تلسکوپ فضایی هابل

ناسا تصویر یک آبشار کهکشانی را منتشر کرد که از سوی تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده است.

به گزارش مشرق، پایگاه اینترنتی اداره کل هوانوردی و فضای آمریکا (ناسا) تصویری از یک آبشار کهکشانی (Galactic Waterfall) را منتشر کرد.

بیشتر بخوانید:

بیننده عمیق‌ترین عکس از کیهان باشید

ناسا در توضیح تصویر منتشر شده آورده است: در این تصویر خارق العاده که از سوی تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده است، به نظر می‌رسد کهکشان «NGC ۲۷۹۹» در سمت چپ در حال کشیده شدن به مرکز کهکشان «NGC ۲۷۹۸» در سمت راست است.

تصویر تلسکوپ فضایی هابل از یک «آبشار کهکشانی» + عکس

تصویر آبشار کهکشانی منتشر شده از سوی ناسا

NGC ۲۷۹۸ یک کهکشان میله‌ای مارپیچی در صورت فلکی سیاهگوش است. NGC ۲۷۹۸ و NGC ۲۷۹۹ در فهرست آرپ ۲۸۳ قرار دارند و به عنوان یک «جفت کهکشانی در تعامل» ذکر شده اند.

تعامل کهکشانی یا «برهم کنش کهکشان‌ها» (Interacting galaxies) که از آن با عنوان «برخورد کهکشانی» هم یاد می‌شود، در واقع به تأثیرگذاری که این کهکشان‌ها بر یکدیگر دارند، اشاره دارد وممکن است منجر به ادغام یا یکی شدن آن‌ها شود.

به نوشته ناسا، این دو کهکشان ظاهرا گردابی ایجاد کرده اند که ستاره‌های کهکشان NGC ۲۷۹۹ به نظر می‌رسد به مانند قطرات آب در حال افتادن در کهکشان NGC ۲۷۹۸ هستند.

همچنین به نوشته ناسا، ادغام کهکشانی می‌تواند از چند صد میلیون سال تا بیش از یک میلیارد سال به طول انجامد. اگرچه ممکن است تصور شود ادغام دو کهکشان برای «سامانه ستاره ای» فاجعه بار خواهد بود، اما فضای زیاد میان ستارگان، به این معنی است که برخورد ستاره‌ها بعید است و آن‌ها معمولا از کنار می‌گذرند.

تلسکوپ فضایی هابل، تلسکوپی است که در سال ۱۹۹۰ به وسیله شاتل دیسکاوری در مدار گردش قرار گرفت. نام این تلسکوپ از نام کیهان‌شناسی به نام ادوین هابل گرفته شده است. هابل، یک برنامه مشترک بین ناسا و سازمان فضایی اروپا محسوب می‌شود.

منبع: باشگاه خبرنگاران

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرات

  • انتشار یافته: 13
  • در انتظار بررسی: 0
  • غیر قابل انتشار: 4
  • US ۰۶:۳۷ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
    7 6
    عکس بالا یک عکس واقعی نیست. عکس علی الظاهر توسط خانم جولیانی دالکانتوم، استاد فیزیک ستاره شناسی دانشگاه واشنگتن گرفته شده و توسط خانم جودی اشمیت که یک پردازشگر آماتور عکسهای فضاییه و میتقیما با ناسا متر نمیکنه پردازش شده. در واقع هیچ یک از عکسهای فضایی که ما میبینیم واقعی نیستن، بلکه آرتیستیک پیکچر یا عکس هنری هستن که یا نقاشی شدن و یا توسط نرم افزارهای خاصی انهنس یا پردازش شدن که بخصوص در رنگهای آبی، قرمز و نارنجی درشون غلو شده، و تابش شعاعی که تداعی کننده شعاع تابش ستاره یا اثر فیلتر استار یا ستاره هست به اونها اضافه شده. عملا اگه فضا به گونه ای که ادعا میشه باشه، و کهکشانها و ستاره ها و .... اونجوری که میگن باشه، عملا ما چیز زیادی ازشون نمیتونیم ببینیم، چون رنگ قرمز گاز هیدروژن و ذرات ‌ اجرام فضایی زیادی در مسیر دید ما قرار دارن که عملا دید واقعی رو غیر ممکن میکنن. به همین دلیل از فیلترهای های پی و لو پس که رنگهای ناخواسته فضا رو حذف میکنن استفاده میشه. مشکل بعدی هم اینه که اولا میزان نوری که از فاصله های خیلی زیاد میان خیلی ضعیفن و تقریبا فقط عکسهای سیاه و سفید با نویز بالا و دقت پایین تولید میکنن، دوما وجود اجرام فضایی متعدد در مسیر رسیدن نورهای دور به چشم و تلسکوپ‌های ما موجب اینترفرنس و شکستهای پی در پی نور میشن که دید واقعی ما رو به عمق فضا کور میکنن. این نوع عکسها آمپلیفای شدن، یعنی اغراق آمیز و مصنوعی هستن. یعنی مثلاً ناسا ایده هاش رو راجع به فضا برای اینا تعریف میکنه و اونها ایده رو تبدیل به عکس و یا نقاشی غیر واقعی به شکلی که وا میبینیم میکنن. متاسفانه فضا و دانش فضایی امروز، اغراق آمیز ترین، غیر واقعیترین، و دروغین ترین رشته تی که پزودو ساینس یا سودو ساینس یا علم دروغین یا خرافات علمی ایه که قراره جای ادیان خرافی ای رو که دوره بهره دهیشون تموم شده برای بشر تحت اسم علم بگیره، و خدا رو از محاسبات خلقت حذف کنه، البته به زعم طراحان این شبه علم. هر چه میزان و فرکانس یا تکرار این خرافات بیشتر باشه و در تواتر بیتشری به ذهن مردم القاء بشه،طبق اصول یادگیری، مردم راحت بهش باور میکنن و یادش ویگیرن، جوری که جزو باورشون میشه و انکارش براشون غیر ممکن میشه چون ظاهرا تماما علمیه و مو لای درزش نمیره.‌بنابر این اخبار این چنینی به کرات در شبانه روز ساخته و به خورد مردم می
    • ۱۲:۲۰ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
      11 14
      گل گفتی. ناسا یک سازمان دجالی و شیطانی هست.
    • IR ۱۵:۴۶ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
      6 3
      والا حال نداشتم بخونم حرفاتو ولی حتما یه چیزی میدونی که گفتی واقعی نیس
    • IR ۱۷:۰۶ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
      4 5
      این تصاویر در یک لحظه ثبت نمی شن بلکه حاصل پردازش هزاران فریم مستقل است که البته نمی توان به قطع صحتش رو زیر سوال برد یا تایید کرد
    • علی IR ۱۹:۰۲ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
      6 4
      شما از اون دسته ادمهای هستید که اگه میتونسید منکر امواج مغناطیسی،گردش زمین،گرانش و...میشدید،مثلا مثل کسی که اگه صد سال پیش به کسی میگفتند وسیله ای میاد که بدون سیم از این ور جهان میشه با اون ور صحبت کرد میگفت چه جوری،شبیه حال شماست،که چیزی از علم نمیدونید و خیال میکنید خیلی حالیتونه.
    • IR ۱۹:۴۳ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
      4 4
      بسه دیگه . چقدر تئوری توطئه در ذهن شما جا خوش کرده . هر چیزی رو بصورت توطئه دشمن میبینید . علم واقعیه ، حتی اگه شما دوست نداشته باشید . چند میلیون کیلومتر مسافت رو طی می کنن تا به یه جرم فضایی چند کیلومتری برسن و دقیقا هم به اون رسیدن و نمونه برداری کردن و شما هنوز در وهم دروغ بودن علم فضا هستید . واقعا دیگه شما شورش رو در آوردین .
    • US ۰۱:۲۱ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۵
      3 0
      در جواب کاربر محترم ۱۷:۰۶, عرض میکنم که بله درسته که تصاویر مختلف با فیلترهای وختلف های پس و لو پس برای حذف رنگهای هبدروژن آلفا،... و یا سنسورهای مختلف طیفهای مرئ و مادون قرمز، فراء بنفش، و حرارتی.... در چندین فریم گرفته و ادغام میشن، اما بجز فرم طیفها و فیلترهای مختلف، تکرار این فریمها در این مورد خاص کاربردی نداره و زائده. زمانیکه هر فریم مستقل نتونه چیزی به اندازه بیشتر از یک نقطه کوچک رو در خودش جا بده، حاصل ادغام هزاران فریم بازهم یک نقطه کوچک میشه، تنها شاید با روشنایی، و نویز بیشتر، بدون توانیایی در ارائه جزئیات بیشتر. فریم استکینگ یا ادعام چندین فریم مختلف بیشتر در مورد ترک یا مسیر حرکت اجرام سماوی کاربرد داره، البته بجز مورد ادغام عکس طیفهای مختلف که باعث دید بصری بهتر ولی تصویر غیر واقعیتر میشه اینطوره...پس گرفتن و ادغام هزاران فریم مختلف از یک شیء خیلی دور، تاثیری در قدرت بزرگنمایی نداره. در مورد پدیده های بزرگتر به پسبت دید زمینی، مثل خورشید ... کثرت فریمها میتونه در درک بهتر وقایع سریع، و نیز واضحتر کردن تصویر بزرگی قابل روئیته موثره، ولی در این مورد خیر. بنده سالهاست که شخصا و بصورت شخصی و مستقل تصویربرداری میکنم از اجرام سماوی. اجرام بسیار دور، با هیچ تلسکوپی نمیتونن بزرگتر دیده بشن. بعنوان رفرنس برای فواصل بسیار دور میشه گفت نسبت به فاصله بسیار بسیار دور این کهکشانها، خورشید به زمین بسیار بسیار نزدیکه. البته بازهم تاکید میکنم که اگر فضا و اجرام اون به گونه ای باشن که گفته میشه. بنده با تلسکوپی با قدرت بزرگنمایی یک بیستم هابل به برخی سیارات و ستاره ها نگاه کردم، ولی باز هم نتونستم اونها رو بزرگتر از یک نقطه ببینم، البته در مورد سیارات، این نقطه کمی بزرگتره، هر چند در مورد اجرام خیلی خیلی نزدیک مثل ماه، بزرگنمایی کاملا مشهوده. در مسیرهای بسیار بسیار دور، تنها مزیت هابل به تلسکوپ بنده، بزرگی قطر آینه اونه که نور و روشنایی بیشتری میتونه از یک نقطه کوچک که با تلسکوپ من خیلی کم نور دیده میشه یا دیده نمیشه ارائه بده، قدرت سنسور کوچک دوربینم بعد سه دهه، از نظر دریافت نور نسبت به نویز و رزولوشن، با سنسور بزرگ قابل مقایسه هست، و فیلترهای مربوطه لازم با کاربرد مشابه هم بکار بردم. قویترین سنسورهای دهه ۸۰، رزولوشن و ‌حساسیت بسیار پایین، تفکیک رنگ کم و نویز بالا
  • US ۱۷:۰۷ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
    8 7
    این است قدرت پروردگار متعال
    • شاهین ۲۳:۱۱ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
      1 1
      اونی که منفی داده کمترین درجه شعور رو هم نداره ! بدبخت اینقدر با خالق خودت بیگانه و یا دشمنی ؟
    • US ۰۸:۳۳ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۵
      4 1
      یه کم نفس عمیق بکش و راحت باش. خدایی که قدرت خلق چنین جهانی رو داره نیازمند دفاع من و تو از خودش نیست. ما نه قیم و نه محافظ خداییم، اونه که قیم و محافظ ماست. نقش خودت رو در جهان خلقت، اشتباه برداشت نکن.
  • US ۱۸:۵۷ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۴
    5 4
    از این هابل یک غول واقعی نسازید. بیشتر عکسهاش دروغین. در واقع فاصله کانونی این تلسکوپ چندان حیرت آور نیست و بین بیست تا چهل برابر تلسکوپهای معمولی. و حدود ۸۵ برابر یک لنز دوربین ۶۵۰ میلیمتریه که در فضاهای خیلی دور بخاطر شکستهای پی در پی نور و غبار ‌ گاز موجود در فضا قادر به بزرگنمایی زیادی نیست (هر چه فاصله سوژه از سنسور دورتر میشه، زاویه دید سنسور نسبت به سوژه نه به میدان دید لنز، کمتر میشه، با کمتر شدن این زاویه، بزرگنمایی خیلی کم. و در فواصل خیلی دور به صفر نزدیک میشه، به همین دلیله که اگه شما در شب با تلسکوپ به مریخ نکاه کنید، بازهم فقط یک نقطه کوچک نارنجی میبینید) مخصوصا با سنسورهای قدیمی پر از نویز و ضعیف دهه هشتاد میلادی. لنز این تلسکوپ در دهه هفتاد تراش خورد و سنسورش در دهه هشتاد ساخته شد و در اوایل دهه نود میلادی تلسکوپ در مدار پایین زمین یا ال ای او در فاصله حدود ۵۷۰ کیلومتری از سطح زمین قرار گرفت. البته اگر زمین، و فضای واقعی بشکلی باشه که به ما میگن. علیرغم اینکه طبق ادعا حضور تلسکوپ در فضا تصویر بهتری رو میگیره چون آلودگی جو زمین رو نداره، اما اگر فضا جوری باشه که میگن، فضا پر از گاز و غبار و اجرام کوچک و بزرگ فضاییه که هزاران برابر بدتر از جو زمین عمل میکنه. از طرفی هم اندازه کوچک دید اجرام فضایی در فضاهای خیلی دور، نمیتونه بررگنمایی زیادی بر اساس اندازه تلسکوپ‌های ناچیزی مثل هابل بوجود بیاره، مگر اینکه سنسور دوربین ‌میکروسکوپی و خیلی کوچک باشه (هر چه سنسور کوچکتر باشه، بزرگنمایی بیشتره) که در اینصورت با توجه به فاصله، نویز و اجرام مزاحم سر راهش عملا نمیتونه چیزی تولید کنه. ضمن اینکه ‌سنسورهای نور مرئی و غیر مرئی چهار دهه قبل بسیار ضعیف بودن، و حرارت خودشون هم نویز زیادی تولید می‌کرد، هرچند که از خنک کننده های نینروژنی و .... براشون استفاده بشه. مگر اینکه یا فضا به شکلی که میگن نباشه، یا تلسکوپی با قطر چندین کیلومتری و فاصله کانونی هزاران کیلومتری، و سنسوری به اندازه چند هزار کیلومتر مربع داشته باشه تا بتونه جزئیات اینچنینی مثل این تصویر ارائه بده، که متاسفانه ممکن نیست.
  • US ۰۹:۴۷ - ۱۳۹۹/۰۸/۰۵
    0 1
    تلسکوپ نمیتونه زیاد کمکی بکنه، هرچند از دید غیر مسلح بمراتب بهتره.
  • ناشناس IR ۱۵:۴۱ - ۱۳۹۹/۱۱/۲۵
    0 0
    علم و تجربیات

این مطالب را از دست ندهید....

فیلم برگزیده

برگزیده ورزشی

برگزیده عکس