خب ما دهه هفتادیا رو هم با همین می زدن که. یه درخت توت تو مدرسه بود، خوردن توت همانا و خوردن شلنگ هم همانا! ولی خب خاطره شد، خوب بود/ مثل امروز سوسول بار نیومدیم!!! :))))))

میشه یه جور دیگه هم دید. به گردن بند آقا معلم توحه کنید!

خیلی خوب بود

لامصب جزء لوازم لاینفک کمک آموزشی شده بود.

بعدش دهه هفتاد شد سالی واحدی که کویت به تمام معنا بود دهه هشتاد که حرف نمیشه زد و دهه 90 هم صاحب مدرسه

خیلی خشکه این شیلنگ... بزرگواران مرتبط با ما از کابل نرم و ضخیم برق که وقتی به کف دستمون میخورد میپیچید به دست و پشت دست رو هم مورد عنایت قرار میداد استفاده می فرمودند... یادش بخیر کاش اون دوران تکرار بشه هر روز کابل بخوریم از ناظم و معلم :)))

اینا الان دکتر و مهندس یه کاره شدند والا جوانهای الان تو روی معلم وایمسن و بی احترامی میکنن

فلک کردن هم بود. اثرش عین اعدام در ملا عام بود. تو صبحگاه جلو چشم همه مدرسه. حس اعدامی را داشت آدم

همچی زده گردن خودش رگ به رگ شده

اینیک حرکت رو به جلو بود، ما در دهه های پیش ازآن با چوب آلبالوی ضخیم وبلند وبه شدت کتک می خوردیم و تازه می گفتند جوب معلم گله هر که نخوره خله؟؟!! بااین همه خدا همه ی معلم های ما را رحمت کند

عه! یاماها سگ....

و از برکت همین کتکها بود که آدم بار آمدند. نتیجه حذف تنبه بدنی شدند بچه های لوس و ننر و متقلب و بی خاصیت دهه هفتاد و هشتاد. خدا بهداد مملکت برسد با این آینده سازان متقلبش. باید تنبیه بدنی احیا شود به کوری هر دو چشم ژان پیاژه.

سلام -احترما به عرض می رسانم شلنگ کوچیکه شون بود --کابل چوب اردنگی پس سری کشیده -- یادش یخیر سال 72 خیابان 17 افسریه تهران مدرسه راهنمایی شیخ مفید یک ناظمی داشتیم به نام آقای طاهری اوف --کابل وچوب شلنگ باهم یک جا می کرد وبچه هارا با آن می زد -- حال تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل

یاد درداش نه بخیر!!!! شلنگ کابل مسی ضخیم چوب چوب داخل شلنگ با هم خودکار لای انگشت و غیره!!!

غول مرحله آخر ....فقط گردنبند معلمه

با چی کتک نخوردیم ؟...معلما فقط اجازه حمل اسلحه نداشتن ...وگرنه همگی چند تا گلوله هم خورده بودیم

دیگه شبیه معلمین زحمت کش اون دوره نخواهیم داشت و نخواهیم دید. معلمینی که براشون رشد علمی دانش آموزان خیلی مهم بود و کلی فشار روحی و روانی و جسمی رو تحمل میکردن تا بچه ها درست بشن با وجودیکه حقوق بسیار ناچیزی دریافت میکرد. اما الان چی....

کابل برق شیلنگ گاز شاخه انار خیس شده و....واسه همین هیچ خاطر خوشی ندارم از مدرسه ۲شیفته

یاد آن روزها با تنبیهاتش بخیر

من یادمه کلاس چهارم ابتدایی معلم بد اخلاقی داشتیم که با چوب هر روز ما رو میزد و من شب تا صبح از استرس کتک خوردن نمی‌تونستم تمرکز کنم و درس بخونم اون سال بخاطر این معلم نادان که خدا ازش نگذره تجدید آوردم ولی سال بعدش معلم مهربان و دلسوزم باعث شد شاگرد اول بشم معلمی شغل انبیاست معلم باید با محبت و دلسوز باشد از محبت خارها گل میشود

تنبیه یک عمل زشت است گر چه معلم مرتکب شود .و عملی است که از قصور راه حل عقلانی بدست می اید

معلم کلاس اول ما ترکه انار خیس داشت ولی هیچ وقت کسی رو باهاش نزد بیشتر برای ترسوندن دست میگرفت!

حالا باید حتما خاطرات پرافتخار دهه شصت اموزش وپرورشو باااون معلماش زنده کنی ؟!!!

مدرسه نبود، کمیته مشترک ضد خرابکاری بود . ما فلک هم داشتیم!

مداد یا خودکار لای انگشتان دست

متاسفانه با ان بدبختی بزرگ شدن و با ان بدبختی دارن زندگی میکنند نسل سوخته همینه دیگه

دقیقا.

همه چیز قدیم خوب بود حالا چی؟

البته بچه ها هم از شرمندگی معلما در میومدن، یادمه یه معلمی داشتیم که یه موتور گازی رکس قدیمی داشت که هر روز بچه ها یه بلایی سر موتورش می آوردن که روشن نشه، یه روز داخل سرشمع موتورش پلاستیک گذاشتن، بدبخت اون روز هرچه رکاب زد روشن نشد.یادش بخیر

قابل توجه: 1- هیچ معلمی بچه ها رو بیخودی نمی زد 2- بعضی از معلمها این وسیله رو به عنوان یک وسیله ی باز دارنده همراهشون بود ولی استفاده نمی کردند 3- معلمین باهیچ دانش آموزی پدرکشتگی ندارند 4- بعضی از دانش آموزان واقعا" نیاز به تنبیح داشتند تا آدم بشن ولی تعداد اندکی از همین بچه ها ،با چوب معلم هم آدم نمی شدند. من خودم اوایل دهه ی پنجاه ابتدائی بودم واواخرش راهنمائی وهیچ گاه کتک نخوردم چون هم درسام خوب بود وهم بی ادب نبودم

خدا لعنت کنه بانیان سیستم آموزش و پرورش رو در اون سالها که عقده زن و زندگیشون رو سر بچه های مردم خالی می کردند و جهل معلمین در آن سالها تابعی از جهل جامعه بود که متاثر از فضای قبل از انقلاب بود، فضایی که تعقل و رشد فکری جامعه رو محبوس کرده بود

اول دبستان بودم تو مثلا مدرسه نمونه منطقه 2 تهران ، مدیر مدرسه منو پرت کرد تو اتاقش و در قفل کرد و نیم ساعت با شلنگ زد نه این شلنگ که تو تصویر هست قشنگ شلنگ بود که بعد نزدیک 30 سال تا جزئیات ریز شلنگ هم یادمه ! حتی یادمه که عرق می ریخت و حسابی خسته شده بود و منم که کلا بالا تا پایین بنفش و تا دو هفته شل می زدم و کمردرد داشتم بچه اول دبستان ! انقدر تو دبستان و راهنمایی و دبیرستان از معلم و ناظم و مدیر کتک خوردیم و صدایمان هم درنمی آمد اصلا مد بود همان کمیته ضدخرابکاری و ساواک بیشتر می اومد تا مدرسه ! امروز به بچه ها فقط چپ نگاه بشه کار اون معلم یا ناظم ساختس .

یادش بخیر می دونم پخش نمی کنید سه تا آقا معلم با شلنگ روی دستم زد چهارم از دستش کشیدم یکی زدم روی بازویش گفتم این طوری درد دارد بعدش یک هفته مدرسه نرفتم خودشان امدم دنبالم که گزارش نکنید جای

توحش بر محیط های آموزشی حاکم بود.گزینش‌ اصولی وجود نداشت غالبا افراد ضعیف و عقده ای جذب آموزش و پرورش می شدند.حقوقشان ناچیز بود.بسیاری از مشکلات روحی امروز به تنبیه بدنی خشن در آن دوران مربوط است.خدا را شکر از آن دوره مخوف عبور کردیم.

معلم بودناا، نه مثل معلم های الان.

درس که بلد نبودند بدند... با شلنگ جبران می کردند... پهلو به پهلوی ساواک

تو که درسات خوب بود تنبیه رو تنبیح ننویس !!

زمان ما کابل برق بود. ولی بچه های اونموقع با اون همه فعالیت فیزیکی کجا و بچه های این دوره سایبری کجا؟! زمان ما حداکثر یک سگا و نینتندو بود یا کومودور ۶۴ و ۱۲۸ و امگا ۵۰۰ بود.. همه چیز ارزان بود و البته صفی ولی همه چیز بود ولی نه با رنگ و لعاب امروز. زمان جنگ فیزیکی بهتر از این جنگ های پیچیده مختلف روانی سایبری کانالهای ماهواره ای و اینترنتی پر از دروغ پراکنی و لجن پراکنی بود. البته این اینترنت و ماهواره یک نتیجه خوب هم داشت اینکه لیبرالیسم منشأ اصلی فاشیسم تروریسم فمینیسم برده داری راسیسم نفرت و شخصیت پردازی هست و همین باعث شده که خود لیبرالیسم امروز هدف گرفته شود و بایستی این جرثومه فساد را از سطح زمین پاک کرد.

دوران راهنمایی یه معلم ریاضی داشتیم حدود ۲ متر سیم مفتولی رو ۲ لایه دور هم پیچیده بود و ۲ سر سیم رو لخت کرده بود و اسمشو گذاشته بود مار شاخدار با اولین ضربه ای که به دست دانش آموز میزد پشت دستش میترکید یادش بخیر چقد دانش آموز فقط بخاطر همین شخص از مدرسه فراری شدند و هیچوقت دیگه نیومدند مدرسه ، حتی توی خیابون یا فصل تابستون هم دانش آموز رو بیرون مدرسه میدید همونجا زیر چک و لگد میگرفتش

یه بار یه مُشتی از معلم ورزش خوردم که هنوز دردش در ناحیه فک را به یاد دارم. از میله بسکتبال حیاط مدرسه رفته بودم بالا و به صورت معلق خودم را آویزون کرده بودم. گفت بیا پائین ....... اومدم .... مُشتتتتتتتت. از ناظم و مدیر و اینا که بماند اونا خاطرات خودش را داره.

ولی چهره این بچه ها شادتر از بچه های لوس و کتک نخورده حالا هست که معلم جرات نداره بهشون بگه بالای چشمت ابروست و این تضعیف معلم به ضرر دانش اموزان هست ، ناگفته نمونه اون بچه های تخس به راحتی قابل کنترل نبودن و با بچه های آپارتمانی الان خیلی تفاوت داشتن

این مربوط به دهه خاصی نیست. فلسفه سازمانی آموزش و پرورش از ابتدای تأسیس در ایران پوچی و بی هدفی بوده است بنابراین چه دانش آموز کتک بخوره چه نخوره چه حقوق معلم میلیاردی بشه و چه نشه ، در خروجی این نهاد تأثیر مهم و مثبت نداره صرفا افرادی شدیم که مدرک گرفتیم. فقط حیف که کتک که می خوردیم به والدین هم نمیشد گفت چون اونها هم طرف ناظم و معلم رو می گرفتن

بعضی از این معلما ..... . جدیدا پسرخالم میگفت معلمشون که همسایمونه ٬ تنبیهش این بوده که سر بچه هارو میکوبیده بهم ! یعنی فکر کردم شعور معلم چقدر پایین بوده . اصلا فکرنمیکرده تواون سر مغزه . یه بلایی سر بچه ها میومد ضربه مغزی میکردن یا هزار اتفاق دیگه چی میشد ؟ به خودشم رحم نمیکرده معلم احمق الان بچه های خودش شریف خوندن یه کاره این بچه های مردم معلوم نیست چی شدن وچیکارند چندسال پیش همین معلم سرطان گرفت . چقدر شیمی درمانی و..... البته بعدشم شفا گرفت

یک بار رفتم برادرزاده ام را از درب مدرسه اش بیارم خونه زود رسیده بودم دیدم حدود 50 ماشین سواری اونجا هستن پرسیدم جریان چیه گفتن اینها سرویس های بچه ها هستن منم گفتم خیال کردم اشتباهی اومدم شرکت نفت اینها اومدن مدیرهای شرکت نفت رو ببرن اینم از بچه های دهه نودی ها واقعا خوشبحالشون

وای یه بار بارون اومده بود حیاط مدرسه خاکی بود اول ابتدایی بودم خانم کیمیایی ،با قد باند ،سر برهنه ،سال ۱۳۵۵ پام رو فقط یه بار رو گل گذاشتم با به صدا درآمدن زنگ با دو طرف کلاس کمی گل به کفش چسبید،چنان سیلی ازش خوردم هنوز یادم هست ،مدرسه دختران کنار امامزاده محمد بسطام از استان سمنان بود ،الان خودم مدیر و معلم هستم ،و بچه ها رو مثل فرزندانم دوست دارم

والا ما معلمیم ، طوری با بچه ها برخورد میکنیم که اگر کمبودی از نظر روحی یا حتی مالی دارند برطرف بشه ، من عاشقشونم و حتی از بچه های خودم بیشتر به فکرشونم، دلم میسوزه وقتی می بینم بعضیا با زبون یا حتی رفتارشون در حق معلم اجعاف میکنن و توهین میکنم ، ما انتظار تقدیر رو تشکر نداریم چون انشاءالله اجرمون رو از خدا خواهیم گرفت ، خواهشاً توهین نکنید هر چند قبول دارم بعضی همکاران شایستگی بودن تو این شغل رو ندارن و امیدوارم خدا لیاقتش رو به هممون بده

نه تنبیه های دهه شصت ها خوب است که خیلی سفت گرفته بودند و منجر به ناراحتی دانش آموز از محیط مدرسه می شد، و نه اصلا تنبیه کردن دانش آموزان دوران امروزی ما خوب است زیرا بچه را سوسول و بی خاصیت در می آورند.

فکر میکنید دهه نودیا خوش بحالشونه پسر من سال ٩١ به دنیا آمده اختلال یاد گیری داره معلم کلاس اولش اینقدر زد تو سرش که از درس و مدرسه زده شد معلم عقده ای همه ی زمان ها هست. مدیر مدرسه راهنمایی پسر بزرگترم هم با شلنگ میفته به جون بچه ها

عجب معلمه باحالی کلن جلو بندیش جمع شده با اون شلنگش خیلی باحال بود مشرق بیشتر بزار تو این اوضاع خراب یکم دلمون شاد بشه

کتک معجزه می کنه این نظریه روانشناسی همش بیخود من امتحان کردم جواب داد

خدالعنت کنداقای نوشادمعاون دبستان حافط را در مجیدیه تهران با تسمه تراکتور نامردبچه هارا بی دلیل میزدسال چهلوچهارتاچهل وهفت خدا بیامرزداقای رصایی را

سلام بچه های دهه شصت مدرسه شهید منتظری دهدشت با ریاست آقای محمدی و عابدینی ومعلمان مرحوم توفیقی نسب، مرحوم بابا کانسب، درخشان، دفتر دار دیدار کسی از بزرگواران یادش هست...

خدا مرگ رده به اون معلمی که ما رو کتک زد اون هم با ترکه و چوب

خیلی بد بود

خیلی بده انسان مثل مگس بچرخه و روی زخم و نقطه ضعف بشینه چرا از خوبیهای اون روزها نمیگید چرا از دلسوزی و وظیفه شناسی معلم های اون موقع نمیگی تنبیه اون موقع هم از سر دلسوزی و وجدان کاری بود و اینکه آینده دانش آموز برای معلم مهم بود ، به حس بی مسئولیتی الان مردم از معلم گرفته تا کارمند تمامی ادارات نگاه کنید ، متوجه خیلی چیزها میشوید

همون دهه شصتی ها الان دکتر و مهندس و ....... هستند و خیلی با شخصیت تر و با ادب تر از دانش آموزان الان

قصه های مجید

به خدا جنگ روانی که الان معلم ها با دهه هشتادی ها دارن با اونا داشتن اینی که هستن نبودن

من دهه هفتادی ام و معلم دوم ابتدایی مون گاها وسط کتک به شیوه های مختلفی که برخی شون رو هم خودش ابداع کرده بود، درس هم میداد! همون روز اول مدرسه اومد پشت تریبون از روش های مختلف کتک زدن و بی اعصاب بودنش سخنرانی کرد و همه مون رو تهدید به کتک کرد. یکی از این روشها سوراخ کردن سر انگشت با سوزن و بعد هم ریختن نمک روش بود. یه روش دیگه ی ایشون هم فشار دادن انگشت بچه ها با یه انبر بزرگ پلاستیکی بود که یه بار انقدر انگشت یکی از بچه ها رو فشار داد که شکست. الان نمیدونم اوضاع مدارس چطوریه ولی میدونم اون دوران بعضی از معلم ها بجای اینکه فکر و تمرکز و دغدغه شون این باشه که چطور به بهترین شکل ممکن درس بدن، این بود که چطوری کتک بزنن دانش آموزهاشون رو. کسی هم صداش در نمیومد. البته همه ی معلم ها اینطوری نبودن ولی خب سیستم آموزشی از این معلم ها هم حمایت میکرد و جلوشون رو نمیگرفت

سلام من دهه هشتادی هستم و برام خیلی عجیبه کتکایی که خوردید دلم براتون میسوزه اخه هیچکی دلش نمیاد بزنه بچه رو چه طور مادر پدر یا برادر خواهراتون یا معلماتون دلشون میومده گیرم بدترین کار دنیا هم بکنی بازم گناه داره بچه لطفا یکی برام توضیح بده

بخدا وقتی اون دوران یادم میاد (۱۳۶۷) دلم بدجور میگیره چقدر شاد و بی دغدغه و ازاد بودیم همه چیزمون با برنامه بود ، نه گوشی،نه ماشین، نه لباس، نه تیپ. به جون عزیزترینم حاظرم الان همه دار و ندارمو بدم برگردم اون دوران، الان که اینارو تایپ میکنم به یاد اون دوران بازم دلم گرفته اووووه

ن