به گزارش مشرق، علی مهدیان یادداشتی را با عنوان؛ وحدت بر مدار حرکت در کانال تلگرامی‌خود منتشر کرد:
بعضی از رفقا اشکال میکنند که چرا بیشتر نقدهایت به انقلابیون است؟
چرا وحدت شکنی میکنی؟
چه اینقدر تند و تیز نظرت را درباره «سوپرانقلابی های جناحی شده»، «انقلابی های رفیق باز»، «عدالتخواه های خوارجی» و غیره و غیره میگویی؟
کتاب «طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن» مخاطبش متدینین و مومنین است و هدفش یک کلمه است:
امتداد ایمان و عقیده مردم مومن تا صحنه عمل برای چه؟
برای «انقلاب» .
اما «دیگری» این کتاب کیست؟
یعنی کتاب با کدام جریان درگیر است؟
با یک جریان دیگر از مومنین. با یک تقریر دیگر از دین و عقاید دینی.
آنها را رسوا میکند. میکوبد. له میکند و در جبهه مقابل قرار میدهد. چرا؟ چرا آنها؟
ملاک سیدعلی جوان انقلابی در مرزبندی اش چه بود؟ چرا با چپ گرا ها مثلا به اندازه این تقریر سمی خوش خط و خال درگیر نمیشود؟
حتی جایی از کتاب ریشه مشکل ضد خدا ها را نیز به همین تقریر متحجر و این اسلام آمریکایی بر میگرداند. چرا؟ ملاک او چیست؟
شنیده اید میگویند مرحوم بهشتی خیلی اهل مدارا بود و مثلا شریعتی را تحمل میکرد ولی مرحوم مصباح یزدی نه، تحمل نمیکرد. چنانکه در ماجرای مشایی هم همین سبک رفتار را از استاد مصباح عزیز دیدیم. من در ضرورت تبیین و روشنگری مرحوم مصباح و مرحوم مطهری الان نکته ای نمیگویم.
اما دو نکته در نقد فهم رفقا از سبک مرحوم بهشتی دارم:
اول این که نقد امام، در ماجرای شریعتی به منتقدین این نبود که اشتباه میگویند بلکه نقدش در مقام عمل و بحث «اصل و فرع» بود. چنانکه نقد رهبری هم به منتقدین مشایی و احمدی نژاد در دهه هشتاد، همین مساله «اصل و فرع» کردن بود.
نکته دوم اینکه بهشتی اهل مدارا، چرا با جریان بنی صدر که سر کار بود مدارا نکرد؟ به این فکر کرده اید؟
ملاک در مقوله «به چشم آوردن وحدت» یا «صراحت در مرزبندی» چیست؟ همین «اصل و فرع»؟ خوب ملاک در اصل و فرع چیست؟
میدانستید مساله مرحوم بازرگان در کتاب «انقلاب ایران در دو حرکت»، «وحدت» انقلابیها بود که بعد انقلاب به هم خورد؟ میدانستید بعد از فتنه هشتاد و هشت سخن جریان رسوا شده خاتمی و فتنه سبز مقوله «وحدت» بود؟
میدانستید در جنگ صفین، سخن جبهه ای که قرآن سرنیزه کرد، «وحدت» بچه حزب اللهی ها حول اصول و محکمات دین و کتاب خدا یعنی وحدت بچه حزب اللهی ها حول اصول انقلاب نبوی بود؟
ملاک اصل و فرع، راهبرد و اهداف حرکت جبهه حق است که از مقر فرماندهی آن یعنی مقام ولایت مشخص میشود. اگر او در انتهای دهه هشتاد مساله فتنه را ملاک جبهه بندی قرار میدهد کسانی که دم از وحدت میزدند سخنشان بوی «وحدت معاویه ای» میداد ولو حضرت آیت الله فلانی و بهمانی بوده باشند. اگر او از ابتدای دهه نود تیزترین انتقادها را متوجه گفتمان «عدالتخواهی» بدون عقلانیت و معنویت میکند و در عمده جلسات دانشجویی با این گفتمان زهرآلود درگیر میشود، سکوت و خفه خون گرفتن ما درباره این جریان و گفتمان بی معنی است.
اگر رهبری در این سالهای اخیر، تقویت دولت مردمی و مجلس انقلابی را در دستور کار قرار میدهد خوب ما هم باید همین خط را پیش ببریم.
اگر مدیران جوان را درباره مراقبت از قدرت طلبی های پنهانی مثل «رفیق بازی» و طایفه بازی و چه و چه تحذیر میدهد، ما هم همین خط را پیش ببریم.
اگر مساله صبر و مقاومت و استقامت جوشیده از ایمان و امید برای رسیدن به قله ها را در پیشرفت و رشد امروز ما جدی میکند ،حول همین گفتمان باید مدد بدهیم.
اما سخن پایانی؛ ما در عدالت عقبیم. در مردمی سازی اقتصاد عقبیم، در طراحی فرهنگ کشور بر نظام و محتوای انقلابی عقبیم، در حکمرانی مجازی و مراقبت از ذهن مردم مقابل دشمن، عقبیم و...
همه این ضعفها هست اما به دو دلیل:
دلیل اولش مسمومیت تاریخی ما به فرهنگ و دانش و اندیشه «توسعه» مادی غربی است.
و دلیل دومش آن گفتمان و اندیشه ای است که قدرت اصلی این کشور یعنی «جوان مومن انقلابی» را دچار یاس و ناامیدی و خودتحقیری با ادبیات انقلابی میکند. موتور پیشران کشور چه آسیبها که نخورد در این سالها از این جریان.
این دومی همان جریانی است که آرمانها را بدون طرح ولی و مسیر حرکت او دنبال میکند، لذا مار خوش خط و خالی است که از پشت خنجر میزند.
اینها یک دوران متدینینی بودند که انقلاب کردن را هدر دادن خون مردم میدانستند، یک دوران جنگ یا ادامه جنگ را محکوم میکردند یک دوران ما را در جنگ هشت ساله شکست خورده دانستند، یک دوران تحریف امام کردند، یک دوران تحریف عدالت کردند. یک دوران در حالی که تقویت دولت مردمی و مجلس انقلابی ضروری بود مدیران جوان و مومن را به هزار طعنه با ظاهر علمی حتی، مسخره کردند و زدند و هو کردند.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر میشود.
