به گزارش مشرق، محمد ایمانی تحلیل‌گر مسائل سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت:
یکی گفته بود در فلان فیلم بازی کرده بودم. پرسیده بودند "کجای فیلم؟ ما که هیچ اثری از تو در این فیلم ندیدیم". گفته بود: آن دیوار را که حوادث فیلم در مقابلش اتفاق می افتاد، یادتان هست؟ من پشت دیوار بودم (!)
حالا حکایت این اعتصاب های زورکی و قزن قورتکی است که هزاران کیلومتر آن طرف تر از ایران طراحی می شود و سپس در روز موعود، شروع می کنند به توییت و ریتوییت و ترندینگ و انواع شعبده بازی های مجازی؛ که چه نشسته اید شهرها و خیابان های ایران شلوغ پلوغ است و انقلاب شده؛ و اِل بِل و جیمبِل!
اما دریغ از چند تصویر و ویدئو، ولو با کادر بسته و در فضای تاریک و مبهم! پس، اعتصاب و اعتراض کجاست؟ لابد پشت دیوار، داخل دفتر بی بی سی و اینترنشال و صدای آمریکا و منوتو و رادیو فردا.
طبیعی هم هست که کسی محل شان نگذارد. نمی شود مُشتی شارلاتان بی وطن، در لندن و پاریس و لس آنجلس سرگرم یلّلی تلّلی باشند، و این طرف، کسی توهم بزند کند که باید به زندگی و معیشت و کسب و کار خود آسیب بزند، تا آن طرف، پول کاباره گردی و بدمستی شارلاتان ها جور شود.
حساب دو دو تا چهارتاست. اگر مدعیان لیدری، مطالبه مبارزه و هزینه دادن (بلکه ارتکاب خشونت و جنایت) دارند، چرا خودشان داخل کشور آفتابی نمی شوند تا معلوم شود چند مرده حلّاجند؟
و اگر آنها حاضر نیستند کمترین هزینه ای بدهند، چرا دیگران باید هزینه اش را بپردازند تا آنها برای کارفرمایان انگلیسی و اسرائیلی و آمریکایی فاکتور کنند؟! مردم چرا باید زندگی خود را نابود کنند تا پول الواطی آنها تامین شود؟!
عجالتا، هر چه جلوتر می رود و دست عروسک های خیمه شب بازی سیا و موساد و ام آی سیکس در فضای رسانه ای رو می شود، جنبش قلّابی، بیشتر سویه کُمدی و هجو می گیرد. بس که در این سه ماه دروغ گفتند، خالی بستند، دغلکاری کردند و مخاطب را شُل مغز پنداشتند.
حالا هم با بی محلی و تحقیری که از مردم پس از هر فراخوان می بینند، باید فکر دیگری برای کاسبی شان (تیغ زدن سرویس های غربی) بکنند. ظاهرا دیگر این مدل کلّاشی جواب نمی دهد.