به گزارش مشرق، این روزنامه انگلیسی در مقاله ای در پایگاه اینترنتی خود نوشت رخا دوی یک بیمار سرطانی است که در بزرگترین بیمارستان تخصصی هند مداوا شده و شکایت زیادی ندارد.

او برای رسیدن به بمبئی و شروع درمانش 36 ساعت با قطار سفر کرده. در اوایل ماه ژوئیه او جراحی اش را انجام داد ولی شبهای زیادی را در پیاده رو مقابل بیمارستان سپری کرده است.

او گفت:« زندگی برای ما خیلی سخت است. ما پول نداریم که اتاقی اجاره کنیم. ما تکه ای چوب دستمان می گیریم تا موشها را فراری بدیم.» اما او تنها کسی نیست که چنین شرایطی دارد.

 در خیابانهای اطراف بیمارستان افراد زیادی هستند که شب را در پیاده رو ها سپری می کنند.

افرادی که یا خودشان بیمار هستند و یا اقوام بیماران بستری شده در بیمارستان هستند. بسیاری از آنها مجبورند ماهها در انتظار باشند. مقامات بیمارستان می گویند در تلاش هستند تا بتوانند پذیرای افراد بیشتری باشند.

خوابگاهی در نزدیکی بیمارستان وجود دارد که پول بسیار ناچیزی برای هر شب اقامت دریافت می کند اما بسیاری از مردم فقیر توانایی پرداخت آن را هم ندارند و مجبور هستند در خیابان بخوابند.

یک مرد 55 ساله که به سرطان حنجره مبتلا شده و تحت درمان است می گوید حدود 10 ماه است که در خیابان زندگی می کند و احتمالا باید پنج یا شش ماه دیگر هم آنجا باشد.

برخی از افرادی که مجبور هستند مدتها در خیابان و در نزدیکی بیمارستان زندگی کنند تلاش کرده اند شرایط را برای خودشان بهتر کنند و آلونکی برای خودشان بسازند.

در نزدیکی این خیابان سرویس های بهداشتی و محلی برای شارژ گوشی های موبایل وجود دارد که افراد برای استفاده باید پول پرداخت کنند.

در سالهای اخیر پزشکان درباره افزایش انواع مختلف سرطانها در هند ابراز نگرانی کرده اند. آنها می گویند این امر می تواند به دلیل تغییر شیوه زندگی و افزایش شهرنشینی باشد.

یکی از مسئولان این بیمارستان تخصصی که در سال 1941 تاسیس شده است گفت:« این بیمارستان سالانه چهل هزار بیمار را می پذیرد. بیش از شصت درصد بیماران پول بسیار ناچیزی برای درمانشان پرداخت می کنند و 14 درصد هم بصورت رایگان درمان می شوند.

برای اسکان حدود 150 خانواده محلی در نزدیکی بیمارستان وجود دارد که هزینه بسیار کمی دریافت می کند. مردم برای درمان به اینجا می آیند و برای آنها مهم نیست که شب را چطور و کجا بگذرانند.»