به گزارش مشرق به نقل از تهران امروز ، لابد شما هم در صفحات حوادث روزنامه‌ها بسیار دیده‌اید خبر مجرمانی را که برای بار چهارم و پنجم و حتی گاه دهم و پانزدهم به سبب ارتکاب جرمی دستگیر و روانه زندان شده‌اند. در مورد برخی هم پس از دستگیری کاشف به‌عمل می‌آید که طرف پس از مثلا 50 - 40 مورد سرقت یا زورگیری و کلاهبرداری و... به دام افتاده است.
جان کلام اینکه زندان برای برخی از این جماعت به خانه خاله بدل شده، چنان‌که در کمال حیرت از داخل زندان با نقشه‌های محیرالعقول دست به سرقت و کلاهبرداری می‌زنند. به‌طور مثال سرقت‌های تلفنی از کارت‌های بانکی برخی مشاغل را لابد در صفحات حوادث فراوان دیده‌اید. آن هم از طریق تلفن‌هایی در داخل زندان و توسط مجرمانی که سرگرم گذراندن دوران محکومیت خویش‌اند.
مجرمان باسابقه در داخل زندان گروه و دسته‌هایی راه می‌اندازند و کارشان را به‌صورتی دیگر ادامه می‌دهند. از طرف دیگر همه مسئولان معتقدند که فضای زندان‌ها محدود است. مجازات زندان هم پاسخگوی بسیاری از جرم‌ها نیست. غذای آماده، تابستان‌ها زیر باد خنک کولر و زمستان‌ها در بستر گرم و نرم، برخی مجرمان، اوضاعی دارند که شاید جماعتی از تهیدستان خارج زندان، توان تامین همان حداقل‌ها را برای خود و خانواده‌هایشان نداشته باشند.
در بسیاری از ممالک اما تبهکاران را برای امور سازندگی به‌کار می‌گیرند. اقدامی که از گذشته‌های دور رایج بوده و نتایج رضایت‌بخشی هم داشته است. برای مثال امپراتوری بریتانیا در قرن‌های 18 - 17 تمامی دزدان، جانیان، جاعلان و... حتی روسپیان را از سراسر سرزمین‌های حوزه نفوذ خود جمع‌آوری و به قاره دورافتاده استرالیا می‌فرستاد. در آنجا این جماعت ملزم به آبادی مزارع و باغات و ساخت بنادر و راه‌ها و... بودند. پس از مدتی بسیاری از آنها همانجا سرگرم شهرسازی و کشاورزی و دامپروری شده و سرزمینی با هفت میلیون کیلومتر مربع را آباد کردند. استرالیای امروزی مرهون آن سیاست بجا و محکومان آن دوره امپراتوری بریتانیاست. مستعمرات فرانسه را هم محکومان جزایی، آباد کردند. آمریکا نیز سال‌ها مجرمانش را برای کارها سخت به جنوب این قاره می‌فرستاد.
معلوم نیست چرا چنین سیاستی در کشور ما مورد توجه مسئولان قرار نمی‌گیرد. بی‌تردید کار سخت و طاقت‌فرسا و تجربه کسب نان حلال و عرق‌ریزی در فعالیت‌های سازنده، عرق‌ریزی روح را نیز به‌دنبال داشته و اسباب تادیب بسیاری از مجرمان را فراهم خواهد کرد. از سوی دیگر این نیروی کار، می‌تواند منشأ بسیاری از سازندگی‌ها در نقاط دورافتاده و محروم کشور شود. از این راه این مجرمان بهای بدرفتاری‌های خود را نیز به اجتماع می‌پردازند و دیگر زندان برایشان هتلی مجلل محسوب نمی‌شود که در آنجا هر از گاهی رحل اقامت افکنده و از امکانات رفاهی مجانی بهره ببرند. به‌راستی چرا مسئولان مربوطه چنین نمی‌کنند؟
جان کلام اینکه زندان برای برخی از این جماعت به خانه خاله بدل شده، چنان‌که در کمال حیرت از داخل زندان با نقشه‌های محیرالعقول دست به سرقت و کلاهبرداری می‌زنند. به‌طور مثال سرقت‌های تلفنی از کارت‌های بانکی برخی مشاغل را لابد در صفحات حوادث فراوان دیده‌اید. آن هم از طریق تلفن‌هایی در داخل زندان و توسط مجرمانی که سرگرم گذراندن دوران محکومیت خویش‌اند.
مجرمان باسابقه در داخل زندان گروه و دسته‌هایی راه می‌اندازند و کارشان را به‌صورتی دیگر ادامه می‌دهند. از طرف دیگر همه مسئولان معتقدند که فضای زندان‌ها محدود است. مجازات زندان هم پاسخگوی بسیاری از جرم‌ها نیست. غذای آماده، تابستان‌ها زیر باد خنک کولر و زمستان‌ها در بستر گرم و نرم، برخی مجرمان، اوضاعی دارند که شاید جماعتی از تهیدستان خارج زندان، توان تامین همان حداقل‌ها را برای خود و خانواده‌هایشان نداشته باشند.
در بسیاری از ممالک اما تبهکاران را برای امور سازندگی به‌کار می‌گیرند. اقدامی که از گذشته‌های دور رایج بوده و نتایج رضایت‌بخشی هم داشته است. برای مثال امپراتوری بریتانیا در قرن‌های 18 - 17 تمامی دزدان، جانیان، جاعلان و... حتی روسپیان را از سراسر سرزمین‌های حوزه نفوذ خود جمع‌آوری و به قاره دورافتاده استرالیا می‌فرستاد. در آنجا این جماعت ملزم به آبادی مزارع و باغات و ساخت بنادر و راه‌ها و... بودند. پس از مدتی بسیاری از آنها همانجا سرگرم شهرسازی و کشاورزی و دامپروری شده و سرزمینی با هفت میلیون کیلومتر مربع را آباد کردند. استرالیای امروزی مرهون آن سیاست بجا و محکومان آن دوره امپراتوری بریتانیاست. مستعمرات فرانسه را هم محکومان جزایی، آباد کردند. آمریکا نیز سال‌ها مجرمانش را برای کارها سخت به جنوب این قاره می‌فرستاد.
معلوم نیست چرا چنین سیاستی در کشور ما مورد توجه مسئولان قرار نمی‌گیرد. بی‌تردید کار سخت و طاقت‌فرسا و تجربه کسب نان حلال و عرق‌ریزی در فعالیت‌های سازنده، عرق‌ریزی روح را نیز به‌دنبال داشته و اسباب تادیب بسیاری از مجرمان را فراهم خواهد کرد. از سوی دیگر این نیروی کار، می‌تواند منشأ بسیاری از سازندگی‌ها در نقاط دورافتاده و محروم کشور شود. از این راه این مجرمان بهای بدرفتاری‌های خود را نیز به اجتماع می‌پردازند و دیگر زندان برایشان هتلی مجلل محسوب نمی‌شود که در آنجا هر از گاهی رحل اقامت افکنده و از امکانات رفاهی مجانی بهره ببرند. به‌راستی چرا مسئولان مربوطه چنین نمی‌کنند؟
