جام ملت‌های آسیای سال ۲۰۰۷ نقطه شروع بود. اولین تورنمنتی که گل محمدی در قلب خط دفاع تیم ملی حضور نداشت. یحیی در بازی با پرتغال در جام‌جهانی پیراهن تیم ملی را بوسید و کنار گذاشت. شماره ۴ جدید تیم ملی بازیکن خوبی به نظر می‌رسید اما پرکردن جای گل محمدی به همین راحتی نبود و کاری نبود که از هر کسی بربیاید. جلال حسینی زمان زیادی نیاز نداشت تا خودش را به بقیه بشناساند و ثابت کند که می‌تواند از پس این وظیفه بربیاید. بازیکنی که زمان برانکو هم به تیم ملی دعوت می‌شد اما بیشتر نیمکت‌نشین بود با گلش مقابل ازبکستان به فیکس تیم امیرقلعه‌نویی تبدیل شد. درخشش سیدجلال خیلی زود  او را معروف کرد و همه او را به جای جانشین یحیی با نام سیدجلال حسینی شناختند. گل او مقابل ازبکستان بازی را مساوی کرد و مقدمه‌ای شد برای پیروزی با گل جواد کاظمیان. ادامه این مسیر درخشان حضور در تیم ملی «ب» و قهرمانی در غرب آسیا با پرویز مظلومی بود که جایگاه او را به عنوان بازیکن اصلی تیم ملی تثبیت کرد.

در اولین فصل حضور سیدجلال در لیگ برتر، ملوان به لیگ یک سقوط کرد. ولی بیشترین ضعف این تیم، خط حمله‌ای بود که در طول یک فصل فقط ۱۷ گل زد. وگرنه ملوان در این فصل نسبت به سال قبل که جلال حسینی نبود، کمتر گل خورد اما انقدر گل نزدند تا به لیگ یک سقوط کنند. .جلال حسینی اما همراه ملوان ماند و با این تیم به لیگ یک رفت بعد از یک فصل حضور در لیگ یک، با بازگشت به لیگ برتر عنوان سومین خط دفاع برتر لیگ را کسب کردند. همین عملکرد درخشان باعث شد تا سایپا مشتری او شود. در فصلی که این مدافع می‌توانست به پرسپولیس برود و خیلی زود مسیر موفقیت و محبوبیت را شروع کند یک شباهت اسمی با محمدحسینی ذوب آهن و اشتباه اطرافیان پروین باعث شد تا مسیر سرنوشتش به سمت سایپا برود. گویا سرنوشت از همان ابتدا او را به جایی می‌برد که جامی در آنجا وجود داشت. 

لژیونر شدن مدافعان اتفاقی است که کمتر در فوتبال ما دیده شده و در گذشته کمتر از امروز هم بود. با این حال جلال حسینی توانست این کار را انجام دهد و با درخشش خود راهی به الاهلی قطر پیدا کند. اگرچه شاید کیفیت حضور جلال حسینی در قطر مانع از این شود که از حضور او در قطر به عنوان یک اتفاق برجسته در فوتبالش یاد شود اما نمی‌توان از این اتفاق مهم در زندگی ورزشی کاپیتان پرسپولیس به راحتی گذشت. مدافع پرسپولیس آنقدر آرام و بی‌حاشیه و محبوب بود که حتی حاضرنشدنش در جلسات مدیران پرسپولیس برای تمدید قرارداد و رها کردن دایی و تیمش، هواداران را خیلی آزرده نکرد. حسینی در قطر اتفاقاتی را تجربه کرد که در لیگ برتر ایران تجربه نکرده بود از نیمکت‌نشینی تا خطای پنالتی و روزهای بد. اتفاقاتی که باعث شد روزهای لژیونر بودن او بیش از یک فصل طول نکشد.

پرسپولیس در این سال‌ها قاعده ای ثابت داشته است. رفتن از این تیم کار خیلی راحتی بوده است اما بازگشت به آن خیلی سخت. به همین دلیل بود که بازگشت حسینی به جمع قرمزهای پایتخت با داستان‌های زیادی همراه بود. همانطور که پیش‌بینی می‌شد جلال حسینی خیلی زود از قطر بازگشت اما نه به آنجایی که از آن رفته بود. برانکو او را نخواست تا مدافع پرسپولیسی راهی نفت تهران شود. نفت اما تیمی نبود که ستاره را راضی کند. او به سیم آخر زد و تصمیم گرفت اگر باز هم رفتنش به پرسپولیس به بن‌بست خورد راه تیم رقیب را در پیش بگیرد. در نهایت اما همه چیز ختم به خیر شد و این پرسپولیسی‌ها بودند که توانستند شانس داشتن سیدجلال را داشته باشند. غنیمتی که خاطرات خوب زیادی را برای پرسپولیسی‌ها رقم زد. رکوردهای دفاعی که یکی پس از دیگری جابجا شد و دو جام قهرمانی برای تبدیل شدن جلال حسینی به پرافتخارترین بازیکن لیگ برتر.

فوتبال یعنی گل. هر چقدر هم که رکوردهای دفاعی داشته باشی و هر چند صد هزار بار که از زدن گل حریفان جلوگیری کنی باز هم گل‌زدن یک ارزش دیگری دارد. به همین دلیل است که شاید گل برتری مقابل الجزیره را او زد. نوعی قدردانی از مدافعی که با دفاع‌کردن‌هایش همه چیز به پرسپولیس داده بود حالا نوبت این بود که خودش طعم شیرین گل‌زنی آن هم این گل مرگ و زندگی را بچشد. این گل آنقدر حساس، مهم و حیاتی بود که می‌توانست پایانی رویایی برای هر فوتبالیستی باشد. هر فوتبالیستی به جز سیدجلال. فکر کردن به پایان او برای هواداران پرسپولیس این روزها محال‌ترین کار ممکن است. این گل در کارنامه سیدجلال ثبت شد تا شاید اتفاقی شیرین‌تر بخواهد پرونده فوتبالی یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال ایران را ببندد.