به گزارش مشرق و به نقل از پايگاه اينترنتي "america.gov"؛ "مارک ترينر" (Mark Trainer) نويسنده آمريکايي در مقاله‌اي به تبعيض جنسيتي در استفاده از تلفن‌هاي همراه پرداخته و مي‌نويسد: امکانات بالقوه تلفن‌هاي همراه براي بهبود شرايط زندگي قشر کم‌درآمد جهان، از دگرگون‌کننده‌ترين تحولات دهه گذشته است. اما تبعيض جنسيتي حاکم در نقاطي از جهان باعث گرديد تقريباً 300 ميليون زن از امکان برقراري ارتباط با دنياي خارج با استفاده از شبکه تلفن همراه محروم بمانند.
در روز 7 اکتبر، "هيلاري کلينتون"، وزير امور خارجه ايالات متحده آغاز طرح "mWoman‌" را اعلام کرد که هدف از آن به نصف رساندن تعداد زناني بود که به تلفن همراه دسترسي ندارند.
 در روز 20 اکتبر، "ملاني وروير" (Melanne Verveer)، سفير کبير ايالات متحده آمريکا در مسائل جهاني زنان با هدف تشريح اين طرح و تاکيد بر پيشرفتي که با رفع اين تبعيض براي زنان حاصل خواهد شد، در يک برنامه گفتگوي اينترنتي شرکت کرد.
وروير اظهار داشت: "بهترين و موثرترين تغييراتي که در اين خصوص مي‌توان بر روي آن سرمايه‌گذاري کرد، تحولاتي هستند که براي ارتقاء و بهبود سطح زندگي زنان صورت مي‌گيرند." زيرا که اينگونه سرمايه‌گذاري‌ها تاثيري چندگانه بر خانواده و جامعه اين زنان دارد.
وي در اين رابطه خانم "کاپيلابن وانکار" (Kapilaben Vankar) را مثال زد، که در روز 7 اکتبر با خانم کلينتون گفتگويي داشت. منبع درآمد وي از محل پرورش گل زنبق بود. دسترسي وي به تلفن همراه، مدت زماني را که وي صرف جستجوي بازار مناسب براي گل‌هاي خود مي‌کرد را مي‌توانست کاهش دهد و بدين ترتيب با مشتريان، بيشتر در ارتباط باشد.
وروير همچنين افزود: "اين زن که زماني در فقر بسر مي‌برد، هم‌اکنون با استفاده از اين ابزار ساده مي‌تواند درآمد خود را افزايش دهد، شغل ديگري را آغاز و به شکل بهتري از خانواده خود مراقبت نمايد و از طريق فرصت‌هاي اقتصادي که تلفن همراه در اختيار او گذاشته، زندگي خود را رونق بخشد."
"پريانکا ماتانهيلا" (Priyanka Matanhelia)، که در زمينه استفاده از تلفن‌هاي همراه در ميان جوانان هندي تحقيقاتي کرده است، در اين گفتگوي اينترنتي به وروير پيوست. در اين تحقيق، وي "مومباي" (بمبئي سابق)، کلانشهري که با حدود 14 ميليون جمعيت يکي از بزرگترين شهرهاي جهان محسوب مي‌گردد،‌ را با شهر "کانپور" (Kanpur) مقايسه کرد که جمعيتي تقريباً 5 ميليون نفر را در خود جاي داده است. در هر دو شهر، اشتياق زيادي در استفاده از تلفن همراه در ميان جوانان به چشم مي‌خورد.
ماتانهيلا اظهار داشت: در مومباي، الگوي مصرف زنان و مردان در سال‌هاي اخير تقريباً يکسان بوده است. در کانپور، باوجوديکه زنان نيز همانند مردان از نقش فن‌آوري تلفن همراه در پيشرفت تحصيلي و حرفه‌اي آگاه بودند، اما در بيشتر مناطق شهر از دسترسي به تلفن همراه محروم بودند.
ماتانهيلا همچنين خاطرنشان کرد: "از آنجائيکه هند يک جامعه پدرسالاري است، والدين بر اين باورند که دسترسي فرزندان پسر خانواده به جديدترين فن‌آوري يا ابزار براي پيشرفت حرفه‌اي و دسترسي به فرصت‌هاي تحصيلي از اهميت بيشتري برخوردار است. و معمولاً، زمانيکه سخن از صرف هزينه مالي براي پيشرفت فرد به ميان مي‌آيد، زنان در اولويت پايين‌تري قرار مي‌گيرند. به نظر من، اين مسئله يکي از دلايلي اصلي محروم ماندن زنان از دسترسي به جديدترين ابزارها و فن‌آوري‌ها براي توانمند ساختن و بهبود زندگي آن‌ها است."
ماتانهيلا در کانپور و مناطق مشابه با زناني صحبت کرد که تلفن همراه داشتند و در اين ميان متوجه شد که برخي از آن‌ها تلفن‌ را در روز جشن "راکشا باندان" (Raksha Bandhan) از برادران خود هديه گرفته بودند که در اين روز روابط خواهر و برادري را گرامي مي‌دارند. ماتانهيلا گفت: "درست است که با اين هديه آن‌ها به تلفن همراه دسترسي مي‌يابند، اما در عين حال نشان مي‌دهد که چگونه جامعه به زنان و مردان به عنوان اشخاصي متفاوت مي‌نگرد که هم‌سطح يکديگر نيستند."
يکي از شرکت‌کنندگان حاضر در اين گفتگوي اينترنتي از وروير پرسيد آيا توانمندسازي زنان به معني افزايش دادن درآمد آن‌ها است يا برقراري ارتباط بيشتر آن‌ها با جهان خارج. وروير در پاسخ چنين اظهار داشت: "توانمندسازي در واقع به معناي توانايي بهبود زندگي زنان به شيوه‌هاي متخلف است که اين توانمندسازي از طريق دسترسي به مراقبت‌هاي بهداشتي، دسترسي به آموزش، زندگي عاري از خشونت، توانايي در مشارکت اقتصادي و سياسي و نهايتاً به رسميت شناختن آن‌ها به عنوان عضوي از جامعه صورت مي‌پذيرد."