مشرق-
سرنوشت فوتبال ایران در جام جهانی، سرنوشت ورزش ایران در المپیک، سرنوشت مدیرانی که پس از پیروزی قدرتمندانه به کار خود ادامه می‌دهند یا آنهایی که می‌روند – اگر بتوانند دل بکنند – سرنوشت خوشحالی و ناراحتی یک ملت.
اول- سال 91 برای فوتبال ایران سالی مهم است. در اواخر سال 90 منازعه‌ای در مورد قانونی بودن و غیرقانونی بودن رییس جدید میان نهادهای مسوول و فدراسیون درگرفت که به نظر می‌رسد ادامه آن به سال جدید کشیده می‌شود. این در کنار رخدادهای دیگر مثل حضور در مرحله نیمه‌نهایی جام جهانی و گره خوردن آن با آینده فوتبال ملی بر بیم و امیدهای موجود می‌افزاید. آیا راه‌حل سومی برای برون‌رفت از مشکل به‌وجود آمده وجود دارد. آیا علی کفاشیان و نهادهای مسوول روی گزینه‌ای بین‌الطرفین به نتیجه می‌رسند؟ نتایج آینده تیم ملی چقدر از آنچه در حال وقوع است متاثر خواهد بود. اینها را بگذارید کنار برنامه‌های سرمربی تیم ملی و انگیزه های  ملی برای حضور دوباره در جام جهانی. این خود مقوله‌ای جداگانه است. این پرسش جدی مطرح است که رفتار ما – اهالی فوتبال – به تیم ملی مانند گذشته سلبی است؟ یا برخلاف رسم همیشگی در سال جام جهانی به تیم ملی مهربان هستیم؟ از مدیران، باشگاه‌ها، بازیکنان و همه اهالی همه اهالی فوتبال به‌خصوص رسانه‌ها، تیم ملی در افق آینده ضمیر خودآگاه و ناخودآگاه‌مان چه جایی دارد.
دوم- سال المپیک است. هر 4 سال یک بار ورزش در المپیک نو می‌شود و امسال هم می‌تواند سال جدید ورزش ایران با موفقیت در لندن 2012 تحویل شود. 4 سال پیش در پکن آنچه به وقوع پیوست، آغازی بر ادامه بی‌برنامگی سال‌های بعد شد اما این امید هم در لندن 2012 است که بیم‌های 4 سال گذشته به پیروزی ختم شود. البته المپیک محلی برای آزمایش آرزوهای ما نیست چه آنکه آنجا هر چه رخ می‌دهد واقعیت است.
واقعیت این بود که طلایی‌ترین مرد کاروان ورزشی‌مان در پکن طلا بگیرد اما حقیقت چیز دیگری است که ورزش ایران جدا از آرزومندی‌های رایج و دلخوشی‌های مسوولان در گفت و گوهای رسانه‌ای، در المپیک لندن 2012 می‌تواند هفت سینی از طلا برای حلول سال جدید خود کسب کند اما اگر واقعیت‌ها بگذارد. حقیقت همیشه یک روی سکه نیست.

سال 91 با بیم‌ها و امیدهایش آغاز شد. باید برای مدیریت فدراسیون فوتبال تدبیری درست اندیشید، برای فوتبال ملی به اجماع ملی رسید و برای حلول ورزش ایران با واقعیت‌ها، حقیقت‌ها را به انجام رساند. سال 91 سال بیم و امید است؛ خدا کند امیدهایش زیاد باشد.