البته این قهرمانی که پس از یک سال ناکامی مطلق بسکتبال و به دنبال قهرمانی دو سه هفته پیش جوانان در غرب آسیا به دست آمد، در سایه حاشیه‎هایی قرار گرفت که به خاطر پشت درماندن جمعیتی از تماشاگران و حتی خبرنگاران ایجاد شد و داغ دل بسکتبالی‎ها را در نداشتن سالنی بزرگ با ظرفیت کافی تازه کرد.

تالار قدیمی بسکتبال مجموعه ورزشی آزادی در برابر سیل استقبال مردم که برای تماشای دیدار تیم‎های مهرام و الریاضی آمده بودند، یک میزبان آماده و سربلند نبود چون در فاصله دو ساعت مانده به آغاز این بازی، به خاطر پرشدن و تکمیل ظرفیت سکوها، درهای سالن به روی جمعیتی که هنوز ورودشان ادامه داشت، بسته شد.

البته در این میان برخی افراد با پارتی بازی و معرفی خود به عنوان اقوام مسئولان فدراسیون بسکتبال، وارد سالن شدند اما برخی از خبرنگاران مانند مردم عادی پشت در ماندند و همین مسئله انتقادات زیادی را از فدراسیون بسکتبال و مسئولانش موجب شد که در صحت هیچ یک شکی نیست اما مهمتر از همه بیانگر نیازی بود که بسکتبالی‎ها به داشتن سالنی با ظرفیت مناسب در مرکز شهر دارند و طی یک دهه گذشته قول کلنگ زنی برای ساخت آن از سوی مدیران ورزش داده شد اما عمل نشدن به آنها تا به آنجا ادامه داشت که شب قهرمانی بسکتبال ایران با به چشم آمدن دوباره کوچکی تنها سالن بسکتبال ایران در پایتخت همراه شد.

خلف وعده مدیران از زمان مهرعلیزاده تا سعیدلو 
پس از آنکه فدراسیون بسکتبال سال 1383 قهرمانی تیم امید و کسب سهمیه رقابت‌های جهانی آرژانتین را در تهران و در حضور دیگر آسیایی‌ها جشن گرفت محسن مهرعلیرزاده - رئیس وقت سازمان تربیت بدنی - به پاس قدردانی از زحمات مسئولان این رشته قول احداث سالن اختصاصی بسکتبال در تهران را داد تا بسکتبال و مدیرانش هم پاداش قهرمانی امیدهای خود را گرفته باشند و هم جای خالی بزرگترین نیازشان را پر کنند. اما ...