به گزارش مشرق، محمد ایمانی، فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت:
آیا صدور "بیانیه سیاسی" از سوی کنگره آمریکا، برای تضمین توافق محتمل در مذاکرات وین کفایت می کند؟
مطالبه تایید کنگره، از باب این که احتمالا به آن تن نمی دهد و بی تضمینی توافقی را نشان می دهد، تاکتیک خوبی است. اما به عنوان تضمین، فاقد اعتبار است.
بیانیه که جای خود دارد و کم اعتبار تر است. اما حتی اگر اعضای کنگره آمریکا مصوبه رسمی هم برای تایید توافق بگذرانند، هیچ تضمینی ایجاد نمی کند. چرا که چنان مصوبه ای، چند صباح بعد -با بهانه یا بی بهانه- قابل تغییر و تبدیل و یا دور زدن است.
در عین حال، هر نوع توافق جدید، آمریکا را به برجام بر می گرداند و به "مکانیسم ماشه" (امکان باز گرداندن خودکار تحریم های سازمان ملل بدون رای گیری در شورای امنیت) دسترسی می دهد.
یعنی آمریکا مجددا می تواند نقض عهد کند، یا تحریم های معلق در توافق را با بهانه های دیگر نگه دارد و مانع از انتفاع ایران شود؛ و ضمنا عضو برجام هم باشد و اجرای تعهدات توسط ایران را تبدیل به مطالبه جامعه جهانی کند! همان خباثتی که دولت اوباما در حال گسترش آن بود و حماقت ترامپ مسیرش را بست.
(ترامپ البته گول کوتاه آمدن حض روحانی را خورد؛ خانم فدریکا موگرینی یک هفته پس از خروج آمریکا از برجام فاش کرد: "من از روحانی ضمانت گرفتم که حتی در صورت خروج آمریکا از برجام و بازگرداندن تحریم ها علی ایران، به برجام پایبند بماند"!
بنابر آنچه گفته شد، مهم تر از کیفیت و کمیت تعلیق یا لغو تحریم ها، موضوع "ضمانت معتبر" هر نوع توافق و همچنین پیش بینی پرداخت خسارت در صورت تکرار عهدشکنی آمریکاست.
برخی با استدلال های مختلف می گویند آمریکا نمی خواهد و نمی تواند تضمین معتبر و مفیدی ارائه دهد. و با این وجود از توافق برای احیای برجام دفاع می کنند.
این در حالی است که ضمانت اجرا، رکن هر توافقی است و تصریح بر این مطلب که یک طرف نمی خواهد و نمی تواند تضمین پایدار بدهد، به این معناست که توافق، هنوز منعقد نشده، مُلغی است. به عبارت دیگر، توافق لغو و بیهوده ای است.
مسئله راهبردی تضمین، رکن توافق و مسئله آمریکاست و اوست که باید تکلیف این رکن توافق را به اعتبار سابقه خراب خود روشن کند. اینجا جای تخفیف و تنازل نیست.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.