راهبرد این پژوهشگران تقلیدی از مژه های موجود در گوش، روده و كلیه هاست تا پوست الكترومكانیكی حساسی را بسازند كه می تواند چیزهایی را مانند نور و یا حركت یك سوسك را در اطرافش را تشخیص دهد.
این پوست الكترونیكی در واقع یك پلیمر شبه پوستی است كه از فناوری نانو در ساخت آن استفاده شده است.در مقایسه با حسگرهای مشابه این طرح بسیار ساده و بسیار حساس است.
این پوست دو لایه پلی اورتان اكریلات است.لایه داخلی در محلی كه این دولایه به هم می رسند با پیلمر سیلیكونی موسوم به پلی دیمتیل سیلوكسان (PDMS ) پوشیده شده است.این پیلمرهای سیلیكونی، نانو رشته هایی به قطر 100 نانومتر هستند و هزار نانومتر طول دارند كه با پلاتین پوشانده شده اند.
ایده این است كه این نانو رشته ها به هم متصل می شود و اجازه می دهد جریان الكتریكی بین دولایه عبور كند.این نانو رشته ها مانند یك پتانسیومتر كوچك عمل می كنند و هنگامی كه به هم متصل می شوند، خم می شوند و یا به هم مالیدن می شوند امكان عبور جریان را در بخشی از پوست فراهم می كنند.
این پوست امكان حس كردن فشار، نیروهای برشی و چرخشی را با حساسیت بالا دارد.علاوه بر این ، این پوست مصنوعی می تواند تا 10 هزار بار انواع نیروها را حس كند و همین امر آن را به یك سیستم بادوام تبدیل كند.
همچنین بر خلاف دیگر سنجنده های حسی، مانند آنهایی كه برپایه' گرافن' ساخته می شوند، این نانورشته های جدید می توانند فشار در بیش از یك جهت تشخیص دهند.
