گروه جهاد و مقاومت مشرق – وقتی خواستیم دایره گفتگوهایمان با خانواده شهدای مدافع حرم فاطمیون را از استان تهران و قم و البرز فراتر ببریم، پیشنهاد اول، استان اصفهان و شهر اصفهان بود. همه کسانی که در جریان مجاهدت‌های افاغنه ساکن اصفهان در دوران نبرد سوریه بودند، برای شهید صفرعلی سیفی، ارزش فوق‌العاده ای قائل بودند. با کمک دوستان خوبمان در گروه فرهنگی جهادی فجر اصفهان با خانواده سیفی که دو پسرشان را تقدیم دفاع از حرم حضرت زینب کبری سلام الله علیها کرده بودند، مرتبط شدیم و آنچه در ادامه و در چند قسمت می‌خوانید، گفتگو با پدر و مادر این شهیدان است.

گفتگوی دیگری نیز با همسر شهید محمدرضا سیفی داریم که در روزهای بعد، تقدیمتان می‌کنیم؛ به شرط صلواتی به روح پاک همه شهیدان مدافع حرم از ایرانی و پاکستانی گرفته تا عراقی و افغان و...

**: روزی که می خواست برود شما بودید؛ او را در حال رفتن دیدید ؟

مادر شهید: همین دفعه آخر که رفت؟

**: نه، روز اول که می خواست برود.

پدر شهید: نه، من ندیدم.  سرِ کار بودیم.

مادر شهید: باباش رفت سر کار، آنها بعد از پدرش رفتند.

**: بعد که آمدید خانه دیدید صفرعلی رفته؟

پدر شهید: آره، شب که آمدم مادرش گفت صفرعلی رفت سوریه.

**: دلتنگش نشدید؟

پدر شهید: بالاخره دوری اولاد،‌دلتنگی داره.

**: زنگ می زد به شما یا نه؟

پدر شهید: زنگ می زد؛‌ صحبت می کردیم.

**: وقتی صحبت می کردید نمی گفتید از سوریه برگرد؟

پدر شهید: اونقدر می گفتیم اماخودش نمی آمد؛ آنجا که رفتیم زیارت، اینقدر گفتیم بیا برویم، گفت شما بروید. دیگر نیامد خانه.

مادر شهید: دفعه آخر که زیارت رفتیم پهلوی ما آمد و دو سه شب نشست و ماند. یکی از رفیق های او شهید شده بود؛ خیلی گریه می کرد برای او؛ می گفت من بروم که نیروها  بی‌سرپرست می شوند، گفت او مسئولیت داشته، من بروم که آنها بی فرمانده می‌شوند. اینقدر گفتیم بیا برویم، گفت نه، من ایندفعه نمی آیم تا کار یکسره شود. من نمی آیم. ما برگشتیم آمدیم.

**: وقتی صفرعلی زنگ زد گفت بیایید برای سوریه، چه احساسی داشتید شما؟

مادر شهید: ما خیلی خوشحال بودیم زیارت حضرت رقیه و حضرت زینب می رویم. آنجا که می رفتیم با هم می رفتیم حرم حضرت رقیه، آنقدر گریه می کرد، می نشست یک جایی گریه می کرد؛ اینقدر می گفت مامان نگاه کن حضرت رقیه چقدر غریب است! حضرت زینب چقدر غریب بوده! چقدر زجر کشیده. خیلی به این دو عزیز علاقه داشت.

**: با کی رفتید سوریه؟

مادر شهید: چند خانواده بودیم؛ زیاد بودیم، از اینجا رفتیم تهران و از تهران با هواپیما رفتیم.

**: همین که حرم حضرت زینب را دیدیم چی گفتید به حضرت؟

مادر شهید: حضرت زینب را که دیدیم گفتیم یا حضرت زینب، آن وقت که پسر بزرگم مفقود بود، این نبود دیگر، گفتم یا حضرت زینب ما دو تا پسرم را برای تو فرستادیم. حالا من نمی خواهم محمدرضا پیکرش بیاید، فقط جایش خوب باشد؛ حضرت زینب  این هدیه را از ما قبول کند. حضرت رقیه و امام حسین این را قبول کنند. همین احساس را داشتم.

**: کربلایی! شما چه گفتید وقتی حرم حضرت زینب را دیدید؟

پدر شهید: ما دیگر چیزی نگفتیم، فقط همان چیز که مادرش گفت همان را گفتیم دیگر.

**: وقتی از سوریه می آمد ایران برایتان چی تعریف می کرد؟

مادر شهید: تعریف حضرت زینب و حضرت رقیه که اینقدر غریب بودند و اینقدر آنجا جنگ است.

**: از مظلومیت بچه های فاطمیون چه می گفت؟

مادر شهید: اصلا از آنها صحبت نمی کرد؛ می گفت اگر من درباره اینها صحبت کنم، دیگر نمی گذارند من به منطقه بروم. وقتی به گوشیش نگاه می کردم می گفت گوشیم را نگاه نکن مامان، اینها را تو نگاه کنی، من را دیگه نمی گذارند به منطقه من بروم.

دفعه اول که رفت دو ماه آنجا ماند، دستش زخمی شد؛ هر دو دستش. از پایین تا بالا؛ همه گوشت های دستش کنده شده بود. یک بار دیگر در همانجا پایش تیر خورده بود.

**: زخمی شده بود آمد خانه؟

مادر شهید: برای دست هایش آره ولی برای پایش نه.

**: شما دیدید او را؟ خودش گفت می آیم خانه، بعد شما گفتید...

مادر شهید: نه، من رفته بودم بوشهر خانه دخترم، اینها زنگ زدند که بیا صفرعلی آمده، من گفتم غیرممکن است، با خودم گفتم یا زخمی شده یا یک چیزی شده که آمده. آمدم و صبح زود رسیدم اینجا. خوابیده بود. من پتو را از رویش بلند کردم دیدم دست هایش بسته است؛ گفتم دست هایت چی شده؟ گفت زخمی شده، نشان نمی داد اصلا. باز می کرد که داداشش مصطفی پانسمان را عوض کند. می گفت مامان تو نیا اینجا، تو ببینی من را نمی گذارند به سوریه بروم.

**: برای پاهایشان خودشان گفتند یا کسی به شما خبر داد؟

همسر شهید محمدرضا: دو تایش بود، بعد خودش هم پا را نشانم داد، بعد مامانش خیلی نگران می شد. به ما اصلا نمی گفت که تیر خورده.

**: چطور متوجه شدید که تیر خوردند، کی به شما گفتند؟

مادر شهید: آنجا خوابیده بود، لباس تنش نبود، تک‌پوش تنش بود، من همین طور که آنجا خوابیده بود سر تخت، گفت تو خانه بابات رفته ای، مگر تو نرفته ای برای جنگ؟ نرفته‌ای برای خدمت؟ گفت چرا؛ این را نشانم داد. گفتم بلند شو یکسر شو من تمام بدن تو را ببینم. چند بار گفتم بلند شو تا من تمام بدن تو را ببینم. باز رفت. یکی از دوستانش گفت خوب بگذار مادرت از نگرانی دربیاید. بلند شد این را بلند کرد، زیر هر دوتا دستش را گرفت دیدم هر دو تا پایش کاملا بسته است. گفتم چی شده؟ گفت پایم زخمی شده.

**: این را تصویری از طریق موبایل دیدید؟

مادر شهید: تصویری دیدیم. گفتم جای دیگرت سالم است؟ گفت آره سالم هستم.

**: ناراحت نشدید وقتی دیدید؟

مادر شهید: گفتم خوب دیگه من تو را فرستادم برای خدمت حضرت زینب. فقط من از حضرت زینب خواهش می کنم که سالم باشی.

**: کربلایی! شما وقتی پسرتان آمد دیدید زخمی است چی گفتید بهش؟

پدر شهید: ما دیگر چیزی نگفتیم. دیگر نمی توانستیم چیزی بگوییم. اول که نشان نمی داد به ما، مادرش هم به ما نمی گفت. می گفت خوب نیست. گفتم چرا خوابیدی؟ پاسخ درستی به ما نمی داد. ما صبح می‌رفتیم شب می آمدیم.

**: گفتید یک بار زخمی بود آمد، چند بار دیگر آمد؟

مادر شهید: دو ماه سه ماه که آنجا بود، می آمد اینجا بیست روز یک ماه می ماند و باز می رفت.

**: روزهایی که می آمد اینجا چه کار می کرد؟

مادر شهید: کار نمی کرد به آن صورت. پهلوی یک میوه فروش که آشنا بود ،می رفت. سه ماه هم تهران رفت برای اینکه بچه های فاطمیونِ تهرانی را آموزش می داد. سه ماه رفت آنجا و آموزش می داد.

**: فرمانده تیپ امام رضا(ع) بودند؟

مادر شهید: بله.

**: وقتی می آمدند چیزی از جنگ هایی که بود یا اتفاقاتی که افتاده بود، نمی گفت؟

مادر شهید: نه.

پدر شهید: نه، هیچ صحبت نمی کرد.

همسر شهید محمدرضا: فقط می گفت نمازتان را سر وقت بخوانید، قرآن بخوانید، راه امام حسین را ادامه بدهید. همین ها را فقط می گفت.

**: دغدغه اصلی‌شان چی بود؟

همسر شهید محمدرضا: همین دفاع از حضرت زینب هدف اصلی‌اش بود.

**: از آخرین رفتنش هم برایمان بگویید.

مادر شهید: پسر بزرگم محمدرضا مفقود بود. باز وقتی که آمدنش دیر شد ما گفتیم این هم مفقود است و شهید شده، برای محمدرضا ختم قرآن گرفتیم ؛ اینجا پر بود از نفر، همه خرج ها را گرفت، برنج گرفت، روغن و گوشت گرفت، همه چیزهایش را گرفت، فامیل ها را اینجا گفته بودیم اعلامیه بنویسند برای ختم قرآن، اینجا نشست غذا خورد، شام خورد، گفت من می روم. هر چه التماسش کردیم و گفتیم نمی خواهد بروی، گفت نه من وظیفه دارم باید بروم. باز از مردها که اینجا بودند خداحافظی کرد و گفت نه، بیا با دست خداحافظی کن، گفت نه من خداحافظی نمی کنم. خنده می کرد می گفت مگر من شهید می شوم که شما می گویید بیا خداحافظی کن؟ دو تا خواهرش هم اینجا بودند، می خواستند روی صفرعلی  را بوس کنند، گفت نه روی من را بوس نکنید، مگر من شهید می شوم شما اینقدر چیز می کنید؟ آب ریختیم پشت سرش. وقتی که آب ریختیم پشت سرش؛ آمد خانه نشست گفت دیگر آب پشت سرم نریزید. خنده می کرد می گفت شما فکر می کنید این دفعه شهید می شوم؟!

**: آب همیشه می ریختید؟

مادر شهید: همیشه آب می ریختیم، این دفعه که آب ریختیم بعدش آمد گفت خواهش می کنم آب نریزید. دیگه رفت...

همسر شهید محمدرضا: یک طوری خداحافظی کرد انگار این خداحافظی آخر کار است. انگار خودش از قبل خبر شده بود در مورد شهادتش.

**: کربلایی! با شما هم خداحافظی کرد؟

پدر شهید: بله، همه مردها بودند، دست نداد، گفت بابا خداحافظ. من هم گفتم مواظب خودت باش.

**: بار آخری که رفت، حس و حال شما چطور بود؟ هر وقت که می رفت چه حسی داشتید؟

خواهر شهید: هر موقع که می رفت ما که نبودیم، خانه ما تهران بود، این سری برای ختم قرآن داداش بزرگم آمده بودیم. این سری که بودیم برای رفتنش یک طوری احساس غریبانه داشت. من به زور گردنش را بغل کردم و صورتش را بوسیدم، گفت خواهر آنقدر بوس کردی انگار روز آخر است. بعد خواهر کوچکم می خواست بوس کند، نگذاشت. گفت شما یک طوری خداحافظی می کنید انگار خداحافظی آخر است.

**: از مسئولیتش خبر داشتید و می دانستید در سوریه چه کار می کرد؟

پدر شهید: می شنیدیم که گفتند فرمانده است دیگر، نفری نبود که عادی باشد..

مادر شهید: یکی از دوستانش با ما صحبت می کرد می گفت صفرعلی وقتی آنجا می رود اولین نفر پرچم را بالا می برد، بدون پرچم نمی رود، هر جا که می رود پرچم را بلند می کند، جلو جلو می رود، نمی دانم که دلیل این چی هست...

**: از نحوه شهادت صفرعلی چه می دانید؟ چطور شهید شد؟

مادر شهید: روز دوشنبه بود از من خداحافظی کرد، زنگ زده بود؛ گفت خداحافظ مامان! من می روم هجوم (حمله و عملیات)، حلالم کن. قبلش اصلا نگفته بود حلالم کن، بخشش باشد، حلالم کن من می روم هجوم. این که گفت من می روم هجوم، عملیات، گفت من می روم خارج، من خنده کردم گفتم تو خارج می روی؟ خندید گفت مامان اینجا خودش خارج است، من هجوم می روم فقط برای من دعا کن، حلال کن مرا. خوبی دیدین بدی دیدین حلال کن.

**: همیشه زنگ می زد قبل از عملیات؟

مادر شهید: نه، اصلا، فقط همین دفعه آخر کار اینطوری گفت. رفته بود همان شب شهادت حضرت رقیه، همان شب که رفته بود حمام کرده بود، ناخن ها را گرفته بود، لباس هایش را سربند پهن کرده بود، به رفیق هایش گفته بود اگر من نیامدم لباس هایم را جمع کن. گفته بود تو چرا اینطوری می گویی؟ گفت من رفتم پیش سیدی که استخاره می گرفتم، استخاره کردم، گفتم تو یک استخاره کن من شهید می شوم یا نمی شوم، او استخاره گرفت گفت حواست را جمع کن که شهید می شوی. فقط همین صحبت را کرد. دیگه لحظه آخرش ما خبر شدیم که شهید شده.

**: اینکه چطور شهید شده را خبر ندارید؟

مادر شهید: نه دیگر. دفعه بعد آنهایی که برای ما فرستاد که تیر خورده در قلبش. رفیق هایش از پشت دیده بودند که اینقدر زخم شده و خون می آید.

**: فیلم هایش را دیدید؟

مادر شهید: بله فیلم هایش را دیدیم...

*با سپاس از برادر محرم‌حسین نوری و گروه فرهنگی جهادی فجر اصفهان

*میثم رشیدی مهرآبادی

ادامه دارد...