سرویس سیاسی مشرق- عجب شب دردناک و غم‌انگیزی بود! متأسفانه برخی دوستان ما چه لطمه‌ای به اصلاح‌طلبان زدند. این بخشی از سخنان منتجب نیا نماینده مجلس ششم از آخرین شب حضور اصلاح‌طلبان افراطی در پارلمان است. این چهره اصلاح‌طلب ادامه می‌دهد: متأسفانه برخی از دوستان ما به لجبازی افتاده‌اند. [۱]

اما آیا مسئله اصلاح‌طلبان با نظام تنها یک لجبازی کودکانه است؟ واقعیت آن است که، آن‌هایی که محصول حضورشان در قدرت تعطیلی و به بن‌بست کشاندن شورای شهر؛ مجلس و دولت بوده و رئیس دولت خودشان را «شاه سلطان حسین بی‌عرضه» خوانده‌اند، تنها به لج بازی نیفتاده و برنامه‌های مهم‌تری در سر دارند.

ساده‌انگارانه است که کارگردان‌های پشت‌صحنه در قتل‌های زنجیره‌ای، ماجراهای خونین در دانشگاه؛ شورش سبز و معمار هر ۹ روز؛ تحمیل یک بحران به‌نظام را فقط ماجراجویان سیاسی بخوانیم که از سر فشارهای روانی و عصبانیت یا حتی لجبازی دست به چنین اقداماتی بزنند!

بهزاد نبوی که به‌تازگی و با یک برنامه‌ریزی استراتژیک مدیریت ستاد انتخاباتی اصلاح‌طلبان را برعهده‌گرفته در مصاحبه با روزنامه شرق می‌گوید: اصلاحات قانونی، مثل امید بستن به خدا است، راه‌حل‌های دیگری هم وجود دارد! مانند اینکه دست به دامن نهادهای مدنی (اقدامات خیابانی) شویم.

این سخنان برداشت ساده‌ای از نظریه حسین بشیریه است. متخصص آموزش براندازی نرم به رفورمیست ها در کتاب «گذار به دموکراسی» درباره نقش کودتاهای دموکراتیک می‌نویسد: «در دورانی که گذار به دموکراسی مهم‌ترین دغدغه در سطح جهانی بوده است، انقلاب‌ها و کودتاها به‌عنوان ابزار و وسیلهٔ دستیابی به هدفِ اصلی خصلتی دموکراتیک پیداکرده‌اند. برعکس در دورانی که دغدغهٔ اصلی نوعی عدالت‌طلبی رادیکال و یا مبارزه علیه امپریالیسم بود، انقلاب‌ها و کودتاها عمدتاً خصلتی متناسب با همان آرمان‌ها پیدا می‌کردند».

نگاه بشیریه مبتنی بر فرایند دموکراتیزه کردن کشورهای آفریقایی با نگاهی به درون بومی سازی شده و از زبان رئیس کمپین انتخاباتی اصلاح‌طلبان با هدف «امنیتی کردن فضای انتخابات» بیان می‌شود. نبوی با رمز «پروژه یکدست‌سازی حاکمیت» [۲] به‌نوعی فضا را برای تحرکات بیشتر در آینده‌ای نزدیک داغ می‌کند.

سعید حجاریان نیز پیش‌ازاین با مطرح کردن پروژه راهکار در خیابان به پیشواز بهزاد نبوی رفته است! او در یادداشتی دراین‌باره می‌نویسد: «اکنون جامعه ایران در نقطه اوج سوژه‌گی قرار دارد؛ گاه میل به مشارکت می‌کند، گاه تحریم و گاه خیابان. از طرفی، حاکمیت نیز به انتخابات غیررقابتی و خودمانی میل می‌کند همچون انتخابات مجلس یازدهم. بنابراین می‌خواهم نتیجه بگیرم انتخابات سال ۱۴۰۰ صحنه کشاکش حامیان انتخابات غیررقابتی و جامعه توده‌ای از یک‌سو و شهروندان مستقل و دارای عاملیت از سوی دیگر است. به نظر می‌رسد، انتخاباتی غیررقابتی و پیش‌بینی پذیر را شاهد خواهیم بود.»[۳]

حالا می‌توان بی خوبی دریافت که چرا اصلاح‌طلبان افراطی، عارف و لاری را از صحنه بیرون می‌کنند و ژنرال پشت‌صحنه را به میدان آورده و عالی‌جنابان در ویلای دربند جلسه، پشت جلسه تشکیل می‌دهند تا موج سازی لازم را سازمان‌دهی کنند.

رادیکال‌ها با رو کردن یک شاه مهره رد صلاحیت شده، تنها از بستر انتخابات یک فضای محدود برای ابراز عقیده و نظر نمی‌خواهند. آن‌ها از حالا پازل آشوب خیابانی را قدم به قدم طراحی می‌کنند تا در لحظه لازم بتوانند از آن رونمایی کنند.

افراطی‌ها این شورش برآمده از بستر انتخابات را یک کودتای دموکراتیک می‌دانند که پیش‌ازاین در فتنه ۸۸؛ ده ماه آن را سنجیده و پخته‌اند و فاز دوم آن حالا روی میز بهزاد نبوی آماده اجرا است.

البته اجرای این دست طرح‌ها نیاز به چراغ سبز آمریکایی‌ها نیز دارد. اصلاح‌طلبان هنوز به برداشت‌ها و سیگنال‌های لازم از بایدن دست پیدا نکرده‌اند. سعید حجاریان در یادداشتی در وب‌سایت مشق نو با مطرح کردن عنوان «دولت ایده آل و دولت اتوپیا» مختصات دولت حاضر به خدمت در برابر غربی‌ها را تشریح کرده و می‌نویسد: می‌توان وعده‌ها را، چه پیش و پس از انقلاب با دو شاخص، امکان‌پذیری و عقلانی بودن سنجید. به‌عنوان‌مثال اتمی شدن ایران، بنیادی عقلانی داشت ولی در امکان‌پذیری آن یا به تعبیری پیوستن به باشگاه هسته‌ای جهان اما و اگر وجود دارد، پس ترمز را بکشید! [۴]

پیش از آنکه که بهزاد نبوی رئیس ستاد اصلاح‌طلبان شود؛ آن‌ها در پوشش نرمالیزاسیون و برجامی ها و نا برجامیان برای دشمنان پالس می‌فرستادند. اما حالا وضعیت تغییر کرده و با عتاب و خطاب قرار دادن و قلدرمآبی سخن می گویند!

حجاریان در مقاله‌ای در شماره ۲۸ ماهنامه «اندیشه پویا» نوشت با عنوان «نُرمالیزاسیون مقدمه دموکراتیزاسیون» و مدعی شد «دو سال و نیم از روی کارآمدن دولت اعتدال می‌گذرد. ، قصد دارم کاری را که حلقه فکری دولت باید انجام می‌داد و نداد، انجام دهم. می‌خواهم گفتمانی برای دولت اعتدال که آن را نُرمالیزاسیون تعریف کنم. ما سال‌ها از دموکراتیزاسیون صحبت می‌کردیم اما پروژه دولت اعتدال، نه دموکراتیزاسیون که نرمالیزاسیون است».

شکست دولت نیابتی روحانی حالا مختصات بازی اصلاح طلبان را تغییر داده است. سخنان چند روز پیش حجاریان به صورت مشخص نه فقط توصیه‌ای به فلج کردن پیشرفت‌های علمی و فناوری کشور، بلکه در سطحی بالاتر، پیامی آشکار برای آمریکایی‌ها است که اگر از کودتای دموکراتیک و تحولات، پیش رو در ایران حمایت کند، به صورت قطعدیگر با دولتی دست و پا بسته و خنثی مانند دولت روحانی روبرو نمی‌شوید، بکه دولتی روی کار می آیدکه حاضر است از تمامی دستاوردهای خود چشم پوشیده و آماده خدمت به شماباشد!

البته اصلاح‌طلبان افراطی یک بار با شعار «باراک حسین اوباما؛ با ما یا آن‌ها» دستان خود را جلوی آمریکایی‌ها دراز کرده و نهایتاً با خوردن سیلی از مردم به عقب باز گشته‌اند.