به گزارش مشرق، احمدحسین شریفی، عضو هیئت علمی موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در کانال خود در ایتا نوشت:

«نقدگریزی» و «ناقدستیزی» از بیماری‌هایی مزمن و بعضاً درمان‌ناپذیر در میان برخی از مدعیان علم است. این بیماری اگر در میان مدعیان علوم دینی باشد، ممکن است با سلاح لعن و تکفیر نیز همراه شود.

چنین افرادی، در مواجهه با کوچکترین نقدها، به جای استقبال از نقد و تشکر از ناقد، ممکن است بعضاً برای «تسکین درد نقد»، به «لعن» و «نفرین» و حتی «تکفیر ناقد» هم بپردازند.

تعجب نکنید!

نه تنها نمونه‌های تاریخی فراوانی برای چنین برخوردهایی با ناقدان وجود دارد، که در همین روزها نیز، در میان پاره‌ای از مدعیان علوم دینی، چنین افرادی یافت می‌شوند و از علنی کردن لعن و نفرین خود علیه منتقدان هم هیچ ابایی ندارند!

انسان خردمند، طبیبی را که مرض کشنده را تشخیص داده و مشفقانه تیغ به دست گرفته و به درمان پرداخته، نفرین نمی‌کند. لعن و نفرین را باید نثار «درد» کرد؛ نه «درمانگر».

به تعبیر زیبای حکیم نظامی گنجوی:

آینه چون نقش تو بنمود راست

خود شکن آیینه شکستن خطاست

و بر اساس نصیحت سعدی شیرازی:

به نزد من آن کس نکوخواه توست

که گوید فلان خار در راه توست

به گمراه گفتن، نکو می‌روی

جفایی تمام است و جوری قوی

هر آن گه که عیبت نگویند پیش

هنر دانی، از جاهلی، عیب خویش

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.