بیشتر بخوانید:
تیم‌های سوم اما هیچ شانسی برای رسیدن به دور بعد انتخابی جام جهانی نخواهند داشت و فقط می‌توانند امیدوار به حضور در جام ملت‌ها باشند. در حقیقت اگر تیم ملی در گروه خود در جایگاه نخست قرار نگیرد یا در میان بهترین تیم‌های دوم هم نباشد و فاجعه‌بار اینکه در همین جایگاه کنونی باقی بماند، باید وداعی تلخ با رویای حضور در جام جهانی 2022 داشته باشد.
شرایطی که اکنون برای تیم ملی به وجود آمده بی‌شباهت به مرحله پیش مقدماتی انتخابی جام جهانی 2006 آلمان در زمان مربیگری برانکو ایوانکوویچ نیست. یک شکست در تهران مقابل اردن (حسونه قاسم برای اردن گل زد) می‌رفت تا تمام رویاهای فوتبال ایران را بر باد دهد اما پیروزی در دقایق پایانی بازی برگشت با اردن امید را به فوتبال ایران بازگرداند تا شگفتی بزرگی در آسیا رخ نداده و فوتبال ایران با آن همه سابقه در همان مرحله پیش مقدماتی حذف نشود.
اکنون نیز در مرحله پیش مقدماتی قرار داریم و چنانچه در گروه اول شویم باید در مرحله بعد در 2 گروه 6 تیمی پنجه در پنجه رقبا بیندازیم و برای صعود دوباره به جام جهانی تلاش کنیم؛ تازه کار در آن مرحله آغاز می‌شود اما عبور از سنگلاخ مرحله پیش مقدماتی نیز دردسرهای همیشگی را برای فوتبال ایران به همراه داشته و هم اکنون می‌بینیم که تیم ملی در جایگاهی نگران کننده قرار دارد.
دایره ملی پوشان (از کادر تا بازیکنان و مسئولان) بعد از شکست خارج از خانه مقابل بحرین در یک مخمصه فکری بزرگ گرفتار شده‌اند و روشن است معادلات به هم ریخته است. بازی در بصره و شکست احتمالی مقابل عراق نیز می‌تواند همه آمال و آرزوهای فوتبال ایران را در کمال ناباوری برباد و تیم ملی را در نازل‌ترین سطح ممکن قرار دهد و ما را به حذف قطعی نزدیک کند.
برای برون رفت از این وضعیت قرمز و هشدارگونه، اتخاذ استراتژی مناسب و ایده‌آل از احتمال حذف زودهنگام فوتبال ایران خواهد کاست. شاید باور این بود که تیم ملی در بحرین بازی آسانی را سپری خواهد کرد که همه استدلال‌ها در مواجهه آن بازی اشتباه از آب درآمد تا بازی 23 آبان با عراق رنگ و بوی خاصی به خود بگیرد و بیش از همیشه نگران‌مان کند.
شاید فرصت میزبانی از بحرین و همین عراق در تهران امیدوارانه جلوه کند اما پرواضح است که عملیات صعود از این مرحله و بازگشت به رتبه نخست گروه را باید از همین بازی در بصره مقابل عراق آغاز کرد و گول آن بازی‌ها را نخورد.
چنانچه عراق هم به مانند بحرین همه امتیازهای بازی رفت را از ایران گرفته باشد یقیناً در بازی تهران با یک استراتژی ویران کننده گام به میدان بازی با تیم ملی خواهد گذاشت و چه بسا بازی انتحاری یا تخریبی و حتی وقت کشی را در دستور کارخود قرار دهد (بخصوص بحرینی‌ها) به همین دلیل کشاندن شانس صعود به آن بازی‌ها هرگز منطقی نیست و ویلموتس باید از همین بازی با عراق ابتکار عمل در گروه را در دست بگیرد و با کسب یک پیروزی یا حتی یک تساوی به صدر جدول باز گردد و یا در جایگاه دوم قرار بگیرد.
برتری مقابل عراق بدون شک این تیم را با قوا و حساسیت به جان بحرین خواهد انداخت و چه بسا گره صعود همین‌گونه باز شود و در بازی‌های آتی که تیم ملی فرصت میزبانی از هر دو مدعی را خواهد داشت با کسب تساوی و برخورداری از تفاضل گل بهتر نیز در صدر جدول قرار بگیرد. در حقیقت کسب پیروزی یا تساوی در عراق دو رقیب تیم ملی را با انگیزه‌های بیشتری به مقابله با هم خواهد فرستاد.
تمام این معادلات باید به طور دقیق در اتاق فکر تیم ملی بررسی و رصد شود تا فوتبال ایران به مانند سال 2006 که در گرداب مرحله پیش مقدماتی انتخابی جام جهانی گرفتار شد، با آن وضعیت رعب‌آور مواجه نشود و با سهولت بیشتری به جمع 12 تیم مرحله نهایی صعود کند.
