مشهديهايي که سن آنان کفاف دهد، مي‏دانند مسجدي که بنده در آن نماز مي‏خواندم، هميشه مملوّ از جمعيت بود و به خاطر اينکه با جوانان رابطه عاطفي برقرار مي‏کردم، بسياري از آنها جوان بودند.

يک روز جواني ـ که به عنوان مُدگرايي ـ پُوستين وارونه پوشيده بود و صف اوّل نماز نشسته بود، مورد اعتراض قرار گرفت. حاجي بازاري محترم و فهميده‏اي در گوش جوان چيزي گفت که آن جوان مضطرب شد!

فهميدم که حاجي به او گفته است که مناسب نيست با اين لباس صف اوّل بنشينيد! من به جوان گفتم: اتفاقا شما براي صف اوّل مناسب هستيد. همين‏جا بنشينيد. سپس به حاجي گفتم: چرا مي‏گويي اين جوان عقب برود، بگذار همه بدانند که جوان با پوستين وارونه هم مي‏تواند به نماز جماعت بيايد و به ما اقتدا کند(1).