سرویس ورزش مشرق - پس از برگزاری جام جهانی در آرژانتین، بار دیگر میزبانی به قاره اروپا بازگشت. بسیاری از کارشناسان بر این باور بودند که اروپا میزبان بهتری برای جام جهانی است و حداقل از لحاظ امکانات برگ برنده های بیشتری دارد. دیگر زمان درخشش فرا رسیده بود: تیم های بزرگ، گل های بزرگ، ستاره های بین المللی و این بار طبق تصویب فیفا، لباس های تنگ.

ایتالیا که در مرحله گروهی با ۳ تساوی و با تفاضل برابر و فقط به لطف یک گل زده بیشتر نسبت به کامرون تازه وارد صعود کرده بود در نهایت با درخشش پائولو روسی که آقای گل مسابقات شد به فینال رسید و در آنجا هم آلمان غربی را - که اتفاقا در اولین دیدار خود مغلوب الجزایر تازه وارد شده بود - برد و سومین عنوان قهرمانی خود را کسب کرد.

با حضور ستارگانی چون زیکو، سوکراتس (برزیل)، دیه‌گو مارادونا (آرژانتین)، پائولو روسی و دینو زوف (ایتالیا)، کارل هاینتس رومنیگه و هارالد شوماخر (آلمان‌غربی) و ژان تیگانا و میشل پلاتینی (فرانسه) این جام، به جام ستارگان شناخته شد و مردم از تماشای این همه ابرستاره در یک تورنمنت لذت می بردند.

پائولو روسی به خاطر رشوه دو سال از بازی محروم بود. چند هفته مانده به شروع جام جهانی ۱۹۸۲ محرومیت او پایان یافت و انزو سرمربی ایتالیا با وجود مخالفت همگان روسی را با خود به جام جهانی برد. او در ۴ بازی شرکت کرد و نتوانست گلزنی کند. انتقادات به اوج خود رسید و همه از انزو می خواستند روسی را از تیم اخراج کند، اما ناگهان موتور پائولو روشن شد. برابر برزیل هت تریک کرد، دو گل به لهستان در نیمه نهایی زد و در فینال هم گل اول بازی را برابر آلمان غربی به ثمر رساند تا ایتالیا ۳-۱ پیروز میدان شود. روسی با این ۶ گل گلزن برتر تورنمنت لقب گرفت!

زاده شهر سانتا لوچا در پراتو ایتالیا و متولد ۲۳ سپتامبر سال ۱۹۵۶ است، در نوجوانی توسط باشگاه یوونتوس کشف شد، اما به اجبار تا سال ۱۹۷۵ در باشگاه آ. ث. کومو در سری ب بازی کرد تا تجربه کافی به دست آورد.

در سال ۱۹۷۶ به تیم دسته دومی دیگری به نام ویچنزا منتقل شد. در آنجا بود که انزو بیرزوت، سرمربی تیم ملی فوتبال ایتالیا، او را برای بازی در تیم ملی انتخاب کرد. او در آن فصل آقای گل لیگ دسته دوم شده و سهمی عمده در اولین صعود ویچنزا به سری A باشگاه‌های ایتالیا داشت.

مراحل رشد یک اسطوره

ستاره اقبال روسی کوچک وظریف اندام با گل‌های زیادی که در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین به ثمر رساند، طلوع کرد. بازیکن ۲۱ ساله آن زمان که پیراهن شماره ۲۱ تیم ملی را بر تن داشت، در اولین بازی مرحله گروهی این جام، در مقابل فرانسه گل تساوی تمیش را وارد دروازه تیم حریف کرد. ایتالیا در آن جام چهارم شد. در همان فصل، روسی با ویچنزا به نایب قهرمانی لیگ هم رسید و برای فصل جدید راهی پروجا شد. اما این انتقال برای او خوش یمن نبود.

در سال ۱۹۷۹ وی متهم به دست داشتن در رسوایی تبانی برای تغییر نتیجه یکی از بازی‌های لیگ شده و از سوی فدراسیون فوتبال ایتالیا به سه سال محرومیت مواجه شد. البته خود وی همواره بر بی‌گناهی‌اش تاکید می‌کرد و دلیلش هم این بود که کل مبلغ رشوه (۴۰۰ مارک آلمان)، برای بازیکنی مثل او، مبلغ خنده‌داری است. به علاوه هر دو گل پروجا را هم، او به ثمر رسانده بود.
 

مدتی بعد، محرومیت وی به دو سال کاهش پیدا کرد و از آوریل سال ۱۹۸۲ دوباره اجازه بازی پیدا کرد. پس از آن، با وجود بازی‌های کمی که انجام داده بود، از سوی انزو بیرزوت، سرمربی آن زمان تیم ملی، به این تیم فراخوانده شد.

این مربی درباره روسی می‌گوید: «می دانستم که اگر روسی در اسپانیا نباشد، من مهاجمی فرصت طلب در محوطه جریمه را نخواهم داشت. در محوطه جریمه او واقعا خوب بود، بسیار سریع و همیشه آماده فریب دادن حریف. در خط حمله داشتن یک مهاجم سریع ضروری است. یک مهاجم خوب نباید لزوما بلند قد باشد بلکه باید برای استفاده از ضد حملات به اندازه کافی سریع و چابک باشد.»
 

در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا، روسی تبدیل به اسطوره فوتبال ایتالیا شد. پس از بازی‌های ضعیف دور مقدماتی که در آن ایتالیا به سه تساوی رضایت داد و روسی هم مورد انتقاد شدید محافل فوتبالی وقت ایتالیا قرار گرفت که چرا حتی یک گل هم نزده‌ است، برخی از روزنامه‌های ایتالیا نیز رفتارهایی غیراخلاقی را به او و آنتونیو کابرینی، مدافع تیم نسبت می‌دادند که باعث تحریم مطبوعات از سوی تیم ملی شد.

نمایش درخشان وی در دیدار دوم مرحله دوم نهایی رقابت‌ها مقابل برزیل، شانس بزرگ قهرمانی جام، آغاز شد. روسی هر سه گل تیمش را که منجر به پیروزی ۳ بر ۲ بر برزیل شد، وارد دروازه این تیم کرد. سپس ایتالیا لهستان را هم در نیمه نهایی با دو گل روسی شکست داد.

در فینال این مسابقات برابر آلمان غربی، روسی اولین گل ایتالیا را زد. در پایان، ایتالیا با نتیجه ۳ بر ۱ پیروز شد و سومین قهرمانی جهان را به دست آورد و پائولو روسی هم با زدن ۶ گل، آقای گل جام و بهترین بازیکن جام جهانی اسپانیا لقب گرفت. به علاوه وی در همان سال، عنوان بهترین فوتبالیست اروپا و جهان را هم از آن خودش کرد.

او در دوران فعالیتش به افتخارات زیادی دست یافت و تنها،‌جام یوفا و قهرمانی در جام ملت‌های اروپا را در کلکسیون افتخاراتش کم دارد. وی در ۴۸ بازی ملی برای ایتالیا ۲۰ گل، و در ۲۱۵ بازی در سری آ، ۸۲ گل به ثمر رساند.