به گزارش مشرق، مجید امرایی روز چهارشنبه در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا و در توضیح این مطلب که بخش خیابانی در جشنواره تئاتر فجر بخشی مهم و عمدتا نادیده انگاشته شده است، گفت: امسال نتوانستم آثار صحنه‌ای را ببینم چراکه هم ترس از بیماری اومیکرون داشتم و هم این‌که تبلیغات و ترغیب خوبی برای تماشای این آثار نشده بود و بیشتر تمرکز بر صرف برگزاری جشنواره بود و نه آثار.

وی ادامه داد: ازآنجایی‌که بازبین بخش خیابانی چهلمین جشنواره تئاتر فجر بودم و می‌خواستم حاصل انتخاب‌ها را ببینم، همه این آثار خیابانی منتخب را دیدم و به باورم بخش تئاتر خیابانی فجر امسال بسیار قوی ظاهر شد و بخش اصلی جشنواره تئاتر فجر هم بود.

این استاد دانشگاه اظهار داشت: برای من به‌عنوان کسی که از سال ۷۶ در جریان فعالیت‌های تئاتری کشور هستم جای تعجب داشت که چرا با این‌که چهل دوره از برگزاری جشنواره تئاتر فجر می‌گذرد، بخش خیابانی همچنان به‌عنوان بخش تزئینی از سوی مدیران فرهنگی یا مدیریت تئاتر کشور دیده می‌شود؟ چون اگر بخش خیابانی به عنوانی بخشی اصلی در جشنواره تئاتر فجر مدنظر قرار می‌گرفت، نمی‌بایست از حضور گروه‌های خارجی در این قسمت  می‌بودیم، آن‌هم درحالی‌که شاهد جشنواره‌ای تحت عنوان جشنواره بین‌المللی هستیم. چرا مرکز هنرهای نمایشی صرفاً این موضوع را مرسوم کرده است که فقط در بخش صحنه‌ای می‌شود تعداد محدودی گروه خارجی آورد؟

دبیر کل انجمن بین المللی دراماتراپی ایران DTCI با تاکید بر لزوم توجه به بخش تئاتر خیابانی تصریح کرد: با توجه به این‌که ظرف ده سال گذشته شعار ما در حوزه تئاتر، تئاتر برای همه است و تا به این اندازه محدودیت سالنی داریم و این دو سال بیماری کرونا بر محدودیت سالنی ما افزود؛ چرا مدیریت تئاتر کشور به بخش تئاتر خیابانی و تئاتر بیرونی به‌عنوان یک بخش جدی نگاه نمی‌کند؟

وی افزود: برای بهبود این وضعیت کافی است در هر شهر یک فضای دائمی تئاتر خیابانی داشته باشیم؛ البته در چند استان داریم اما از اجرای تئاتر خیابانی در این فضاها محروم هستیم؛ یعنی بیشتر تصور این است که مدیریت تئاتر کشور به دنبال این است که آمار و ارقام بدهد که تئاتر تولید می‌کنیم تا این‌که واقعاً اهالی تئاتر مشغول به کار فرهنگی باشند.

امرایی بیان کرد: حوزه سینما، تئاتر و هنرهای تجسمی نیازمند یک خانه‌تکانی اساسی است و اگر موفقیت‌های این سه حوزه مستمر و پویا باشد، بسیاری از دغدغه‌های هنرمندانی که امروز در مورد ارائه آثار مشکل‌دارند، وجود نخواهد داشت.

یکی دیگر از نقاط ضعف ما در برگزاری جشنواره تئاتر فجر بحث تبلیغات است؛ تبلیغات ما برای جشنواره بین‌المللی چگونه بوده است؟

نویسنده کتاب نمایش‌درمانی در مسیر تکامل در ایران با اشاره به اهمیت کار هنرمندان فعال در عرصه تئاتر خیابانی خاطرنشان کرد: هنرمندان تئاتر خیابانی، هنرمندانی هستند که با کمترین جیره و مواجب و حمایت مالی، بیشترین خروجی را دارند و بیشترین مخاطب را به خود جذب می‌کنند اما تلاش‌هایشان دیده نمی‌شود.

به این باور برسیم که تئاتر خیابانی بچه سرراهی نیست و فرزند خلف حوزه هنری است اما به آن توجه نمی‌شود آن هم درحالی‌که ریشه‌دارترین حوزه نمایشی ما همین تئاتر در فضای بیرونی است

وی افزود: به هر کوی و برزن و روستا و شهرستان و استانی مراجعه کنید این جنس از تئاتر، تئاتری است که از خلال سده‌ها برای مردم کوچه و بازار اجرا می‌شده است؛ در نتیجه ملیت ما در حوزه تئاتر خیابانی جلوه پیدا می‌کند که البته عنوان تئاتر خیابانی برازنده آن نیست و باید به آن تئاتر خارج از سالن و بیرونی گفته شود.

استاد ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی خاطرنشان کرد: امسال در بخش این تئاتر بیرونی ما تنوع آثار بسیار خوبی داشتیم و با توجه به این که مملکت ما یک کشور با تنوع فرهنگی متکثر است، آثار امسال در این بخش تئاتر خارج از سالن بسیار خوب و رنگارنگ بودند؛ ضمن این که شیوه‌های مختلف اجرایی آن هم جالب‌توجه بود.

نویسنده کتاب نمایش درمانی راهی برای آزادسازی ذهن اظهار داشت: خواهشم از مسئولان این است که تیغ ممیزی ما، هنر را هدف نگیرد؛ ممیزی باید ضدفرهنگ و ضدهنر را هدف بگیرد و نه هنر واقعی را و این موضوع نیازمند یک نگاه کارشناسی از طریق برگزاری کارگروه‌های متعدد و متنوع است که باید در مرکز هنرهای نمایشی تشکیل شود برای رسیدن به هنر واقعی که با فرهنگ واقعی ما عجین باشد.