مشرق_ نوشته اند حضرت امیرالمومنین علیه السلام این خطبه را در جمعه سوّم ایّام خلافت خود در سال ۳۵ هجری ایراد فرمود.
۱.شناخت خدا
ستایش خداوندی را سزاست که احسان فراوانش بر آفریده ها گسترده و دست کرم او برای بخشش گشوده است. او را بر همه کارهایش می ستاییم و برای نگهداری حق الهی از او یاری می طلبیم و گواهی می دهیم جز او خدایی نیست.
۲.ویژگی های پیامبر (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)
و گواهی می دهیم که محمّد (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) بنده و فرستاده اوست. او را فرستاد تا فرمان وی را آشکار و نام خدا را بر زبان راند. پس با امانت، رسالت خویش را به انجام رساند، و با راستی و درستی به راه خود رفت، و پرچم حق را در میان ما به یادگار گذاشت، هر کس از آن پیشی گیرد از دین خارج و آن کس که از آن عقب ماند هلاک گردد و هر کس همراهش باشد رستگار شود.
راهنمای این پرچم، با درنگ و آرامش سخن می گفت، و دیر و حساب شده به پا می خاست، و آنگاه که بر می خاست سخت و چالاک، به پیش می رفت، پس چون در اطاعت او در آمدید، و او را بزرگ داشتید، مرگ او فرارسید و خدا او را از میان شما برد.
پس از او چندان که خدا خواهد زندگانی می گذرانید تا آن که خدا شخصی را بر انگیزاند که شما را متّحد سازد، و پراکندگی شما را جبران نماید. مردم به چیزی که نیامده دل نبندید، و از آن که در گذشت مأیوس نباشید، که آن پشت کرده اگر یکی از پاهایش بلغزد، و دیگری برقرار باشد شاید هر دو پا به جای خود برگشته و استوار ماند.
۳.تداوم امامت تا ظهور امام زمان علیه السّلام
آگاه باشید، مثل آل محمّد (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) چونان ستارگان آسمان است، اگر ستاره ای غروب کند، ستاره دیگری طلوع خواهد کرد (تا ظهور صاحب الزمان علیه السّلام). گویا می بینم در پرتو خاندان پیامبر (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) نعمت های خدا بر شما تمام شده و شما به آنچه آرزو دارید رسیده اید.
