به گزارش مشرق، روزنامه جام جم نوشت: 28 فروردين 90، رسانه‌ها در خبری كوتاه به نقل از یك مقام آگاه اعلام كردند حيدر مصلحي، وزير اطلاعات با حكم محمود احمدي‌نژاد، رئيس‌جمهور بركنار شده است. این خبر به سرعت توسط سایت‌های خبري پوشش داده شد. همان منبع آگاه تاكید كرده بود تا زمان معرفي وزير جديد به مجلس سرپرستي وزارت اطلاعات را شخص رئيس‌جمهور عهده‌دار شده است.
هنوز بسیاری از اصحاب رسانه و فعالان سیاسی در شوك خبری بركناری وزیر اطلاعات بودند كه خبر دیگری با این مضمون كه رئيس‌جمهور ضمن پذيرش استعفاي وزير اطلاعات، در حكمي وي را به عنوان «مشاور رئيس‌جمهور در امور اطلاعاتي» منصوب كرد به طور رسمی انتشار يافت و روی سایت ریاست‌جمهوری و خروجی خبرگزاری‌های رسمی قرار گرفت، اما هنوز ساعتی از انتشار این خبر شوكه‌‌كننده سپری نشده بود كه یكی از خبرگزاری‌ها خبر داد در پي مخالفت رهبر معظم انقلاب، مصلحي به وزارت اطلاعات بازگشته و همچنان وزير است.
هرچند كه مهم‌تر از مخالفت رهبری متن پیامي بود كه ايشان در آن اشاره فرمودند: «از شما می‌خواهم بیش از پیش در انجام مأموریت‌های مهم داخلی و خارجی وزارت اطلاعات اهتمام به خرج داده و با سرمایه عظیمی كه آن وزارتخانه از نیروی انسانی توانمند و انقلابی و متدین و فناوری‌های روز برخوردار است و با حمایت دولت خدمتگزار و همكاری سایر نهادهای اطلاعاتی اجازه ندهید كوچك‌ترین فترت و سستی در انجام وظایف قانونی آن دستگاه مهم پیش آید.» به این ترتیب حیدر مصلحی به دلیل مخالفت رهبر معظم انقلاب با كناره‌گیری‌اش در وزارت اطلاعات ماندنی شد.
البته ماجرا به همین‌جا ختم نشد و 11 روز بعد خبرهایی تلخ به گوش می‌رسید؛ خبرهایی كه حاكی از قهر سیاسی رئیس‌جمهور داشت، رئیس‌جمهوری كه معتقد بود بركناری وزیر حق اوست، حقی كه همه بر آن صحه می‌گذاشتند، اما تعجب‌شان از آن بود كه محمود احمدینژاد را فردی می‌شناختند كه وقتی ولی‌فقیه و نایب‌امام‌زمان(عج) سخنی می‌گوید او گوش به فرمان است، اما چرا دیگر این روحیه تغييراتي را نشان مي‌داد؟ در نهايت احمدي‌نژاد به حكم ولايت تمكين كرد، اما برخی‌ها دلیل آن اتفاقات را در نقش جریان انحرافی و نفوذش در تصمیم‌گیری‌های رئیس‌جمهور می‌دانستند. علیرضا زاكانی، نماینده مجلس كه خودش از حامیان دولت احمدینژاد بود، اما در انتخابات مجلس نهم درون جبهه حامیان مستقيم او نبود ، در گفت‌وگو با هفته‌نامه پنجره در همان روزها تلویحا به نقش جریان انحرافی اشاره كرد و گفت: «سی‌ام فروردین در نمازخانه وزارت اطلاعات غریو شادی سربازان گمنام امام زمان(عج) كه بر اثر فشارهای جریان انحرافی در سینه‌ها حبس شده بود بلند شد...»
هنوز بسیاری از اصحاب رسانه و فعالان سیاسی در شوك خبری بركناری وزیر اطلاعات بودند كه خبر دیگری با این مضمون كه رئيس‌جمهور ضمن پذيرش استعفاي وزير اطلاعات، در حكمي وي را به عنوان «مشاور رئيس‌جمهور در امور اطلاعاتي» منصوب كرد به طور رسمی انتشار يافت و روی سایت ریاست‌جمهوری و خروجی خبرگزاری‌های رسمی قرار گرفت، اما هنوز ساعتی از انتشار این خبر شوكه‌‌كننده سپری نشده بود كه یكی از خبرگزاری‌ها خبر داد در پي مخالفت رهبر معظم انقلاب، مصلحي به وزارت اطلاعات بازگشته و همچنان وزير است.
هرچند كه مهم‌تر از مخالفت رهبری متن پیامي بود كه ايشان در آن اشاره فرمودند: «از شما می‌خواهم بیش از پیش در انجام مأموریت‌های مهم داخلی و خارجی وزارت اطلاعات اهتمام به خرج داده و با سرمایه عظیمی كه آن وزارتخانه از نیروی انسانی توانمند و انقلابی و متدین و فناوری‌های روز برخوردار است و با حمایت دولت خدمتگزار و همكاری سایر نهادهای اطلاعاتی اجازه ندهید كوچك‌ترین فترت و سستی در انجام وظایف قانونی آن دستگاه مهم پیش آید.» به این ترتیب حیدر مصلحی به دلیل مخالفت رهبر معظم انقلاب با كناره‌گیری‌اش در وزارت اطلاعات ماندنی شد.
البته ماجرا به همین‌جا ختم نشد و 11 روز بعد خبرهایی تلخ به گوش می‌رسید؛ خبرهایی كه حاكی از قهر سیاسی رئیس‌جمهور داشت، رئیس‌جمهوری كه معتقد بود بركناری وزیر حق اوست، حقی كه همه بر آن صحه می‌گذاشتند، اما تعجب‌شان از آن بود كه محمود احمدینژاد را فردی می‌شناختند كه وقتی ولی‌فقیه و نایب‌امام‌زمان(عج) سخنی می‌گوید او گوش به فرمان است، اما چرا دیگر این روحیه تغييراتي را نشان مي‌داد؟ در نهايت احمدي‌نژاد به حكم ولايت تمكين كرد، اما برخی‌ها دلیل آن اتفاقات را در نقش جریان انحرافی و نفوذش در تصمیم‌گیری‌های رئیس‌جمهور می‌دانستند. علیرضا زاكانی، نماینده مجلس كه خودش از حامیان دولت احمدینژاد بود، اما در انتخابات مجلس نهم درون جبهه حامیان مستقيم او نبود ، در گفت‌وگو با هفته‌نامه پنجره در همان روزها تلویحا به نقش جریان انحرافی اشاره كرد و گفت: «سی‌ام فروردین در نمازخانه وزارت اطلاعات غریو شادی سربازان گمنام امام زمان(عج) كه بر اثر فشارهای جریان انحرافی در سینه‌ها حبس شده بود بلند شد...»
