رمضان، تنها بهانه‌ای است برای دور هم جمع شدن؛ در برابر عظمت و شأن این ماه باید گفت که دور هم جمع شدن‌ها از برکات ماه خداست یا یکی از هزاران برکت آن. فرقی نمی‌کند از کدام قوم و طایفه باشی، همین که دلت خدایی باشد کافی است برای همراهی با شب زنده‌داران. برای صمیمیت افطار و برای سر یک سفره نشستن، روزه را در کنار هم گشودن در این ماه پر خیر. فرقی نمی‌کند جوان باشی یا کهنسال، خدا در دعوت خود قید و شرط نمی‌گذارد و بندگانش نیز. دعوتی‌های ماه مهمانی خدا، شبی در کوت عبدالله برگزار می‌شود و شبی در خشایار، فردا شب در پردیس و بعد هم در امانیه. از آیه‌هایی که شب‌های مهمانی این ماه تلاوت می‌شود، نوری در خانه‌ها و دل‌ها می‌ماند و یادی که لبخند بر لب می‌آورد. افطاری، دور هم و با سخاوت و کرامت میزبان و شادی مهمان صرف می‌شود و آن چه از این سفره به ما می‌رسد، طهارت و سلامت است. رمضان است و تا فرصت هست باید از آن بهره برد.