به گزارش مشرق، علی هاشمی پس از اوت کردن در المپیک درباره این رقابت ها اظهار داشت: رقابت یک ضرب خوب بود و ما طبق برنامه جلو رفتیم، فقط خواستیم فاصله را با حریفان حفظ کنیم و همین راه را ادامه بدهیم. در حرکت دو ضرب هم استراتژی‌مان این بود که هر چیزی که به مدال و رکورد رقبا نزدیک می شود را انجام بدهیم. کمی سرگیجه داشتم. وزنه که روی سینه ام بود نمی دانستم دارم چه کار می کنم! در حرکت آخر عضله چهار سرم کش آمد و تمام زورم را زدم اما نشد.
وزنه بردار دسته ۱۰۶ کیلوگرم کشورمان در پاسخ به این سوال که انتخاب وزنه‌ها برایش سنگین نبود و آیا نمی شد با وزنه های پایین تر شروع کرد تا در جدول باقی بماند گفت:در المپیک ریو هفتم شدم. اگر با ۲۲۲ شروع می کردم و باز هفتم می شدم چطور؟ اینجا اگر همین وزنه ۲۲۶ را مهار کرده بودم مدال بود. اگر وزنه پایین تر انتخاب می کردم شاید بدنم سرد می شد. به نظر خودم شرایط بدن با من یار نبود.
وی در پاسخ به این سوال که آیا دیر اضافه شدن شما به کاروان المپیک یکی از دلایل این ناکامی بود؟ اظهار داشت: بیست روز قبل از المپیک تاندون پایم کش آمده بود. عضله ام پاره شده بود و اصلا به دلیل همین مصدومیت به مسابقات آسیایی نرفتم. از ۲۳ فروردین همه چیز تازه برای من شروع شد. من برای المپیک فقط سه ماه تمرین کردم و اگر سه هفته بیشتر تمرین می کردم اوضاع فرق می کرد. فکر می کنم قسمت من این است که در المپیک مدال نگیرم.
هاشمی با بیان اینکه احتمالا این آخرین المپیکش در دوران حرفه‌ای وزنه برداری بود، خاطرنشان کرد:من هنوز المپیک ریو را که در آن هفتم شدم را هضم نکرده ام. حالا اینجا را نمی دانم چه کار کنم. گفتم شاید قسمتم نیست. احتمالا این آخرین المپیکی بود که در آن شرکت می کردم. شرایط سهمیه گرفتن در وزنه برداری خیلی سخت شده است. پشت سر هم مسابقه داشتیم و من در همین انتخابی ها مصدوم شدم. اگر قرار باشد باور کنید اگر اوضاع به همین طریق باشد حتی کیانوش و سهراب و خود بهداد هم اگر باشند در مسابقات شرکت نمی کنند. من تشکر می کنم از مربی ام،کادر فنی و عوامل فدراسیون. من اگر یک دستم را ببرند اشکم در نمی آید اما اینجا حالم خیلی بد است.
