در پاییز سال 1922 باستان شناس انگلیسی "هاوارد کارتر" که بیش از 6 سال بود مشغول حفاری در دره سلاطین مصر بود درهای آرامگاهی را گشود که به کشفی بزرگ در تاریخ باستانشناسی معاصر منجر شد. او مقبره "توت عنخ آمون" یکی از سلاطین مصر باستان که در 3245 سال قبل بر این سرزمین پادشاهی می‌کرد را یافت. او با دقت دریچه‌ای که پس از حفاری یافته بود را باز کرد و شمعی را وارد حفره کرد؛ "لرد کارنارون" کسی که هزینه این کاوش را متقبل شده بود، یک عکاس و دو دستیار دیگر کارتر در کنار او شاهد ماجرا بودند. کارتر بعدها در توصیف حال و هوای آن لحظات نوشت: "ابتدا نمی توانستم چیزی ببینم، هوای گرمی که از حفره خارج می شد شعلۀ شمع را می لرزاند، اما به تدریج، وقتی چشم هایم به نور عادت کرد، غبار روی اجزای اتاق به تدریج محو شد، حیوانات عجیب، مجسمه ها و طلا- همه جا تلألو طلا بود. برای یک لحظه لحظه ای که برای من و اطرافیانم ابدی بود من با شگفتی در جایم خشکم زده بود و هنگامی که لُرد کارنارون که دیگر نمی توانست سکوتم راتحمل کند یا اضطراب فریاد زد: "می توانی چیزی ببینی؟" تمام آن چه می توانستم بگویم، این بود:"بله، چیزهایی شگفت انگیز!"