یکی از نیازهای بنیادین هر انسانی، سر پناه و جایی امن است. این سرپناه در هر خطه ای به تناسب شرایط اقلیم و فرهنگ و سطح معیشت، شکل های گوناگونی به خود میگیرد اما در تمام صورت های مختلفش، کارکرد اصلی خود که تامین آرامش و مصون نگه داشتن ساکنین از گزند باد و بوران و طوفان است را حفظ میکند.  

در جنوب استان کرمان، کَپَر یکی از صورت های مرسوم سکونتگاه است. کپر (لوگ) از شاخه نخل خرما و شاخه نخل وحشی (داز) به همراه ملاتی دست ساز ساخته می شود. کپرها عموما شکل دایره ای دارند و برای اقامت حدود 6 نفر بنا می شوند. این بناها برآمده از فقری هستند که در جای جای خطه جنوب کرمان ریشه دوانده و اکنون جزئی از فرهنگ و میراث معنوی آن محسوب می شود. شهر زهکلوت و شهرستان رودبارجنوب و بخش های قلعه گنج و رمشک از توابع شهرستان جیرفت از حمله این مناطق اند.
آنهایی که در فصل تابستان و گرما به پشت رودخانه می‌رفتند و در نخلستانهای خودشان در موسم ثمر نخل چند ماه در آنجا می‌ماندند، چند کپر می‌ساختند. یکی برای نشستن در سایه آن، دیگری برای سایه‌بان ظرف آب، و دیگری برای مطبخ. 

در سال های اخیر البته به همت کمیته امداد امام خمینی (ره) و بنیاد مسکن انقلاب اسلامی، ساختمان های دیگری در این مناطق بنا گذاشته شده است اما دلبستگی فرهنگی اهالی این خطه به سکونتگاه سنتی شان، مانع از استفاده حداکثری از این بناها شده است.