سرویس جنگ نرم مشرق - کره جنوبی در جریان گفتگوهای آشتی که با مداخله ترامپ اوج گرفت و فعلاً به دلیل بدعهدی آمریکا ناتمام مانده، یک گروه از دختران پاپ کره‌ای را به آن سوی مرز فرستاد تا اجرای کامل سالنی برای کیم جونگ اون رئیس کره شمالی داشته باشند. همین هم شد.

اما یک جای کار می‌لنگید. اگر قرار است موسیقی سرگرم‌کننده و صنعت پاپ کره‌ای برای کره شمالی‌ها جذاب باشد، چرا خودِ مردم کره جنوبی را دلزده کرده است؟ هر چند ماه یک بار خودکشی یکی از هنرمندان پاپ کره‌ای که همگی از جوانان پرشور و شر هستند، دل مردم کره را به درد می‌آورد و بعد از تکرار مکرر آن حالا یک سؤال جدی به وجود آمده: پاپ کره‌ای تا چه زمانی می‌خواهد قربانی بگیرد؟

پاپ کره‌ای چیست؟

پاپ کره‌ای یا کی‌پاپ ( K pop) چند دهه‌ای است در کره رشد کرده و با آغاز هزاره سوم میلادی به کشورهای شرق آسیا و اقیانوسیه و سپس به آمریکا راه یافته و طرفدارانی گرد آورده است. کنسرت‌های بزرگ و جوایزی که در مسابقات موسیقی نصیب سبک پاپ کره‌ای شده نشان از رشد روزافزون آن دارد. نکته مهم این است که ترانه‌های پاپ کره‌ای به زبان انگلیسی و با رقص‌های غربی اجرا می‌شود و عملاً فقط هنرمندانش کره‌ای هستند.

آنها در واقع عروسک‌های هستند که به اسم سرگرمی، شب و روز نوجوانان و جوانان را پر می‌کنند اما عملاً نسل جدید کره را با فرهنگ غربی انس می‌دهند. نقل شده تیفانی از اعضای گروه «نسل دختران» گفته در حالی که قد او ۱۶۲ سانتی متر است فقط ۴۸ کیلو وزن دارد و تازه با وزن، سنگین‌ترین عضو گروه خود است که او را با الفاظی مانند «خوک» خطاب می‌کنند.

به نفع صنعتداران پاپ کره‌ای است که خوانندگان نوجوان را استخدام کنند که هم از نظر جسمی ظریفتر و هم از نظر کاری گوش بفرمانتر هستند اما این دقیقاً به ضرر خوانندگان کم سن و سال است زیرا تحمل مسائل جنسی را در این حد ندارند. آنها باید همواره با جذابیت‌های جنسیِ خود ظاهر شوند و خیل عظیمی از طرفدارانشان در فضای مجازی نیز فقط به همین وجه قضیه توجه می‌کنند که تحقیر و شوک عظیمی به روان خوانندگان وارد می‌کند. تازه این خوانندگان بعضاً از سوی بنگاه‌داران مجبور به تن فروشی می‌شوند.

در همین رابطه بخوانید:

خودکشی طنزپردازان افسرده: تناقضی در دل تمدن غرب+ تصاویر و فیلم

سود مالی رشد پاپ کره‌ای به شرکت‌های این صنعت می‌رسد که استودیو دارند، نظام پخش و توزیع دارند و کنسرت برگزار می‌کنند، اما قربانی اصلی آن دقیقاً همان قهرمانان پوشالی هستند که اتفاقاً مردم فقط همان‌ها را روی سِن می‌بینند؛ جوان‌هایی که باید برای مشهور شدن، رژیم غذایی سختی را رعایت کنند، غربی باشند، غربی بخوانند و غربی برقصند و اگر در این رقابت کم آوردند، خودکشی کنند و در واقع خودکشانده شوند.

صنعت فیلم و سریال در کره با صنعت پاپ کره‌ای در هم تنیده است. مرگ یکی از این دختران بازیگر در کره در سال ۲۰۰۹ میلادی که پیش از خودکشی در برگه‌ای به تجاوز چند ده باره بیش از سی تن از بنگاه‌داران هنر و سرگرمی کره به او اشاره کرده بود و بعداً نیز به درستی به اتهامات آنها رسیدگی نشد، موجی از نگرانی و استرس را میان خوانندگان پاپ کره‌ای ایجاد کرد. آنها مجبورند برای مشهور شدن برای همان کسانی کار کنند که با رشوه و نفوذ از علنی‌شدن کثافت‌کاری هایشان جلوگیری می‌کنند.

«سُنگری» از اعضای گروه موسیقی «بیگ بنگ» یکی از این دانه‌ریزها است که همزمان مدیر یک کلوب شبانه در سئول نیز بود. وی به دلیل اتهاماتش پیرامون عضویت در شبکه‌ای درآمدزا از روابط جنسی، مواد مخدر و پخش کلیپ از دختران و زنان بدون رضایت آنها مدتی است از موسیقی کناره گرفته است.

صنعت درخشان، مرگ‌های دردآور

در اینجا فهرستی از هنرمندانِ کشته‌شده توسط صنعت پاپ کره‌ای را جمع‌آوری کرده‌ایم تا آن سوی ناپیدای یک صنعت پررونق آشکار شود:

گو هارا

این آخرین موردِ افشاشده از خودکشی هنرمندان جوان پاپ کره‌ای است. گو از اعضای گروه «کارا» بود که فعالیت بین‌المللی داشته و حالا به دلیل مرگ هارا تا مدتی ممنوع الفعالیت شده است.

بعد از آنکه هارا مدتی در خانه‌اش بود و فعالیت‌های اینترنتی‌اش متوقف شد، پلیس دریافت وی نیز خودکشی کرده است. گفته می‌شود وی که از ستاره‌های مشهور بوده، از سوی دوست سابقش تهدید شده بود که نوارهای جنسی گذشته را منتشر می‌کند تا شهرتش نابود شود. آقاپسر ۲۸ ساله از اینکه بخشی از استرس گو هارا ناشی از تهدیدهای وی بوده از هوادارانش عذرخواهی کرد.

هارا، دوست صمیمی سولی بود، هنرمندی گه چند هفته قبلتر خودکشی کرده بود.

سولی

شاید خبر هیچ کدام از این خودکشی‌ها به اندازه مرگ سولی منتشر نشد. او به شدت درگیر افسردگی بود تا جایی که در سال ۲۰۱۴ میلادی به دلیل فشارهای عصبی مجبور شد اجرایش را به تعویق بیاندازد. یکی از دلایل فشارهای روانی وی، پخش شدن جزئیاتی از زندگی شخصی او در اینترنت به دلیل جذابیت آن برای مردم بود. رسانه‌ها دنبال کلیک هستند.

سولی قبلاً به دلیل امتناع از پوشیدن لباس‌های برهنه در اجراهاش تهدید شده و بارها در فضای مجازی مورد اهانت قرار گرفته بود. وی در آخرین حضور رسمی‌اش در یک مصاحبه، پیام‌های اهانت‌آمیزی که برایش آمده بود را بلندبلند خواند.

جونگ هیون

او در سن ۲۷ سالگی در دسامبر ۲۰۱۷ خودکشی کرد در حالی که خواننده اصلی گروه «شاینی» بود. جالب است که چنین چهره مشهوری در یک خانه اجاره‌ای زندگی می‌کرد که نشان می‌دهد پول این صنعت به جیب کمپانی‌ها و دلال‌ها می‌رود نه قهرمانانِ روی صحنه.

جونگ قبل از مرگش برای دوستش نوشته بود به دلیل افسردگی شدید، قدرت اجراهای پرهیجان برای مردم را ندارد. وان از روزنامه‌نگارانی که با خیلی از ستاره‌های پاپ کره‌ای مصاحبه کرده، نوشت افسردگی بیماری شایعِ این گروه از هنرمندان است اما در یک دو راهی قرار دارند: اینکه به عنوان یک بیمار روانی به پزشک مراجعه کنند و شهرتشان به خطر بیافتد یا اینکه در همین مسیر تقویت شهرت به پیش بروند که در این صورت تشدید افسردگی روزی آنها را از پای درمی‌آورد، شاید به دست خودشان.

سئو مین وو

وی خواننده اصلی گروه «۱۰۰ درصد» بود که تازه در سال ۲۰۱۲ تشکیل شده بود. شاید دوره سربازی وی در سال‌های ۲۰۱۴-۲۰۱۵ برای او با آرامش بیشتری همراه بود تا اینکه دوباره فعالیتش را شروع کند و اینگونه به خودکشی ختم شود.

وی در زمانی که بیجان در خانه‌اش واقع در سئول پیدا شد، ۳۳ سال داشت. مصرف بیش از حد مواد مخدر ویا ایست قلبی بر اثر مصرف یا فشار روانی، از جمله علل مرگ وی اعلام شد.

چائه دونگ ها

چائه عضو سابق گروه «اس جی» در مه ۲۰۱۱ میلادی به زندگی خود خاتمه داد. افسردگی که به دلیل پیامدهای مرگ مدیر قبلی گروه بر وی عارض شده بود، از عوامل خودکشی وی عنوان شده است.

سئو جی وُن

وی با تبار آمریکایی و نام اصلی «چارلز پارک» از اولین هنرمندان فعال و مشهور در پاپ کره‌ای بود که مدت اندکی بعد از فروش گسترده آلبوم موسیقی‌اش در اقدامی مشکوک در سن ۱۹ سالگی دست به خودکشی زد. دلیل خودکشی وی، نگرانیِ پیشینی او از موفقیت آلبومش بود که ظاهراً نتوانست از آن رهایی یابد.

شرکتی که او برایش کار می‌کرد بعد از مرگ او آلبوم دوم را نیز منتشر کرد که به فروش خوبی رسید.

یو نی

او ابتدا بازیگر بود و سپس به صنعت سرگرمی پاپ کره‌ای راه یافت و نهایتاً در سال ۲۰۰۷ خود را دار زد. پلیس گفت پیام‌ها و کامنت‌های جنسی او را تحت فشار قرار داده بود. مادر او ازدواج نکرده بود و وی با مادربزرگ مذهبی‌اش زندگی می‌کرد. یو نی برای مشهورشدن و خارج‌شدن از شرایط بد زندگی‌اش به هر کاری در خوانندگی تن داد و مجبور شد چندین بار عمل زیبایی انجام دهد و در ژاپن نیز به شهرت رسید.

او پیش از مرگش نوشته بود احساس تنهایی می‌کند: «احساس می‌کنم همه چیز پوچ است. من در سراشیبی حرکت می‌کنم که پایانش را نمی‌دانم». پنج روز بعد از مرگش، آلبوم سومش توسط شرکتی که برایش کار می‌کرد منتشر شد تا از مرگ او نیز پولسازی کنند.

آن سو جین

او عاشق مسابقات استعدادیابی بود. وقتی دو تن از اعضای گروه مشهور «کارا» آن را ترک کردند برای جانشینی آنها رقابت کرد و به چهار نفر اول راه یافت اما نتوانست برگزیده شود. سال ۲۰۱۵ اعلام شد او عضو گروه پاپ دیگری با نام «آوریل» شده است اما از آنجا نیز کنار گذاشته شد. افسردگی و فشار روانی موجب شد از طبقه دهم آپارتمانش به پایین بپرد در حالی که تنها ۲۲ سال سن داشت و فرصت بسیار. اما می‌دانست با استانداردهای مورد نظر بنگاهداران پاپ کره‌ای همخوان نیست.

منابع

https://sputniknews.com/viral/۲۰۱۹۱۱۲۵۱۰۷۷۳۹۲۴۳۷-goo-hara-joins-a-disturbing-list-of-k-pop-deaths-whats-behind-them

https://goodyfeed.com/۵-korean-stars-ended-lives-coz-cutthroat-entertainment-industry

https://nexter.org/jonghyun-unee-۷-k-pop-stars-who-passed-away-before-even-turning-۳۰