجاد خواهد شد که قسمتی از حق و قسمتی از باطل را گرفته و با در هم آمیختن آن باطل را به جای حق به مخاطب خود بفروشند.
خلاصه کلام آنکه بنای خلقت و طبیعت بر حقیقت و راستی استوار است ، اما این انسان یا عنصر ظالم و ستمکار است که حق را با باطل به هم آمیخته و آن را وارونه جلوه می دهد، زیرا باطل محض را نمی شود به مردم ارائه داد که طبع حقیقت جوی مردم، خود به خود آن را دفع می کند.
از امام صادق علیه السلام سخنی داریم که هم نشینی با دروغگو را نهی می کند. طبق نظر اکثر علما افاده ای که از این کلام می شود تنها در باب انسان نیست بلکه هر چیزی که رذیله دروغگویی قابل اسناد به آن باشد مشمول سخن حضرت است.
