براي تخريب بناي كلنگي خانه سينما، اول بايد طرح و نقشه اي فني، علمي و استاندارد از بناي جايگزين ترسيم مي شد و رأي و پسند خانواده سينما را با خود همراه مي كرد. بناي جديد زيرنظر مهندسان و به همت معماران و بنايان مجرب و كاربلد ساخته مي شد، اهل بيت سينما به خانه امن جديد نقل مكان مي‏كردند. آن گاه بناي كلنگي پوسيده، خود به خود به حكم قانون طبيعت، فرو مي ريخت يا به پناهگاه شغالان و كفتاران براي مدتي نامعلوم تبديل مي شد.

آن چه اما، اراده شد، اول دادن ضرب الاجل بود به اهالي سينما بود براي خروج از خانه، بي توجه به بدي آب و هوا و كولاك فتنه ها و بي آن كه مأمني – حتي موقت – نشان شان داده باشند. و اين همين فرصت طلايي بود براي «هزاردستان سينما» تا با ترس در جان اهالي خانه انداختن و ناامن جلوه دادن بيرون خانه، آنان را ترغيب به خزيدن زير  همان سقف پوسيده اي نمايند كه تنها پناهگاه خود مي دانند. 

فاصله گرفتن مديريت فرهنگي از تدبير و سياست، سينماگران بي خبر از پشت صحنه ي ماجرا را در يك فضاي عاطفي و احساسي قرار داد و با تصور مظلوم واقع شدن دايه هاي خانه، به مقاومت در برابر اراده ي اعلام شده بسيج كرد. اراده اي كه معطوف به قدرت بود، ولي معطوف به حكمت نبود. تهديدهاي مكرر نيز كه هيچگاه شليك نشدند اشتباهات بعدي بودند و كشاندن پاي ديگر نهادها و دستگاه ها به وسط ماجرا تكمله ي كار.  در اين مرحله  فقط كافي بود تا ساحران پشت صحنه با چند حركت ظريف ناپلئوني ميزانسني در صحنه ايجاد كنند كه جاي مدعي و متهم عوض شود. 

نكته ظريف اينجاست كه در شرايط اكنون كه به نظر مي رسد مديريت سينما در ايجاد آن نقش نداشته و مرحله به مرحله توسط فراموشخانه مديريت شده است،  به همان اندازه كه شايسته نيست اراده و اقتدار نهاد هاي حاكميتي مخدوش گردد، به همان اندازه نيز سزاوار نمي باشد كه سقف پوسيده خانه بر سر اهالي سينما كه از  خوف آوارگي و طوفان و بلاياي جوي، ناچار در اين دخمه نه چندان امن پناه گرفته اند، خراب كرد.

(2) در كجاي دنيا، يك وزارتخانه، يك دولت، يك نهاد حاكميتي و به طور كلي يك نظام سياسي، آگاهانه خود را ورطه ي منازعه و درگيري مستقيم با يك صنف و يك مجموعه صنفي مي كشاند. در چنين شرايطي نتيجه هر چه باشد، به نفع صنف تمام مي شود و نهاد حاكميت با همه اقتدار و اتوريته ي خود، تضعيف مي گردد. وقتي اعلام مي شود وزارت فرهنگ و ارشاداسلامي – كه متولي اصلي و قانوني فرهنگ و هنر كشور است – از يك تشكيلات صنفي متعلق به سينماگران كه توسط خود اين وزارتخانه تأسيس شده و با حمايتهاي مستقيم وزارتخانه فعاليت مي كند، به عدليه شكايت برده است، جز به عنوان يك لطيفه سياسي نمي توان آن را درك و هضم كرد.

هزينه خسارت شرايط به وجود آمده را چه كسي جز نظام جمهوري اسلامي خواهد پرداخت؟ چرا بايد مديران دستگاه ها – كه تعدادشان هم ماشاءا... كم نيست – در يك پروسه سنتي آزمون و خطا، مدام اشتباه كنند و هزينه هاي آن از صندوق اعتبار و اقتدار نظام پرداخت شود؟

(3) معركه گردانان نمايشنامه ي خانه سينما خود پيش از ديگران فهميده بودند در معادلاتي كه از اين پس در ايران رقم مي خورد، ديگر عددي نيستند و در دادگاه تقدير تاريخي خود، محكوم به فنا شده اند، اما تلاش كردند با وانمود كردن به پنجه در پنجه ي دولت و نظام انداختن، قيمت را نزد خريداران پنهان خود بالا ببرند و هزينه حذف شان از سينما و كوتاه شدن دست شان از همه منافع مالي و سياسي سينما را براي كشور افزايش دهند.

سناريوي پيجيده و چند لايه اي نوشتند تا در اين خيمه شب بازي، نقش مثبت و در عين حال مظلوم قصه را خود بازي كنند و ايفاي نقش منفي به دولت و نهاد حاكميت سپرده شود. حلقه شبه فراماسوني هزار چهره‏اي كه طي سه دهه با حقه ها و حيله ها و جادوگري هاي مختلف، اجازه ندادند سينماي انقلاب اسلامي، سينماي دفاع مقدس، سينماي نهضت جهاني اسلام و در يم كلام سينماي ملي ما به همت فرزندان انقلاب شكل بگيرد، هويت پيدا كند و پيام انقلاب خميني(ره) را به گوش جان هاي تشنه ي حقيقت در سراسر جهان برساند، اينك در مقام مدعي نشسته اند و مي‏خواهند سر تاريخ هم كلاه بگذارند و اگر بتوانند  به جاي مهر ننگ و خيانت بر پيشاني، مدال قهرماني و شجاعت به سينه بچسبانند.

خانه ي سينما، هيئت مديره و مديرعامل اش، يا حتي برخي اعضاي اين تشكل صنفي كه همسو و همراه با سياست هاي فرهنگي كشور نيستند، امروز موضوعيت ندارند. سوژه ي اصلي همان حلقه نامرئي شبه ماسوني است كه در تاريكي غفلت ها كمين كرده و با روش هاي شيطاني خود، در حال مديريت كردن همه ي ماجراست.

مديران فرهنگي بايد هوشيار باشند تا علايم و نشانه هاي انحرافي، آنها را به آدرس هاي غلط راهنمايي نكنند. ميركريمي و درويش و مجيدي و تبريزي و راعي و حاتمي كيا و ... سرمايه هاي سينمايي كشورند و هيچ نسبتي با «معماران سينماي نوين ايران» كه كاردستي هايشان هم چنان به كثيف نمايي ايران در جشنواره هاي رنگارنگ بيگانه مشغولند، ندارند.