به گزارش مشرق به نقل از فلسطین الیوم، امروز پنجشنبه ۳۹ امین سالروز جنایت صبرا و شاتیلا است که در تاریخ ۱۶ سپتامبر سال ۱۹۸۲ در اردوگاه‌های صبرا و شاتیلا در لبنان به وقوع پیوست.

بر اساس این گزارش، جنایت صبرا و شاتیلا علیه ساکنان این دو اردوگاه به مدت ۳ روز طول کشید و در جریان آن شمار زیادی از ساکنان آنها؛ اعم از مرد و زن و کودک و سالخورده به شهادت رسیدند که اکثر آنها فلسطینی و تعدادی نیز لبنانی بودند.

در آن زمان شمار شهدای این جنایت ۳۵۰۰ تا ۵۰۰۰ نفر از مجموع ۲۰ هزار ساکن اردوگاه‌های صبرا و شاتیلا اعلام شد. این جنایت پس از آن آغاز شد که ارتش صهیونیستی به فرماندهی آریل شارون وزیر جنگ وقت این رژیم و رافائل ایتان این دو اردوگاه را به محاصره خود درآورد و به دور از چشم رسانه‌های گروهی با استفاده از سلاح‌های سرد و غیره ساکنان این اردوگاه را به خاک و خون کشید.

در جریان این جنایت، ارتش جنوب لبنان نیز با ارتش صهیونیستی در محاصره اردوگاه‌های صبرا و شاتیلا همکاری کرد و سپس صدها نیروی مسلح به بهانه جستجوی مبارزان فلسطینی وارد این دو اردوگاه شدند. این در حالی بود که در این اردوگاه جز زنان و کودکان و سالخوردگان کسی نبود، اما عناصر مسلح زنان و کودکان را به خاک و خون کشیدند و اکثر جنازه‌ها را در خیابان‌های این اردوگاه‌ها رها کرده بودند اما در ادامه بولدوزرهای صهیونیستی وارد ماجرا شدند تا این اردوگاه و منازل داخل آندرا تخریب کرده و صحنه جنایت را کاملاً از بین ببرند.

جنایت مذکور انتقامی از فلسطینیان بود که طی سه ماه محاصره، در برابر ماشین جنگی رژیم صهیونیستی ایستادگی کرده بودند و جامعه بین‌الملل ضمانت داده بود که پس از خروج مقاومت فلسطین از بیروت، از ساکنان بی‌پناه اردوگاه‌های فلسطینی حمایت کند، اما کشورهای ارائه دهنده این ضمانت‌ها به وعده‌ها و تعهدات خود عمل نکردند و ساکنان بی‌گناه این اردوگاه‌ها را در برابر جنایت متجاوزان تنها گذاشتند.

هدف از این جنایت، ایجاد رعب و وحشت در میان فلسطینیان به منظور مجبور کردن آنها به ترک خاک لبنان و ایجاد فتنه داخلی در این کشور در ادامه تجاوز سال ۱۹۸۲ اسرائیل به لبنان و نیز تحریک فلسطینیان به شورش علیه مقامات فلسطینی بود.

قتل عام چگونه آغاز شد؟

ساعت ۵ بامداد روز چهارشنبه ۲۴/۶/۱۳۶۱ ه.ش‌. (برابر با ۱۵ سپتامبر ۱۹۸۲ م)، نیروهای زرهی و چترباز ارتش اسرائیل وارد بیروت غربی شدند. یکی از ستون‌های اصلی این نیروها با پیشروی خود، در کنار اردوگاه‌های «صبرا» و «شتیلا» مستقر شدند.

ساعت چهار بعدازظهر، کاروان فالانژها به مرز اردوگاه‌ها که در محاصره نیروهای اسرائیلی بود، رسیدند. سربازان راه را برای این کاروان باز کردند و آن‌ها با گلوله‌باران شدید وارد اردوگاه‌ها شدند.

ریگان در پاسخ به اعتراض شفیق وزان نخست‌وزیر وقت لبنان که به ورود اسرائیل اعتراض کرده‌بود، پاسخ داد: «اسرائیل معتقد است که بعد از کشته شدن بشیرجمیل‌، این یک پیشروی محدود برای حفظ امنیت است‌.»

فالانژیست‌ها، بی‌رحمانه هر انسان زنده‌ای را که یافتند، ابتدا مورد اذیت و آزار قرار داده‌، سپس به قتل رساندند. روش کشتار به فجیع‌ترین شکل‌ِ ممکن بود. با کارد شکم زنان حامله دریده شد، سرها از تن جدا گردید و با سرنیزه بر روی بدن خونین کودکان و زنان‌، نشان صلیب کشیده شد.

یک افسر فالانژ، پشت بی سیم‌، از فرماندهی عملیات پرسید: «با پنجاه زن و کودکی که به محاصره در آورده‌ام چه کنم‌؟ «ایلی حُبَیقِه‌»، فرمانده شبه‌نظامیان مسیحی‌، گفت‌: «این آخرین باری باشد که این چیزها را از من می‌پرسی … خودت که بهتر می‌دانی باید چه کار بکنی‌!»
کشتار از غروب روز پنجشنبه شانزدهم سپتامبر، هنگامی آغاز شد که نظامیان اشغالگر صهیونیست ۳۰۰ تن از نیروهای شبه نظامی فالانژیست لبنان را وارد اردوگاه کردند. رژیم تروریستی اسرائیل کمی بعد اعلام کرد که قصد داشت اردوگاهی را که عرفات در حدود دو هزار مبارز فلسطینی را در آنجا رها کرده بود، پاکسازی کند. قتل عام تا صبح روز شنبه ۱۸ سپتامبر یعنی بیش از ۳۶ ساعت ادامه داشت و در این مدت همزمان با سکوت کامل در رژیم صهیونیستی، قتل و کشتار و تجاوز به فلسطینیان در آنجا همچنان ادامه یافت.

در این قتل عام ۳۲۹۷ کودک و نوزاد و زن فلسطینی و لبنانی از مجموع ۲۰ هزار ساکن این اردوگاه شهید شدند. در میان کشته‌ها ۱۳۶ لبنانی دیده شد. پیکر ۱۸۰۰ نفر در خیابان‌ها و کوچه‌های تنگ این دو اردوگاه رها شده بود و ۱۰۹۷ نفر دیگر هم در بیمارستان غزه و ۴۰۰ تن دیگر در بیمارستان عکا به شهادت رسیدند.

پس از این وحشیگری، شورای امنیت سازمان ملل متحد از رژیم صهیونیستی خواست که نیروهای خود را بلا شرط به مرزهای شناخته شده لبنان عقب بکشد. اما این رژیم همچنان به حرکت خود در کشتار مردم بی دفاع فلسطین ادامه داد. شورای امنیت سازمان ملل متحد در همان سال از این کشتارها به عنوان قتل عام جنایی فلسطینیان یاد و آن را به شدت محکوم کرد.

به رغم محکومیت‌های جهانی، هنوز جنایتکاران و عاملان این جنایت که دستور اجرای این کشتار را صادر کردند به دستگاه‌های قضائی تحویل داده نشده‌اند.